Παίξε μπάλα

Ε

ίναι ηλίου φαεινότερο ότι ο προπονητής που έστησε την ομάδα δύο παικτών δημοσιογράφων - πολιτικών, που έκαναν το παιχνίδι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, έβαλε στον πάγκο τους πολιτικούς και άφησε όλο το παιχνίδι να το πάρουν πάνω τους οι δημοσιογράφοι. Οι πολιτικοί παίζουν το ρόλο της γλάστρας λόγω της ανεπάρκειας εγκεφαλικών μυών να ανταποκριθούν σε αυτό το δύσκολο ματς. Συγκεκριμένα τραυμάτισαν τον τετρακέφαλο του εγκεφάλου τους και δεν τραβάνε πια. Άμυνα, επίθεση, κέντρο, έξω δεξιά, έξω αριστερά και φύλαξη τέρματος όλα στους δημοσιογράφους. Πανέξυπνο σύστημα εφόσον...
ο προπονητής γνωρίζει ότι ό,τι και να βγει από στόμα πολιτικού ηχεί καχύποπτα στα αυτιά των οπαδών-ψηφοφόρων. Ό,τι όμως βγαίνει με την σοβαροφάνεια και την δήθεν αντικειμενικότητα των δημοσιογράφων σκοράρει.

Ρωτάνε, απαντάνε, καθοδηγούν, κάνουν πάσες, μόνοι τους πια. Μία από τις επιθέσεις-ερωτήσεις, που κάνουν στα κενά κρανία των γλαστρών πολιτικών για το τι θα γίνει αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ, είναι το πού θα βρεθούν τα λεφτά να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις της κερκίδας που παρακολουθεί το ματς. Ο εξωφυλαρούχας πολιτικός εσκεμμένα το βουλώνει και έτσι τρομοκρατείται η κερκίδα και είναι πια σίγουρη ότι μόνο με δανεικά μπορεί να ζήσει.

Αν ο εξωφυλαρούχας απαντούσε στο μεγαλοδημοσιογράφο τα λεφτά θα τα βρούμε εκεί που τα βρίσκει η γυναίκα σας στέλνοντας την Βουλγάρα υπηρέτρια να αγοράσει λεμόνια Αργεντινής, πορτοκάλια Χάιφας, φακές Κίνας, μαϊντανό Πουέρτο Ρίκο, ελαιόλαδο Γερμανίας, πατάτες Αιγύπτου, φασόλια Τουρκίας, σιτάρι Ουκρανίας, κραγιόν Γαλλίας, γρανίτη Κίνας, ρούχα Μαλαισίας, παπούτσια Ταϊβάν, αναψυκτικά Αμερικής, νερό Περιέ, σοκολάτα Ελβετίας, έπιπλα Σουηδίας, σεντόνια και κουβέρτες Ισπανίας, φιστίκια Αιγίνης από το Ιράν, ο μεγαλοδημοσιογράφος θα ζητούσε τάιμ άουτ σε ποδοσφαιρικό αγώνα.

Διότι τα παραπάνω είναι ένα σύστημα το οποίο ο προπονητής δεν του το δίδαξε και λέγεται ΕΡΓΑΣΙΑ, εις την λαϊκήν ΔΟΥΛΕΙΑ. Επειδή το οργανάκι της εξουσίας απολαμβάνει τα καλά του καπιταλισμού πουλώντας την συνείδησή του, αποκρύπτει τεχνηέντως ότι στον καπιταλισμό τα κράτη είναι ψιλικατζίδικα με δούναι και λαβείν. Κι όταν το δούναι υπερβαίνει το λαβείν έχουμε την σημερινή κατάσταση.

Με την σύμπραξη των δημοσιογράφων έχει αφαιρεθεί από το μυαλό της κερκίδας ότι για να ζήσει δεν υπάρχει κανένας λόγος να εργάζεται αλλά μόνο να δανείζεται. Ακόμα και την ανεργία αλλά και την αεργία θα την αντιμετωπίζει με δανεικά.

Υπάρχει όμως και κάτι πολύ ύπουλο στο παιχνίδι που έχει στήσει ο προπονητής και όλη η ομάδα των δημοσιογράφων. Η αληθινή ζωή, τα πραγματικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα να χαρακτηρίζονται ως Λαϊκισμοί. Έχουν εδώ και κάτι μήνες, που η ζωή έξω από τις τηλεοπτικές οθόνες και τα γραφεία εφημερίδων γίνεται απάνθρωπα τραγική, να την συνοψίζουν με κίτρινο μελάνι ως “λαϊκίστικες” ειδήσεις που σκοπό έχουν να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων. Εκεί που δεν ασχολούνταν καθόλου με αυτοκτονίες, οργή, καμένους σε σπίτια πολίτες, αρρώστους που πεθαίνουν χωρίς δικαίωμα στην υγεία, νοικοκυριά με κομμένο το ηλεκτρικό ρεύμα, ξαφνικά χρησιμοποιούν το ρεπορτάζ ανάποδα. Αυτές οι ειδήσεις είναι τα ψιλά γράμματα, μετά τις χαρακτηρίζουν ως εξαιρέσεις του κανόνα και στο τέλος σε κάνουν να μην τις θεωρείς καν πραγματικές παίρνοντας ύφος σοβαρού για να σου μεταφέρουν τη μάχη που δίνουν οι σωτήρες πολιτικοί οι οποίοι θα καλύψουν με δανεικά και ελεημοσύνες την επιβίωσή σου.

Τι κάνει η κερκίδα όσο παρακολουθεί αυτό το στημένο παιχνίδι; Πανηγυρίζει το γκολ που βλέπει και δεν κλαίει το πραγματικό γκολ που δέχεται. Για να δεις την αλήθεια του πράγματος κοίτα πώς είναι στημένα τα γήπεδα-στούντιο που υποδέχονται οι δημοσιογράφοι τους πολιτικούς. Στη μέση η ομάδα του ενός παίκτη με τον πολιτικό-γλάστρα αντίπαλο και γύρω-γύρω η κερκίδα των πολιτών. Είσαι τόσο ακίνδυνος και τσεκαρισμένος οπαδός που ούτε κάγκελα δεν έβαλαν να φυλάξουν τον “αγωνιστικό χώρο”. Τρως απανωτά γκολ και σε αφήνουν να κάνεις την λεκτική σου επίθεση γιουχάισμα κάπου-κάπου για να ξεθυμάνεις. Δεν βλέπεις όμως την κόκκινη κάρτα που βγαίνει απανωτά από την τσέπη του αόρατου διαιτητή και έχει γραμμένο μόνο το όνομά σου.-

Του Γιάννη Λαζάρου