Bad sex story

Μπορεί το τέλος του κόσμου να μην ήρθε το 2012, όπως προέλεγαν οι Μάγια, αλλά το τέλος της Ελλάδας, έτσι όπως την ξέραμε, ήρθε το 2010, όταν ο Γιωργάκης και οι συν αυτώ παρέδωσαν τη χώρα στην αιχμαλωσία της Βαβυλώνος.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά, μιλούν για λάθη, του ΔΝΤ ή της Ενωσης, για λάθη που έγιναν ευθύς εξ αρχής, μαντζούνια ατυχή και βασκανίες που δεν έπιασαν.

Μέσα στη συμφορά που μας έχει βρει, ας είμαστε τουλάχιστον σοβαροί. Δεν επρόκειτο περί λάθους, επρόκειτο περί...

εγκλήματος. Καλά προμελετημένου κι ακόμα καλύτερα εκτελεσθέντος.

Ο στόχος απλός, κρίσιμος για την εξέλιξη του καπιταλισμού και, απ’ ότι φάνηκε, εφικτός: η δημιουργία μιας νέου τύπου επικράτειας με χαρακτηριστικά Ειδικής Οικονομικής Ζώνης. Η δυνατότης μετατροπής κυρίαρχων (ή σχετικώς κυρίαρχων κρατών) σε προτεκτοράτα. Η μετάλλαξη λαών κι εθνών σε πληθυσμούς. Η μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους.

Που είναι το λάθος σε όλα αυτά; που λάθεψαν;

Αν επρόκειτο περί λάθους που τώρα μάλιστα ως διά μαγείας ανακάλυψαν, αυτοί που το αποκάλυψαν μαζί με αυτούς που ενέχονται, γιατί δεν έσπευσαν, γιατί δεν σπεύδουν να το διορθώσουν; Γιατί, αντιθέτως, τα ίδια προτείνουν; Γιατί εμμένουν στην πολιτική του λάθους; Και γιατί οι συνέπειες του λάθους θεωρούνται δεδομένα της πολιτικής που εξακολουθούν να προτείνουν;

Διότι το «λάθος», η «αποκάλυψή» του, η μη «διόρθωσή» του (αλλά και η όποια «διόρθωσή» του) συνιστούν μέρος του συνεχιζόμενου παιγνίου: ποιος θα φάει περισσότερα απ’ το σώμα της Ελλάδας. Εντάσσεται απλώς όλο αυτό σε μία νέα φάση επανακαθορισμού σχέσεων και συσχετισμών των θηρίων.

Αλλά, αν η τραγωδία μας συνετέθη από ένα, δύο ή δυόμισι λάθη, πως αντιδρούν σ’ αυτά τα ανδρείκελα εκείνων που έκαναν τα λάθη, δηλαδή τα ανδρείκελα που μας κυβερνούν; Για τον Μπενύτο δεν θα πω. Αυτός το λάθος το είχε προβλέψει, αλλά δεν τον άκουσαν οι Μάγια. Ούτε για τον κυρ Φώτη έχω να πω. Αυτός είναι απασχολημένος να διορίζει στο δημόσιο Δημαρίτες με το σύστημα 5-3-1 (ενώ του είχαν τάξει 4-2-1).  

Οσο για  τον κ. Σαμαρά, άρχοντας! Με τα λάθη θα ασχολούμεθα τώρα; «Ας κοιτάξουμε μπροστά», δήλωσε! Ε βέβαια! που θα κοιτάμε; πίσω; στα 2.000.000 ανέργους; στους 4000 που αυτοκτόνησαν; στα κλειστά μαγαζιά; στα υποσιτισμένα παιδιά; στα θλιμμένα σπίτια; σ’ αυτούς που παίρνουν των ομμάτιων τους και φεύγουν στην ξένη;...

Να κοιτάξουμε μπροστά: στους επόμενους που θα αυτοκτονήσουν, στους επόμενους που θα χάσουνε τη δουλειά τους, μην κολλάμε στο χθες μας περιμένει το χειρότερο αύριο.

Είναι φανερό ότι ο κ. Σαμαράς βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Στις δημόσιες εμφανίσεις του δεν ομιλεί ως πρωθυπουργός, αλλά σαν κομματάρχης παλαιάς κοπής και στρεψόδικης ρητορικής. Διαμορφώνει κλίμα με γκάλοπ – αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Στα οποία λαλούν τα αηδόνια, πόσο ωραία κρώζουν τα κοράκια.

Κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι ποντάρει στην «αποτυχία της πατρίδας μας». Ωστε ήταν αποτυχία της πατρίδας μας το «λάθος»! Ωστε ήταν αποτυχία της πατρίδας μας τα Μνημόνια που ο ίδιος τότε είχε καταγγείλει και ο ίδιος τώρα έχει προσκυνήσει. Οι «διεφθαρμένοι» και «τεμπέληδες» Ελληνες έφεραν εδώ τους Φράγκους για να τους κόψουν τους μισθούς; να τους κόψουν τις συντάξεις; να τους φάνε τον δημόσιο πλούτο και τους εθνικούς πόρους;

Ως εδώ! Ως εδώ και μη παρέκει! Αυτοί που ξεπουλάνε την πατρίδα, μας κατηγορούν ότι δεν τους αφήνουμε να την πουλήσουν φθηνά.

Το σχέδιο για την Ελλάδα ήταν και είναι απλό. Χωρίς «λάθη». Και άκρως αποτελεσματικό. Πρώτα έβαλαν στο χέρι την εργασία. Κι έτσι έσπασαν τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Οι μισθοί, οι συντάξεις, το ασφαλιστικό σύστημα μπήκαν στην κλίνη του Προκρούστη. Τώρα ο Μινώταυρος έρχεται να βάλει στο χέρι και τα σπίτια. Χαμένοι μέσα σε έναν λαβύρινθο χρεών και τόκων οι Ελληνες περιμένουν ο καθένας το ευεργέτημα του Πολύφημου – δηλαδή αυτόν να τον φάει τελευταίον.

Αυτά που έχουν συμβεί στη χώρα μας και όχι αυτά που ελαύνουν κι έρχονται, δεν ανατάσσονται ούτε σε 10 ούτε σε 20 χρόνια. Και αν η διαδικασία ολοκληρωθεί, μέσα σ’ αυτόν τον αιώνα, τίποτα απ’ όσα όρισαν το αυτεξούσιον και το συνανήκειν των Ελλήνων δεν θα υπάρχει...

Και ίσως για αυτό η απελπισία να είναι πλέον η μόνη μας ελπίδα. Από το 1821 φθάσαμε έως εδώ διά πυρός και σιδήρου, μέσα από θριάμβους και καταστροφές, με μεγαλείο και καταισχύνη, με θυσίες και προδοσίες. Απ’ το 2010 και ύστερα – πάλι στις αρχές ενός αιώνα – η Ελλάδα «που ποτέ δεν πεθαίνει», έχει πολλούς λόγους, ημιθανής, να ανησυχεί....

email: stathis@enikos.gr

Του Στάθη από enikos