Η κυβερνητική αυθαιρεσία, ιδωμένη στην έσχατη έκφρασή της με το κλείσιμο της ΕΡΤ, δεν προκαλεί απλώς την ιστορική συνείδηση των πολιτών. Δεν “κλέβει” μόνο τις αναμνήσεις δεκαετιών όλων μας, σχετικές με το εύρος της ενημέρωσης, της ψυχαγωγίας και του γόνιμου πολιτισμού σε καλές περιόδους της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αλλά ως εκτρωματική μορφή “ιστορικότητας” του πολιτικού ήθους, επιχειρεί να φθείρει και να διαφθείρει τις εσώτατες πληροφορίες της λαικής συνείδησης, εξαιτίας του έγχρονα φυσιούμενου πρωθυπουργικού Εγω, με αποτέλεσμα να ενωτίζεται με την…παραφροσύνη, η οποία αφαιρεί τα συμβατικά προσωπεία της πολιτικής αναισχυντίας και διαμορφώνει τη...
Και δεν αναφέρομαι στη συνείδηση του πολιτικού ανδρός, του οποίου η ηθική υπόσταση έχει υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση. Ούτε αναφέρομαι στην “απροσδόκητη” λόγω πολιτικής συγκυρίας αναρρίχησή του στον πρωθυπουργικό θώκο, όπου ναι μεν βιώνει το “κάλλος” της εξουσίας, όμως δεν μπορεί να διαχειριστεί την απόλυτη εγγύτητά της με την ευθύνη. Αλλωστε, η έννοια της ευθύνης δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τον συγκεκριμένο πολιτικό, ώστε να του επιτρέπει να δέχεται την “πληροσφορία” να καταργήσει το Κτήνος μέσα του…
Αναφέρομαι στο “ζήτημα” της πρωθυπουργικής λογικής και των αλλοπρόσαλλων αντιδράσεων που απορρέουν απ’ αυτή, ανεξάρτητα των όποιων χρήσιμων πολιτικών αναλύσεων για τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες, ούτως ή αλλέως, υπαγορεύονται από τις κοινωνικά ανάλγητες επιταγές των δανειστών και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος λόγω της εθελόδουλης αντίληψης της κυβέρνησης. Και το “ζήτημα” της πρωθυπουργικής λογικής εκφεύγει των πολιτικών αναλύσεων και εμπίπτει στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής και της ψυχοπαθολογίας.
Ως δημοσιογράφος λοιπόν αρνούμαι να “συρθώ” σε άγονες αναλύσεις για τη χρησιμότητα ή μη της πρωθυπουργικής απόφασης να κλείσει η ΕΡΤ, με δεδομένα τα προβλήματά της, που ωστόσο είναι απότοκος ενός άκρατου κομματισμού, δεν σχετίζονται με το υφιστάμενο έμψυχο δυναμικό της , αλλά με το διορισμό ανίκανων κομματικών εγκάθετων, τρωκτικών του δημοσίου χρήματος, αβέλτερων “στελεχών” με μοναδικό προσόν την κομματική τους ταυτότητα ή τη σχέση τους με το εκάστοτε πρωθυπουργικό περιβάλλον, του σημερινού μάλιστα μη εξαιρουμένου. Δεδομένα δεν είναι όμως μόνο τα δυσεπίλητα προβλήματα της ΕΡΤ, που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο μιας ορθολογιστικής προσέγγισης και χωρίς το κομματικό επίχρισμα, δεδομένο είναι και το εύρος του ραδιοτηλεοπτικού φορέα, απόλυτα ταυτισμένου με την ιστορική μνήμη και συνείδηση των απανταχού ευρισκομένων Ελλήνων.
Ως δημοσιογράφος επίσης δεν μπορώ να “υποθάλψω” την παραφροσύνη, τον πρωθυπουργικό παραλογισμό. Ούτε να ανεχθώ τον αβδηρητισμό και τις προκλητικές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου, για σκανδαλώδεις καταστάσεις στην ΕΡΤ…Στην ΕΡΤ της οποία είναι προιστάμενος υπουργός για ένα χρόνο, χωρίς να είναι σε θέση ούτε καν στοιχειωδώς να αντιληφθεί το εύρος των προβλημάτων της, έχοντας ωστόσο διορίσει ημέτερους με αδρούς μισθούς και μια διοίκηση ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα της πολύπαθης ΕΡΤ. Και είναι ο ο Σίμος Κεδίκογλου, ο οποίος ναι μεν κατηγορεί για σκανδαλώδεις καταστάσεις την ΕΡΤ, αλλά και ο ίδιος, χρόνια πριν, άσχετος με τη δημοσιογραφία και εν πολλοίς παρέμεινε και μετέπειτα άσχετος με το αντικείμενο, διορίστηκε από τον πατέρα του, τότε ισχυρό υπουργό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της κομματικής αθλιότητας, ως “δημοσιογράφος” στην ΕΡΤ με παχυλό μάλιστα για την εποχή μισθό…
Το κλείσιμο της ΕΡΤ με την προσχηματική δικαιολογία της “εξυγίανσης” και της “αναδιάρθρωσης”, με πράξη νομοθετικού περιεxομένου ή άλλως “πράξη φασιστικού περιεχομένου”, μόνο κακό στη δημοκρατία επιφέρει, ενώ τέτοιες αυταρχικές κυβερνητικές αποφάσεις παραβιάζουν βάναυσα το Σύνταγμα, πέραν της κοινωνικής διάστασης του θέματος με την απόλυση χιλιάδων ανθρώπων. Η “σίγαση” της ΕΡΤ αποτελεί έκφραση πολιτικής ανικανότητας, σκοπιμότητας και παχυδερμίας, με αρκετή ωστόσο δόση πολιτικής παράνοιας. Αποτελεί μια ακόμη πολιτική βαρβαρότητα των καιρών μας.
Και δεν προσφέρεται για επιπόλαιες και επιφανειακές συζητήσεις, για ικανοποίηση απωθημένων κάποιων ανεγκέφαλων δυσαρεστημένων, διαφόρων αφελών και εύπιστων χειροκροτητών της πολιτικής βλακείας ή σαν γενικότητα επεξηγηματικής λογικής. Η όλη κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, κατασκευάζει τη διαλεκτική του κωμικού, του γελοίου και του τραγικού. Και σ’ αυτή την κατάσταση αντικατοπτρίζεται όλη η άρνηση της αλήθειας κι όλη η πολιτική αντίφαση, για όσα ο “επίμονος” κομματισμός επισώρευσε στη ΕΡΤ.
Οι λεκτικοί ακροβατισμοί των πολιτικών της κοινωνικής εξαθλίωσης δεν πρέπει να μας απατούν. Η μορφή της εμφάνισής τους δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει. Οπισθεν των κυβερνητικών δηλώσεων της άρνησης κρύβεται μια κραταιά κατάφαση εξυπηρέτησης συμφερόντων, ιδιαίτερα στο χώρο των ΜΜΕ. Και τα “συμφέροντα” αυτά γνωρίζουν να “αξιολογούν” και να εκμεταλλεύονται την πολιτική αδηφαγία και την πολιτική παραφροσύνη, όπως κι αν αυτή ενσαρκώνεται και εκδηλώνεται…
Του Στέλιου Συρμόγλου από freepen, μοντάζ Γρέκι
“θέληση” του εθνικά επικίνδυνου πλέον ατόμου.
Ανεξάρητα από τις αντιδράσεις, τις ενστάσεις, τις εντάσεις και τις τάσεις για την αυταρχική κυβερνητική απόφαση να “σιγήσει” η ΕΡΤ, ανεξάρτητα από τη σκοπιμότητα ή και την “αναγκαιότητα” που εξυπηρετεί η ανερμάτιστη αυτή πολιτική ενέργεια, με τις όποιες ορατές συνέπειές της ακόμα και με εθνικές διαστάσεις, η όλη “επίδειξη πυγμής” από τον Αντώνη Σαμαρά, όπως αυτάρεσκα διοχετεύει ο εσμός των ανίκανων παρατρεχάμενων του Μαξίμου, καταδείχνει ότι στα ερεβώδη βάθη του πρωθυπουργικού εγκεφάλου κάτι δεν πάει καλά…
Και δεν αναφέρομαι στη συνείδηση του πολιτικού ανδρός, του οποίου η ηθική υπόσταση έχει υποστεί ανεπανόρθωτη καθίζηση. Ούτε αναφέρομαι στην “απροσδόκητη” λόγω πολιτικής συγκυρίας αναρρίχησή του στον πρωθυπουργικό θώκο, όπου ναι μεν βιώνει το “κάλλος” της εξουσίας, όμως δεν μπορεί να διαχειριστεί την απόλυτη εγγύτητά της με την ευθύνη. Αλλωστε, η έννοια της ευθύνης δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη σχέση με τον συγκεκριμένο πολιτικό, ώστε να του επιτρέπει να δέχεται την “πληροσφορία” να καταργήσει το Κτήνος μέσα του…
Αναφέρομαι στο “ζήτημα” της πρωθυπουργικής λογικής και των αλλοπρόσαλλων αντιδράσεων που απορρέουν απ’ αυτή, ανεξάρτητα των όποιων χρήσιμων πολιτικών αναλύσεων για τις όποιες κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες, ούτως ή αλλέως, υπαγορεύονται από τις κοινωνικά ανάλγητες επιταγές των δανειστών και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος λόγω της εθελόδουλης αντίληψης της κυβέρνησης. Και το “ζήτημα” της πρωθυπουργικής λογικής εκφεύγει των πολιτικών αναλύσεων και εμπίπτει στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής και της ψυχοπαθολογίας.
Ως δημοσιογράφος λοιπόν αρνούμαι να “συρθώ” σε άγονες αναλύσεις για τη χρησιμότητα ή μη της πρωθυπουργικής απόφασης να κλείσει η ΕΡΤ, με δεδομένα τα προβλήματά της, που ωστόσο είναι απότοκος ενός άκρατου κομματισμού, δεν σχετίζονται με το υφιστάμενο έμψυχο δυναμικό της , αλλά με το διορισμό ανίκανων κομματικών εγκάθετων, τρωκτικών του δημοσίου χρήματος, αβέλτερων “στελεχών” με μοναδικό προσόν την κομματική τους ταυτότητα ή τη σχέση τους με το εκάστοτε πρωθυπουργικό περιβάλλον, του σημερινού μάλιστα μη εξαιρουμένου. Δεδομένα δεν είναι όμως μόνο τα δυσεπίλητα προβλήματα της ΕΡΤ, που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο μιας ορθολογιστικής προσέγγισης και χωρίς το κομματικό επίχρισμα, δεδομένο είναι και το εύρος του ραδιοτηλεοπτικού φορέα, απόλυτα ταυτισμένου με την ιστορική μνήμη και συνείδηση των απανταχού ευρισκομένων Ελλήνων.
Ως δημοσιογράφος επίσης δεν μπορώ να “υποθάλψω” την παραφροσύνη, τον πρωθυπουργικό παραλογισμό. Ούτε να ανεχθώ τον αβδηρητισμό και τις προκλητικές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου, για σκανδαλώδεις καταστάσεις στην ΕΡΤ…Στην ΕΡΤ της οποία είναι προιστάμενος υπουργός για ένα χρόνο, χωρίς να είναι σε θέση ούτε καν στοιχειωδώς να αντιληφθεί το εύρος των προβλημάτων της, έχοντας ωστόσο διορίσει ημέτερους με αδρούς μισθούς και μια διοίκηση ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα της πολύπαθης ΕΡΤ. Και είναι ο ο Σίμος Κεδίκογλου, ο οποίος ναι μεν κατηγορεί για σκανδαλώδεις καταστάσεις την ΕΡΤ, αλλά και ο ίδιος, χρόνια πριν, άσχετος με τη δημοσιογραφία και εν πολλοίς παρέμεινε και μετέπειτα άσχετος με το αντικείμενο, διορίστηκε από τον πατέρα του, τότε ισχυρό υπουργό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της κομματικής αθλιότητας, ως “δημοσιογράφος” στην ΕΡΤ με παχυλό μάλιστα για την εποχή μισθό…
Το κλείσιμο της ΕΡΤ με την προσχηματική δικαιολογία της “εξυγίανσης” και της “αναδιάρθρωσης”, με πράξη νομοθετικού περιεxομένου ή άλλως “πράξη φασιστικού περιεχομένου”, μόνο κακό στη δημοκρατία επιφέρει, ενώ τέτοιες αυταρχικές κυβερνητικές αποφάσεις παραβιάζουν βάναυσα το Σύνταγμα, πέραν της κοινωνικής διάστασης του θέματος με την απόλυση χιλιάδων ανθρώπων. Η “σίγαση” της ΕΡΤ αποτελεί έκφραση πολιτικής ανικανότητας, σκοπιμότητας και παχυδερμίας, με αρκετή ωστόσο δόση πολιτικής παράνοιας. Αποτελεί μια ακόμη πολιτική βαρβαρότητα των καιρών μας.
Και δεν προσφέρεται για επιπόλαιες και επιφανειακές συζητήσεις, για ικανοποίηση απωθημένων κάποιων ανεγκέφαλων δυσαρεστημένων, διαφόρων αφελών και εύπιστων χειροκροτητών της πολιτικής βλακείας ή σαν γενικότητα επεξηγηματικής λογικής. Η όλη κατάσταση, όπως διαμορφώνεται, κατασκευάζει τη διαλεκτική του κωμικού, του γελοίου και του τραγικού. Και σ’ αυτή την κατάσταση αντικατοπτρίζεται όλη η άρνηση της αλήθειας κι όλη η πολιτική αντίφαση, για όσα ο “επίμονος” κομματισμός επισώρευσε στη ΕΡΤ.
Οι λεκτικοί ακροβατισμοί των πολιτικών της κοινωνικής εξαθλίωσης δεν πρέπει να μας απατούν. Η μορφή της εμφάνισής τους δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει. Οπισθεν των κυβερνητικών δηλώσεων της άρνησης κρύβεται μια κραταιά κατάφαση εξυπηρέτησης συμφερόντων, ιδιαίτερα στο χώρο των ΜΜΕ. Και τα “συμφέροντα” αυτά γνωρίζουν να “αξιολογούν” και να εκμεταλλεύονται την πολιτική αδηφαγία και την πολιτική παραφροσύνη, όπως κι αν αυτή ενσαρκώνεται και εκδηλώνεται…
Του Στέλιου Συρμόγλου από freepen, μοντάζ Γρέκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου