Κάπως πρόχειρα είναι η αλήθεια, πάντως μελετώντας το θέμα οδηγήθηκα, μάλλον αβίαστα, σε μια σειρά από παρατηρήσεις σχετικά με τον λεγόμενο οικονομικό πόλεμο ο οποίος, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, εμφανίζει, που λέτε, τα εξής πολύ χαρακτηριστικά γνωρίσματα:
Πρώτον, καθώς βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, επικρατεί πολύ λιγότερη φασαρία στα θέατρα των επιχειρήσεων, είναι δηλαδή εκεί πολύ χαμηλότερη η στάθμη των ντεσιμπέλ. Αντιθέτως, τον περισσότερο θόρυβο κάνουν οι λεγόμενες ψυχολογικές επιχειρήσεις, οι οποίες, εκτός από το στόχο του να κάμψουν το φρόνημα και να ενθαρρύνουν τη λιποταξία, περισπούν και την ταυτότητα του εχθρού, άρα και όσων έχουν συμμαχήσει μαζί του.
Δεύτερον, τα θύματα καταβάλλουν τα ίδια τις...
δαπάνες της εξόντωσής τους –αγοράζουν από το ελεύθερο εμπόριο το σχοινί και το σαπούνι ή το περίστροφο και τις σφαίρες, εξοφλούν ή προβαίνουν σε ρυθμίσεις στην Εφορία για να κλείσουν τα βιβλία τους, πληρώνουν το μισθό υπουργού και νομοθέτη οι οποίοι θεσπίζουν την απόλυσή τους, χρεώνονται την ανακεφαλαιοποίηση των τοκογλύφων τους κ.τ.λ. κ.τ.λ. Αντιμετωπίζονται δε με κυνισμό ή με συναισθήματα αδιαφορίας, ακόμα και καταφρόνιας, ενώ δεν απολάβουν καθόλου σεβασμού –ομού νεκροί και τραυματίες. Όσοι δε από τους τελευταίους διασώζονται στα χειρουργεία εκστρατείας, τυλίγονται με κάτι ψευτοεπιδέσμους και ξαναρίχνονται στη μάχη μέχρι τελικής πτώσεως, μολονότι υπάρχει ακόμα μερίδα μάχιμων που όμως παραμένουν άκαπνοι.
Τρίτον, δεν καταγράφεται η έξαρση των ψυχικών παθήσεων, προεξάρχουσας μεταξύ αυτών της βαρύτατης εκείνης που συνδέεται με αμυντικές λειτουργίες της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, και η οποία βιώνεται ως ψευδαίσθηση του ασθενούς ότι δεν έχει ξεσπάσει πόλεμος ή δεν τον αφορά, διότι δεν τον έχει αγγίξει ή δεν πρόκειται. Ίσα-ίσα, οι παθήσεις αυτές θάλπονται.
Τέταρτον, καθίσταται δυσδιάκριτη η γραμμή ανάμεσα στο μέτωπο και τα μετώπισθεν, με αποτέλεσμα να εμπεδώνεται στον πληθυσμό ένα αίσθημα κανονικότητας, δυνάμει της οποίας λειτουργεί νόμιμα η μαύρη αγορά –ή μάλλον νόμιμα μάυρη η αγορά– ενώ θάλλουν κάθε λογής παράνομες και παρασιτικές δραστηριότητες.
Πέμπτον, δυσδιάκριτα καθίστανται επίσης τα όρια ηλικίας, φύλου κ.α. σχετικά με στρατεύσιμους και μη, άμαχους κ.τ.λ., ενώ ενοχοποιούνται οι μαχόμενοι ενήλικες στα μάτια των νεότερων.
Τέλος, προσδίδονται ανισοβαρείς διαστάσεις παγκοσμιότητας, ενώ εκδίδονται και επίσημα ανακοινωθέντα με ημερομηνίες, προθεσμίες και άλλα διάφορα που έχουν να κάνουν με τη διάρκεια του πολέμου, παρ΄ότι, σε αντίθεση προς κάθε πόλεμο, τέτοια πράγματα είναι κατά κανόνα άγνωστα· όπως άλλωστε άδηλη είναι πάντα και η έκβασή του.
Όπως έγραψα στην αρχή, αυτές είναι μόνο κάποιες πρόχειρες πρώτες παρατηρήσεις μου γύρω από τα γνωρίσματα, που χαρακτηρίζουν τον λεγόμενο οικονομικό πόλεμο. Δεν έχω ζήσει πόλεμο ο ίδιος· αντλώ απ’ όσα βλέπω και ακούω εδώ κι εκεί, έχω ακούσει από τους παλιούς, έχω διαβάσει στα βιβλία, κι έχω δει στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση. Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι θα υπάρχουν και άλλες αξιοσημείωτες παρατηρήσεις που μένει να προστεθούν, ενώ σίγουρα οι δικές μου επιδέχονται συζήτηση.
Πέρα από όλες τις παρατηρήσεις όμως, δικές μου και άλλων, ένα είναι βέβαιον: Ισχύει και για τον οικονομικό πόλεμο στο ακέραιο η σοφώτατη τούτη του Εφέσιου του Σκοτεινού ότι «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς· και τους μεν θεούς έδειξε, τους δε ανθρώπους· τους μεν δούλους εποίησε, τους δε ελευθέρους».
Από sotosblog
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου