Ούτε τοῦτο τὸ καλοκαῖρι δεν θὰ ῾ρθεῖ ὁ Κινέζος

Οι δημο(σ)κόποι, για όσους θέλουν να τους πιστεύουν, επιβεβαιώνουν ότι η εθνική κατάθλιψη έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα:  η κοινή γνώμη, αποσβολωμένη, ολισθαίνει στην γκεμπελική λάσπη των διάφορων «ομάδων αλήθειας», πιστεύοντας,  με τρόπο μυστικιστικό κι ορθόδοξο, ότι με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας η οικονομία σταθεροποιείται και ότι τα χειρότερα βρίσκονται ήδη πίσω. Πλανάται έτσι μια επίφαση αισιοδοξίας κι ένα τεχνητό κλίμα φρούδων ελπίδων που υποτίθεται ότι συντηρεί τον πρωθυπουργεύοντα σφουγγοκωλάριο ως τον «καταλληλότερο»  εκδοροσφαγέα.

Η εντύπωση αυτή, για όποιον τα παρακολουθεί,  δεν προκύπτει από την εξέλιξη των οικονομικών μεγεθών, αλλά από ανυπόστατες προβλέψεις οικονομολόγων. Οικονομολόγων, βέβαια, παρόμοιων με αυτόν που μνημονεύει το γνωστό ανέκδοτο, αυτὀν που μεθαύριο θα μπορέσει να...

ερμηνεύσει γιατί απέτυχαν οι χθεσινές του προβλέψεις για το αύριο.

Και βέβαια ο λόγος εδώ γίνεται για τις προβλέψεις εκείνων -όπως ο Οικονομικός Διευθυντής της Τρόικας Εσωτερικού, κ. Στουρνάρας- που τα τελευταία τρία χρόνια διαψεύδονται συστηματικά, χωρίς ποτέ να απολογούνται ή να τεκμηριώνουν, ως όφειλαν, τους λόγους της συστηματικής και παταγώδους αποτυχίας τους.

Στην πραγματικότητα πρόκειται λιγότερο για αποτυχία και περισσότερο για την γνωστή επικοινωνιακή επιχείρηση στην οποία πρωτοστατούν τα μέσα μαζικής εξαπάτησης της Τηλεδημοκρατίας μας.

Ο πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος, με έναν συρφετό  "υπουργών" και μια κουστωδία κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, επισκέφθηκε πρόσφατα την Κίνα, χωρίς να διαβάσει κανείς τους, για την περίσταση, τσιτάτα του Κομφούκιου: "Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ντροπή είναι ο πλούτος."  Αλλά θέλει και λίγη τσίπα για να τα καταλάβει κανείς αυτά τα πράγματα...

Η επίσκεψη στην Κίνα δεν έγινε για άλλο λόγο, αλλά μόνο για την ανατροφοδότηση του εθνικού παλιμπαιδισμού και την καλλιέργεια αφελών προσδοκιών περί την έλευση μεγάλων επενδύσεων, με στόχο να κερδηθεί λίγος ακόμα χρόνος, να περάσει με ηρεμία κι αυτό το καλοκαίρι.

Όλες οι ελπίδες για την επιβίωση της Τρόικας Εσωτερικού έχουν πια εναποτεθεί σε κάποιο σύντομο χρονικό σημείο αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές , οπότε, αφού θα έχει εξαπατηθεί αρκούντως κι ο μέσος Γερμανός ψηφοφόρος, να μπορέσει να δρομολογηθεί το νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους -μαζί ίσως με το κούρεμα κάποιων ιδιωτικών καταθέσεων- που υποτίθεται ότι θα επιτρέψει στην Ελλάδα να  ξαναβγεί σύντομα στις αγορές χρήματος.

Τώρα που  έχουν ανοίξει για την Ελλάδα οι Ασκοί του Αιόλου, κρίσιμο παραμένει το ερώτημα, ποιος θα είναι αυτός ο Ανάργυρος που θα δεχθεί να δανείσει μια χρεοκοπημένη οικονομία κι ένα διεφθαρμένο κράτος. Ένα κράτος δοσίλογων, που αφού έχει ξεπουλήσει μπιρ παρά και με συνοπτικές διαδικασίες όλα τα φιλέτα δημόσιας περιουσίας, συνεχίζει να πορεύεται με μια διαλυμένη παραγωγική βάση και συνεχίζει πεισματικά να αρνείται να βάλει κάποιο φραγμό στο φαγοπότι του κρατικοδίαιτου παρασιτισμού, της διαπλοκής των «λίσταρχων»  και της ατιμωρησίας των λήσταρχων. Άραγε να μην είναι η απάντηση προφανής?

Δικαιολογούμαστε, χωρίς τίποτα να έχουμε διδαχθεί, να πιστεύουμε ότι η οικονομική ένεση λόγω του καλοκαιρινού τουρισμού θα μας οδηγήσει ασφαλείς, πάλι στο κάθισμα του μπαρμπέρη? 

Δικαιολογούμαστε να ελπίζουμε, κάτω από αυτές τις συνθήκες, σε κάποιο αξιοπρεπές μέλλον? 

Δικαιολογούμαστε να αφήσομε άπρακτοι να περάσει κι αυτό το καλοκαίρι μέσα στη σιωπή μας των αμνών? Μια σιωπή που τη διακόπτουν μόνον οι γδούποι από τα κορμιά των απελπισμένων που πηδάνε από τις ταράτσες?

Πρέπει να ξέρουμε ένα μόνο πράγμα, αν δε θέλομε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Δεν θα έρθει κανένας Κινέζος. Ούτε τούτη τὴν ἄνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, ούτε τοῦτο τὸ καλοκαῖρι, δεν  θὰ ῾ρθεῖ ὁ Κινέζος, ραγιάδες, ραγιάδες, νὰ φέρει τὸ σεφέρι.

Όπως ακριβώς δεν ήρθε ποτέ ούτε κι ο Μόσκοβος...

Από my-pillow-book, μοντάζ Γρέκι