Τι μου ζητούν να παραδεχθώ; Ότι η κυβέρνηση έβαλε στο στόχαστρο τη Χρυσή Αυγή, και την εξάρθρωσε; Ότι μπορεί να άργησε, μπορεί να ολιγώρησε, μπορεί να έκανε τα στραβά μάτια, μπορεί ακόμα και να συνεργάστηκε· ότι μπορεί να επένδυσε, να φλέρταρε, να καθοδήγησε, να τις ανέθεσε βρωμοδουλειές, ότι μπορεί, μπορεί, μπορεί, πολλά «μπορεί», αλλά εν πάση περιπτώσει έδωσε το πράσινο φως στη Δικαιοσύνη, έστειλε το περιπολικό, τους μάζεψε και τους έστειλε στον Ανακριτή; Ότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να ήταν πλάι-πλάι, φιλί-κλειδί με την αστυνομία στις διαδηλώσεις, στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, παντού, αλλά κάποια στιγμή η κυβέρνηση τους είπε το μεγάλο «ως εδώ!», κι έδειξε ότι το κράτος, εεε… συγγνώμη, η δημοκρατία ήθελα να πω, έχει όπλα και...
Τέτοια. Τέτοια και άλλα πολλά.
Μήπως δεν μου ζητούν να παραδεχθώ ότι θα μας βγάλουν από την κρίση; Και να, να, δεν το βλέπεις; Τη βγάζουν. Αργά μεν, αλλά τη βγάζουν. Τέτοια κρίση σε μια ημέρα, ντε; Όχι δα! Το παλεύουν τέλος πάντων. Μην το χαλάς! Μια κουβέντα σου αρκεί για να το χαλάσεις, δεν το καταλαβαίνεις; Εσύ θα φταις μετά! Μπορεί, όπως λες, να είναι οι ίδιοι που την οδήγησαν εδώ, αλλά δεν είναι και ακριβώς-ακριβώς οι ίδιοι… Εδώ που τα λέμε, άλλαξαν πολλά πρόσωπα. Δεν ειμαστε όλοι ίδιοι, άλλωστε. Μμμ, μωρέ… Χαρά στους άλλους!.. Εκείνους που λένε ότι θα τα έκαναν καλύτερα… Παραμύθια! Όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας, ιδού που όλοι είμαστε ίδιοι τελικά.
Τέτοια μου ζητούν να παραδεχθώ. Τέτοια και άλλα πολλά.
Αν τα παραδεχθώ όμως, εκείνοι που μου το ζητούν, ελόγου τους τι παραδέχονται άραγε; Έχουν σκεφθεί; Έχουν αναλογισθεί; Έχουν μετρήσει; Ρωτώ, επειδή μια συγγνώμη τους δεν φθάνει. Δεν είναι απλώς λίγη αυτή, ούτε καν πολύ λίγη. Ίσα-ίσα, που δεν είναι παρά ένα μεγάλο τίποτε.
Χμ… Περιέργως, σαν κάτι από αλλόκοτη τραγωδία, σαν από ανατριχιαστική τραγική ειρωνία στην πλοκή της, καθώς το σκέπτομαι, μια συγγνώμη τους θα ήταν ίσως αρκετή. Ναι, ναι! Θα ήταν αρκετή. Υπό έναν όρο φυσικά. Απαράβατο. Αν, δηλαδή, δεν συνέβαινε να υπάρχουν και κάποιοι, που τελικά τα παραδέχονται αυτά όλα που τους ζητούν. Μόνο αν δεν υπήρχαν αυτοί, αν κάποιοι δεν τα παραδέχονταν, αν δεν υπήρχαν όσοι καμώνονται τάχα ότι «ομνύουν» κάθε τόσο, που λέει και ο ποιητής, τότε μια συγγνώμη, μια απλή συγγνώμη πράγματι θ’ αρκούσε ίσως. Θ’ αρκούσε με τις συνέπειές της για τους απολογούμενους, εννοείται. Αλλά δυστυχώς, οι τέτοιοι υπάρχουν. Και τα παραδέχονται. Είναι οι ανέξοδοι ωμότες και τα αδιάφορα καθάρματα. Και αυτοί οι κάποιοι, οι ίδιοι εκείνοι που τα παραδέχονται, συγγνώμη δεν ζητούν ποτέ για τίποτε.
Υ.Γ. Την ώρα που έμπαινε η τελευταία τελεία σε αυτήν την ανάρτηση, η Δικαιοσύνη άφηνε τον Κασιδιάρη ελεύθερο, ενώ μια άλλη τραγική ειρωνία έκανε τις σειρήνες να ηχήσουν. Σαν καμπανάκι που σήμανε το τέλος του πρώτου γύρου στο τρενάκι του τρόμου –το στοχευμένο τρενάκι του τρόμου από ένα κράτος που θέλει να δείχνει «από-φασιστικό», ικανό να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του. Ώρες-ώρες πιστεύω ότι και η εικόνα της ανικανότητάς τους είναι και αυτή στοχευμένη. Ή έτσι ή αλλιώς, οι αναγνώστες μου πάντως ήσαν ενήμεροι, και είναι η συνείδησή μου καθαρή.
Από sotosblog
βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του;
Μου ζητούν ακόμα να παραδεχθώ ότι μπορεί ο Δένδιας να ετύρβαζε περί άλλα, όμως να που αυτός έβαλε μπροστά το στήθος, και καθαρίζει τώρα το απόστημα. Ίσως να μην φθάσει, λένε, το μαχαίρι στο μεδούλι, αλλά ουδείς αναμάρτητος, ουδείς τέλειος στο μάταιο τούτο κόσμο, μόνον ο Θεός, και το μαχαίρι θα φθάσει τουλάχιστον στο κόκκαλο. Έγινε μια αρχή –τουλάχιστον ο Δένδιας γνωρίζει, έδειξε ότι τώρα πια θέλει, μπορεί, και το κάνει. Μπροστά να πηγαίνουμε! Ποιος άλλος τάχα μου θα το κάνει καλύτερα; Και γιατί να το κάνει κάποιος άλλος, στο κάτω-κάτω; Ο Δένδιας έχει την κατάλληλη προετοιμασία. Τέτοια μου ζητούν να παραδεχθώ;
Τέτοια. Τέτοια και άλλα πολλά.
Μήπως δεν μου ζητούν να παραδεχθώ ότι θα μας βγάλουν από την κρίση; Και να, να, δεν το βλέπεις; Τη βγάζουν. Αργά μεν, αλλά τη βγάζουν. Τέτοια κρίση σε μια ημέρα, ντε; Όχι δα! Το παλεύουν τέλος πάντων. Μην το χαλάς! Μια κουβέντα σου αρκεί για να το χαλάσεις, δεν το καταλαβαίνεις; Εσύ θα φταις μετά! Μπορεί, όπως λες, να είναι οι ίδιοι που την οδήγησαν εδώ, αλλά δεν είναι και ακριβώς-ακριβώς οι ίδιοι… Εδώ που τα λέμε, άλλαξαν πολλά πρόσωπα. Δεν ειμαστε όλοι ίδιοι, άλλωστε. Μμμ, μωρέ… Χαρά στους άλλους!.. Εκείνους που λένε ότι θα τα έκαναν καλύτερα… Παραμύθια! Όταν έρχεται η ώρα της αλήθειας, ιδού που όλοι είμαστε ίδιοι τελικά.
Τέτοια μου ζητούν να παραδεχθώ. Τέτοια και άλλα πολλά.
Αν τα παραδεχθώ όμως, εκείνοι που μου το ζητούν, ελόγου τους τι παραδέχονται άραγε; Έχουν σκεφθεί; Έχουν αναλογισθεί; Έχουν μετρήσει; Ρωτώ, επειδή μια συγγνώμη τους δεν φθάνει. Δεν είναι απλώς λίγη αυτή, ούτε καν πολύ λίγη. Ίσα-ίσα, που δεν είναι παρά ένα μεγάλο τίποτε.
Χμ… Περιέργως, σαν κάτι από αλλόκοτη τραγωδία, σαν από ανατριχιαστική τραγική ειρωνία στην πλοκή της, καθώς το σκέπτομαι, μια συγγνώμη τους θα ήταν ίσως αρκετή. Ναι, ναι! Θα ήταν αρκετή. Υπό έναν όρο φυσικά. Απαράβατο. Αν, δηλαδή, δεν συνέβαινε να υπάρχουν και κάποιοι, που τελικά τα παραδέχονται αυτά όλα που τους ζητούν. Μόνο αν δεν υπήρχαν αυτοί, αν κάποιοι δεν τα παραδέχονταν, αν δεν υπήρχαν όσοι καμώνονται τάχα ότι «ομνύουν» κάθε τόσο, που λέει και ο ποιητής, τότε μια συγγνώμη, μια απλή συγγνώμη πράγματι θ’ αρκούσε ίσως. Θ’ αρκούσε με τις συνέπειές της για τους απολογούμενους, εννοείται. Αλλά δυστυχώς, οι τέτοιοι υπάρχουν. Και τα παραδέχονται. Είναι οι ανέξοδοι ωμότες και τα αδιάφορα καθάρματα. Και αυτοί οι κάποιοι, οι ίδιοι εκείνοι που τα παραδέχονται, συγγνώμη δεν ζητούν ποτέ για τίποτε.
Υ.Γ. Την ώρα που έμπαινε η τελευταία τελεία σε αυτήν την ανάρτηση, η Δικαιοσύνη άφηνε τον Κασιδιάρη ελεύθερο, ενώ μια άλλη τραγική ειρωνία έκανε τις σειρήνες να ηχήσουν. Σαν καμπανάκι που σήμανε το τέλος του πρώτου γύρου στο τρενάκι του τρόμου –το στοχευμένο τρενάκι του τρόμου από ένα κράτος που θέλει να δείχνει «από-φασιστικό», ικανό να παίρνει τα πράγματα στα χέρια του. Ώρες-ώρες πιστεύω ότι και η εικόνα της ανικανότητάς τους είναι και αυτή στοχευμένη. Ή έτσι ή αλλιώς, οι αναγνώστες μου πάντως ήσαν ενήμεροι, και είναι η συνείδησή μου καθαρή.
Από sotosblog
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου