Ζητούνται ψεύτες

Δεν τους καταλαβαίνω τους βουλευτές της πλειοψηφίας. Φωνασκούν για τα μνημονιακά μέτρα και μετά τα ψηφίζουν αγεληδόν. Τα μόνα που δεν ψηφίζουν (χωρίς πάντως να φωνασκούν) είναι όσα αφορούν τα προνόμιά τους.

Είναι οι ίδιοι που έχουν περικόψει οριζοντίως και καθέτως μισθούς και συντάξεις (όλων των άλλων).

Είναι οι ίδιοι που έχουν επιβάλει φόρους...

επί παντός του επιστητού, σε δίποδα και σε τετράποδα, σε ό,τι κινείται και σε ό,τι παραμένει ακίνητο.

Είναι οι ίδιοι που έχουν ψηφίσει διαθεσιμότητες, απολύσεις, κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, καρατόμηση οργανισμών, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.

Είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για την ύφεση, για την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, για την κατάργηση δικαιωμάτων που χρειάστηκε αιώνες για να κατακτηθούν αλλά λίγες μονάχα ώρες για να εξανεμιστούν.

Είναι οι ίδιοι που ευθύνονται -με πράξεις και παραλείψεις τους- για νόμους, για νυχτερινές τροπολογίες, για φωτογραφικές διατάξεις, για πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για κοινές υπουργικές αποφάσεις, για προεδρικά διατάγματα, «επειδή έπρεπε να σώσουν την πατρίδα», «επειδή δεν γινόταν αλλιώς» ή απλώς «επειδή δεν τα είχαν διαβάσει».

Είναι οι ίδιοι που συναίνεσαν στην αστυνομική βία, στα ρατσιστικά πογκρόμ, στις σκούπες, στις προσαγωγές, στις συλλήψεις, στις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, στη μακρά ασυλία της Χρυσής Αυγής.

Είναι οι ίδιοι που φροντίζουν για τις φοροαπαλλαγές των πλουσίων, για το χάρισμα των τηλεοπτικών αδειών, για τη συγκάλυψη σκανδάλων, για το τσαλάκωμα της λίστας Λαγκάρντ, για την «αμνήστευση» της Ζίμενς, για τη γαργάρα με τις υποκλοπές, για την προστασία και την ενίσχυση των συστημικών τραπεζών.

Είναι οι ίδιοι που χειρούργησαν τα κλειστά επαγγέλματα εκτός από ένα, το πιο κλειστό απ’ όλα, το δικό τους.

Είναι εκείνοι που σε κατέστρεψαν, και κάποια στιγμή, όσο πιο αργά μπορούν να το τρενάρουν, θα έρθουν να ξαναζητήσουν την ψήφο σου.

Είναι τα παιδιά και τα ανίψια και τα εγγόνια και οι παρατρεχάμενοι όσων οδήγησαν διαχρονικά τον τόπο μέχρι εδώ, είναι οι κληρονομικώ δικαίω εκπρόσωποί σου ή οι άνθρωποι των επιχειρηματικών λόμπι και των pay roll – όσοι δεν είναι και τα δύο ταυτoχρόνως.

Σ’ αυτούς λοιπόν τους γραφικούς τύπους που ντρέπονται πλέον να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, σ’ αυτούς τους Μαυρογιαλούρους, τους δίνεται αυτές τις μέρες η ευκαιρία να παραστήσουν ότι δεν τα κάνουν για πάρτη τους όλ’ αυτά ,αλλά για το καλό του τόπου.

Έχουν τη δυνατότητα να ισχυριστούν ότι, να, εμείς κόβουμε πρώτα τα δικά μας προνόμια για να αποδείξουμε ότι είμαστε ειλικρινής κι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αλλά προτιμάνε να δείξουν σε όλους ότι ο δικός τους μονόδρομος είναι τα προνόμιά τους και η εξυπηρέτηση των αφεντικών τους και των διεθνών κέντρων εξουσίας.

Δεν είμαστε λαϊκιστές. Φυσικά και πιστεύουμε ότι οι βουλευτές πρέπει να είναι οικονομικά αυτάρκεις για να μην πέφτουν σε πειρασμούς και να διάγουν τον βίο τους αξιοπρεπώς ως εκπρόσωποι του λαού. Αλλά όλ’ αυτά κάτω από κανονικές συνθήκες, όχι στο σημερινό πλαίσιο της ανέχειας και της κοινωνικής καταστροφής.

Κι επειδή δεν είμαστε λαϊκιστές, απαντάμε σε ένα προς ένα στα επιχειρήματά τους, όπως διατυπώθηκαν μόλις χθες από τον πρόεδρό τους:

«Αν κάποιος το θέλει μπορεί από μόνος του να απαρνηθεί τα όποια προνόμια. Με μια απλή δήλωση να παρακρατηθεί το επιπλέον ποσό που θεωρεί ο ίδιος και να δοθεί σε οργανώσεις. Δεν υπάρχει καμία διάταξη που ορίζει να εισπράττονται με το ζόρι, ούτε θα πάει στον εισαγγελέα επειδή δεν τα εισπράττει».

Όλ’ αυτά μπορούσαν να τα εφαρμόσουν επίσης και στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Δεν χρειαζόταν να τους κάνουν περικοπές, μπορούσαν να το αφήσουν στη διακριτική ευχέρεια του καθενός εξ αυτών.

«Πρέπει να δώσουμε το δικαίωμα όλοι να εκπροσωπηθούν στο Κοινοβούλιο, είτε έχουν εισόδημα είτε δεν έχουν, είτε έχουν επάγγελμα είτε δεν έχουν».

Ας κόψουν αυτοί τα προνόμιά τους και θα βρουν τον τρόπο κι οι φτωχοί να τρυπώσουν στο Κοινοβούλιο, ας μην κόπτονται τόσο πολύ γι’ αυτούς.

«Η βουλευτική αποζημίωση είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη από το Ζ’ Ψήφισμα και δεν είναι μισθός, αλλά αποζημίωση για όσο καιρό διαρκεί η βουλευτική θητεία».

Ας τα σκέφτονταν αυτά όταν έκοβαν εν ψυχρώ ακόμα και τις αποζημιώσεις για τις απολύσεις.

«Τα λεγόμενα ‘προνόμια’ (γραφείο, μετακινήσεις, συνεργάτες) αποτελούν εργαλεία για την εκπλήρωση των καθηκόντων των βουλευτών.»

Λεγόμενα, ε; Ουδέν σχόλιον.

«Το αφορολόγητο, το οποίο έχει μειωθεί από το 2009 έως σήμερα, ισχύει διότι στην αποζημίωση περιλαμβάνονται και τα έξοδα. ‘Θα μπορούσαμε να πάμε οι βουλευτές σε βιβλίο εσόδων - εξόδων, αρκεί να αναγνωρίζονται τα έξοδα’.

ΟΚ, γιατί όχι;. Βιβλίο εσόδων-εξόδων. Ταιριάζει άλλωστε καλύτερα με το λειτούργημά τους. Ελεύθεροι επαγγελματίες, λοιπόν, αλλά κι αυτό είναι συζητήσιμο: Επαγγελματίες ναι, αλλά ελεύθεροι από πού κι ως πού;

«Το Κοινοβούλιο λειτουργεί με υποδειγματικό τρόπο και σε ώρες πολύ περισσότερες από τις υπερωρίες που αναγνωρίζονται».

Προφανώς. Έχουμε άλλωστε μάτια και βλέπουμε. Και εν πάση περιπτώσει, αφήστε αυτό να το πει κάποιος άλλος…

Φωτο: FOSPHOTOS / Panayiotis Tzamaros
Του Χριστόφορου Κάσδαγλη από ThePressProject