Ακονίζουμε τα νύχια μας

“Με τον όρο μόλυνση ή λοίμωξη αναφερόμαστε στις καταστάσεις εκείνες κατά τις οποίες ένας μικροοργανισμός έχει εγκατασταθεί και πολλαπλασιάζεται σε έναν ξενιστή, ανεξαρτήτως του εάν προκαλεί βλάβη ή όχι. Ασθένεια είναι η βλάβη ή ο τραυματισμός του ξενιστή, που επηρεάζει τη φυσιολογική λειτουργία του. Η λοίμωξη δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με νόσο, δεδομένου ότι η ανάπτυξη ενός μικροοργανισμού σε κάποιον ξενιστή δεν προκαλεί πάντοτε βλάβες. Για παράδειγμα, η φυσιολογική χλωρίδα μπορεί ενίοτε να προκαλέσει μικροβιακές μολύνσεις, οι οποίες όμως σπανίως προκαλούν ασθένεια. Άλλες φορές, όμως, η φυσιολογική χλωρίδα μπορεί πράγματι να προκαλέσει νόσο, κάτι που συμβαίνει όταν είναι εξασθενημένη η ανθεκτικότητα του ξενιστή.”

Η δημοκρατία, η αστική δημοκρατία, εκείνη που, έστω υποκριτικά, προτάσσεται σαν κοινωνικά, οικονομικά και δικανικά υγιέστερη και πιο θωρακισμένη μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών της Δύσης, στη χώρα μας νοσεί βαρύτατα· σχεδόν έχει πέσει σε κωματώδη κατάσταση, και...

αυτό είναι οφθαλμοφανές.

Υπαγορευμένα, πελατειακά ή μικτά, τα προεδρικά διατάγματα δίνουν και παίρνουν.

Καθώς η Βουλή λειτουργεί στοχευμένα μόνον για την κατασκευή εντυπώσεων, και καθώς η δαμόκλειος σπάθη της διαγραφής από το κόμμα και ο διασυρμός στα τηλεοπτικά παράθυρα ενεδρεύουν για βουλευτές που μπορεί να διανοηθούν να ψηφίσουν κατά συνείδηση, τελικά η γενική παραγωγή κοινοβουλευτικού έργου αποτιμάται σε όρους πλήρους απαξίας –μεταδοτική αυτή η απαξία, απλώνεται έξω από τη Βουλή, και εξελίσσεται σε επιδημία, που ευνοείται από την απογοητευτική συμπεριφορά συνδικαλιστικών φορέων, εξωνημένων ή ξελιγωμένων μελών του ακαδημαϊκού κατεστημένου και της διανόησης κ.α.

Μέσα σ’ ένα απόλυτα χαλκευμένο δημοσκοπικό περιβάλλον, όπου, σύμφωνα μάλιστα μ’ επίσημες… εκμυστηρεύσεις, τα ευρήματα εξαγοράζονται, τα κόμματα της συμπολίτευσης έχουν παραδοθεί σε μιαν ιδιότυπη αλληλεξάρτηση και αμφίπλευρη ομηρία, με το μείζον κοινό τους συμφέρον να προέχει του ζοφερού γι αυτά ενδεχόμενου πρόωρων εκλογών.

Οι… διαγωνισμοί απευθείας ανάθεσης, π.χ. Ε.Υ.Α.Θ., Ο.Π.Α.Π. κ.α., βγάζουν μάτι.

Τις πολιτικές επιτάξεις, ακόμα και τις καινοφανείς προληπτικές του είδους όπως έγινε στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, τις έχει η κυβέρνηση στο τσεπάκι.

Η καταστολή έχει αντικαταστήσει το διάλογο σε καθημερινή βάση, όπως στις Σκουριές Χαλκιδικής και όπου αλλού ήθελε προκύψει.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ενταφιάζονται σε υπόγεια κρατητήρια, με έμβλημα το Α.Τ. της Ομόνοιας· εκεί, καθώς και στην πανθομολογούμενη αστυνομική βία και αυθαιρεσία, που όμως αξιώνεται να γίνεται ανεκτή με πρόφαση την τρομοκρατία και το σύγχρονο έγκλημα, αλλά ουσιαστικά με ορμητήριο και δικαίωση στη μισαλλοδοξία και κοινωνική αλγολαγνεία.

Ο δημόσιος λόγος ποδηγετείται από τα συμφέροντα της ολιγαρχίας των Μέσων, στο πλαίσιο μιας χυδαίας συναλλαγής με την εκτελεστική εξουσία. Τις καταγγελίες τις τρώει το μαύρο σκοτάδι. Κάθε αντίλογος  πνίγεται στους μηχανισμούς παραγωγής επικίνδυνων στερεότυπων, που ωστόσο καλλιεργούν και συντηρούν καίρια πλήγματα για το πολίτευμα, ενώ θάλπουν και νέες, πρωτοφανείς απειλές εναντίον του.

Ενδεικτική της κλινικής σοβαρότητας του ασθενή είναι το κλίμα προκατασκευασμένης υπεροψίας, με την οποία αντιμετωπίζονται επίσημα θεσμικά όργανα εταίρων, διεθνείς οργανισμοί κ.α., όταν μας εγκαλούν για την κρατική αθλιότητα: όχι πάντα αβάσιμα, πάντως λογίζονται συλλήβδην και αδιακρίτως ως βραχίονες άπληστων επιβουλέων ενός ανυπεράσπιστου και ανάδελφου έθνους, το οποίο έχουν προ πολλού ύπουλα και αγρίως καθυποτάξει –με αποτέλεσμα να συσκοτίζεται το διεθνές συγκριτικό μέτρο, χωρίς όμως να αντικαθίσταται αυτό πειστικά με κάποια αυτοτελή εγχώρια εναλλακτική. Η σύγχυση είναι τέτοια που δεν λείπουν μέχρι και προσδοκίες ότι οι ίδιοι οι επιβουλείς θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση –ενίοτε ελέγχονται δε αυτοί σε συνειδήσεις πολιτών, όταν παίρνουν κατά τούτο αποστάσεις! Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν μόνον όταν η μη συμμόρφωση συνεπάγεται πρόστιμα, οπότε και απλώς τα περιστατικά θάβονται.

Το γεγονός ότι έχουμε εμπιστευθεί τη θεραπεία στη θεσμική πλειοψηφία δεν είναι παρά ένα ακόμα σύμπτωμα της νόσου –απόδειξη αυτού είναι ότι η ίδια η Συμπολίτευση παραδέχεται και ομολογεί (προαναγγέλει, λ.χ., συνταγματική αναθεώρηση, και διάφορες άλλες μεταρρυθμιστικές πομφόλυγες), πλην όμως στην πράξη λειτουργεί ως υπόδειγμα συμπτωματολογίας.

Οτιδήποτε, μα οτιδήποτε εκστομίζεται από την Αξιωματική Αντιπολίτευση αντιμετωπίζεται με ακαριαία ομοβροντία απορριπτικής οίησης. Της αντιγυρίζεται ότι δεν στηρίζει, ωσάν να όφειλε, και της καταλογίζονται τα πάντα, άρα δαιμονοποιείται σε μια ενιαία συσκευασία άμυαλου κι ερασιτέχνη τζογαδόρου της πατρίδας.

Η Δημοκρατία μας, λοιπόν, νοσεί βαρύτατα. Ο κατάλογος των κλινικών παρατηρήσεων είναι ατελείωτος, αλλά η δυνατότητα του αναγνώστη εδώ περιορισμένη, και τη σέβομαι. Έτσι, πριν κλείσω, σε όλα τούτα και όσα άλλα θα μπορούσε κανείς απαριθμήσει, μόνο να προσθέσω από αίσθηση καθήκοντος ότι έχουμε χιλιάδες αυτόχειρες και άγνωστο αριθμό από παρίες, που θρέφονται από κάδους απορριμμάτων.

Καταλήγω: τι είναι όμως εκείνο που παρέχει τη νομιμοποιητική βάση όλου αυτού του εκτρώματος;

Η απάντηση είναι: ο κανόνας της πλειοψηφίας. Σε μια μεταφορά, αυτός συνιστά τη χλωρίδα της Δημοκρατίας, που μπορεί ενίοτε να προκαλέσει μικροβιακές μολύνσεις, οι οποίες όμως σπανίως προκαλούν ασθένεια, ενώ άλλες φορές αυτή, η φυσιολογική χλωρίδα, μπορεί να προκαλέσει νόσο, σύμφωνα με το εισαγωγικό σημείωμα αυτού του κειμένου.

Ναι, στο όνομα του κανόνα της πλειοψηφίας διαπράττονται αυτές οι βιαιοπραγίες, αυτά τα ανομήματα, αυτά τα εγκλήματα.

Ναι, στο όνομά του καλούνται να τα ανεχθούν οι άνεργοι, εφόσον είναι (προς το παρόν) λιγότεροι από όσους αντέχουν –ως πότε άραγε;

Ναι, στο όνομά του δεν δίδεται έντιμη πολιτική λύση ή μάλλον λύτρωση.

Ναι, στο όνομά του σκυλεύεται το ίδιο του το όνομα. Ο ξενιστής έχει καταληφθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον παθογόνο οργανισμό.

Είναι, λοιπόν, ο κανόνας της πλειοψηφίας· δεν είναι η Δημοκρατία –δύο διαφορετικά πράγματα: άλλο πράγμα το πολίτευμα, και άλλο πράγμα ένας κανόνας του πολιτεύματος, όσο κρίσιμος αυτός και ιερός. Μήπως και ο Παπαδόπουλος δεν έλεγε ότι είχαμε Δημοκρατία;

Είναι, λοιπόν, ο κανόνας της πλειοψηφίας· δεν είναι ο οικονομικός πόλεμος από το εξωτερικό, που ακούστηκε· ούτε η έκτακτη ανάγκη που αυτός θα μπορούσε να συνεπάγεται. Μήπως και ο Παπαδόπουλος δεν επικαλέστηκε έκτακτη ανάγκη κι εξωτερικούς κινδύνους;

Είναι, λοιπόν, ο κανόνας της πλειοψηφίας. Γι αυτό μέχρι και ο Παπαδόπουλος έφτασε να διενεργήσει δημοψήφισμα –κίβδηλο ναι, αλλά το διενήργησε. Γιατί, τι ανάγκη είχε; Είχε την ανάγκη να λέει ότι το απέσπασε εκείνο το εξόφθαλμο ενενήντα κάτι τοις εκατό –την ανάγκη να μπορεί να το λέει, έστω στα ψέμματα.

Και είναι ο κανόνας της πλειοψηφίας, διότι η πλειοψηφία είναι η ύπατη νομιμοποίηση.

Οι σημερινοί αυτουργοί, εκδοροσφαγείς και ολετήρες, διατείνονται ότι τη διαθέτουν αυτήν την πλειοψηφία, την αναγκαία, την ικανή, μια κάποια πλασματική ή την εντολή της τελος πάντων.

Για τα παραπάνω όμως δεν θα έφθανε αυτή, κι αν πράγματι την είχαν. Πολύ φοβούμαι ότι δεν θα έφθανε ούτε αυτό το 51%. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση ενός 100%, θα είχαμε να κάνουμε με κάτι χειρότερο από ένα έγκλημα καθοσιώσεως κατά του Ελληνικού λαού: Όλα όσα προαναφέρθηκαν θα ήταν επαρκή, για να στοιχειοθετηθεί ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας!

Και τότε, όσην ώρα θα σιωπούσαν με την ουρά στα σκέλια οι κρυφομούμουδοι υπερασπιστές της σημερινής συγκυβέρνησης, ομοτράπεζοι αυτοί, ουτιδανοί λακέδες και τίποτε περισσότερο, τότε πια οι ξένοι, οι ξένες αστικές Δημοκρατίες, εκείνες που, έστω υποκριτικά, εξακολουθούν να αυτοπροβάλλονται με αυτοπεποίθηση σαν κοινωνικά, οικονομικά και δικανικά υγιέστερες και πιο θωρακισμένες, θα αναλάμβαναν αυτές, οι… απαίσιοι, σε ταυτόχρονη παγκόσμια τηλεοπτική μετάδοση το ικρίωμα και την αγχόνη –ό,τι δηλαδή, ελλείψει αυτών, βαρύνει εμάς διπλά και τριπλά ως υποχρέωση.

Τώρα, έτσι όπως έγιναν τα πράγματα, αυτοί οι απόγονοι των λόρδων και οι εξ αυτών άποικοι που έρριξαν κάποτε πέτρα πίσω τους, απλώς λυμαίνονται. Όμως κι εμείς ακονίζουμε τα νύχια μας. Ο γιατρός, ως γνωστόν, είναι ο χειρότερος ασθενής. Αλλά η Ιατρική έχει προοδεύσει. Κοντός ψαλμός αλληλούια.

Από Sotos