ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή

Όταν είσαι διανοούμενος της αναγνωρισιμότητας του Τσόμσκυ ό,τι κι αν πεις γρήγορα γίνεται γνωστό, διαβάζεται κι ακούγεται σε όλο τον κόσμο. Γι’αυτό πρέπει να προσέχεις ώστε οι αναλύσεις και τις εκτιμήσεις σου να είναι  τουλάχιστον ανώτερες από αυτές που γίνονται σε κάποιο καφενείο.

Το να ισχυρίζεσαι ότι αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έρθει η χρυσή αυγή δεν είναι πρωτότυπο. Ίσως είναι το επόμενο εκβιαστικό δίλημμα στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός. Μετά το Καραμανλής ή Τανκς, το ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά, το ΝΔ ή Σημίτης, το ΝΔ ή χάος, Μνημόνιο ή όχι Μνημόνιο, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή χρεωκοπία και πάει λέγοντας. Μπορεί να λειτουργεί και ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, άλλωστε όταν στοχοποιείς κάποιον ως αντίπαλο τον ενισχύεις καθώς στρέφεις όποιον είναι αντίθετος...

σε εσένα προς αυτόν.

Ωστόσο ο Τσόμσκυ δεν είναι ο πρώτος που το είπε. Κάτι ανάλογο είχε πει ο πατήρ Πλεύρης, όταν έλεγε πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα επιταχύνει την έλευση μιας νέας χούντας.

Πολλά έχουν γραφτεί για την συσχέτιση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και κάποια από αυτά επαναλαμβάνονται με την θεσμική επιμονή της Ζωής Κωνσταντοπούλου να νομιμοποιήσει ό,τι στην συνείδηση του λαού, της Αριστεράς, του αντιφασιστικού κινήματος είναι όχι απλά παράνομο, αλλά αναγκαίο να καταπολεμηθεί με όποιο τρόπο. Κανείς δεν γνωρίζει αν η συγκεκριμένη στρατηγική εντάσσεται στην Παπαδημούλεια παρότρυνση «να τους ταράξουμε στη νομιμότητα» ή αν αποτελεί  μέρος μιας προσωπικής στρατηγικής. Το σίγουρο είναι ότι η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστο τον χώρο της ναζιστικής ακροδεξιάς.

Ένα εύκολο συμπέρασμα θα ήταν ότι επειδή τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΧΑ γιγαντώθηκαν μέσα από το «κίνημα των πλατειών», έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Ωστόσο αυτό θα ήταν μια απλά επιφανειακή εξέταση του φαινομένου με περισσότερο χωροταξικούς και όχι ταξικούς και πολιτικούς όρους. Κάτι τέτοιο πρέπει να επιχειρήσουμε και εδώ θα επιδιώξουμε να βάλουμε κάποια πράγματα σε μια σειρά.

Σε πρώτη φάση θα διαπιστώσει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ξεκάθαρη επιλογή της σύγχρονης ελληνικής αστικής τάξης. Είναι το κόμμα το οποίο θα της κάνει τη δουλειά της, με τον τρόπο που κάποτε ο Ανιέλι είχε κυνικά παραδεχθεί. Ο ΣΕΒ και πλήθος ελλήνων μεγαλοαστών έσπευσαν να αγκαλιάσουν την νέα κυβέρνηση και να της προσφέρουν στήριξη. Ιδιαίτερα δε οι εφοπλιστές, οι οποίοι γνωρίζουμε πόσο αγαπούν τους χρυσαυγίτες, δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με την νέα κυβέρνηση. Οι δουλειές τους προχωρούν ανενόχλητες ενώ κανένα μέτρο περιορισμού των φοροαπαλλαγών τους δεν έχει ανακοινωθεί. Το ίδιο και οι τραπεζίτες αλλά και οι μεγαλοβιομήχανοι, οι οποίοι αν πραγματικά ανησυχούσαν από μια κυβέρνηση της αριστεράς τότε θα είχαν κατέβει τα τανκς πριν ακόμα κλείσουν οι κάλπες. Ναι, ναι, δεν γίνονται αυτά στις δημοκρατίες….

Την ίδια ώρα η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την εργατική τάξη, τόσο αυτή που βρίσκεται στην παραγωγή όσο και αυτή που είναι εκτός, δεν περιλαμβάνει τίποτα παραπάνω από μια μίζερη διαβίωση με τη βοήθεια των κουπονιών και των επιδομάτων ενοικίου και ρεύματος για τις πολύ ακραίες της περιπτώσεις. Οι δεσμεύσεις για αυξήσεις μετατέθηκαν, ενώ για τα αντεργατικά μέτρα που πάρθηκαν όλα αυτά τα χρόνια δεν προβλέπεται ματαίωση. Σε οικονομικό επίπεδο η Χρυσή Αυγή πρότεινε μειώσεις μισθών, πόλεμο με τα συνδικάτα και τους μετανάστες ώστε να μείνει χαμηλή τιμή της εργατικής δύναμης προς όφελος της εργοδοσίας.

Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 και έπειτα άλλαξε δραματικά τον πολιτικό του λόγο. Με επίκληση στην πατρίδα (λέξη που απέφευγαν ως τότε να χρησιμοποιήσουν τα στελέχη του), με αναφορές για μια χώρα υπό (γερμανική ή τροϊκανή) κατοχή και στη συνέχεια με αόριστες, πλην όμως εύπεπτες, συναισθηματικές εκφράσεις (αξιοπρέπεια, προκοπή κτλ.) άλλαξε ριζικά την στόχευσή του. Απευθύνθηκε σε κόσμο που έφευγε μαζικά από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και επέλεξε ένα λεξιλόγιο πιο οικείο σε αυτούς. Καμία προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης του λαού, πράγμα που ήταν εμφανές στην θλιβερή εικόνα των μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ σε απεργίες και συγκεντρώσεις. Επέλεξε να κάνει λιγότερο πολιτική και περισσότερο επικοινωνία. Φιλοτέχνησε το προφίλ του και αντί για ιδεολογική σύγκρουση προτίμησε την θεσμική αντιπολίτευση με τους όρους που το έκαναν και οι προηγούμενοι. Έτσι κατάφερε να ψηφιστεί από αριστερούς, δεξιούς, πατριώτες, διεθνιστές, πρώην σοσιαλιστές, πρώην εκσυγχρονιστές ακόμα και από ακροδεξιούς. Ταυτόχρονα σταδιακά εξαφάνιζε οποιαδήποτε σκληρή ρητορική απέναντι στην Χρυσή Αυγή, φτάνοντας μάλιστα και στο άλλο άκρο, να προσπαθήσει να εξαγνίσει τους ψηφοφόρους της ενόψει του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών. Είναι περίεργο, αλλά συνέβη: όποτε ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούσε τη λέξη «ακροδεξιά» το έκανε για να περιγράψει την ΝΔ και όχι την Χρυσή Αυγή. Πιθανό να περίμενε ότι πιθανή ενίσχυση ή έστω συγκράτηση των ποσοστών της νεοναζιστικής συμμορίας να έκοβε ψήφους από την ΝΔ και να διευκόλυνε την εκλογική νίκη. Πιθανόν να πιστεύει ότι σήμερα βολεύεται ακόμα περισσότερο καθώς μια εκλογική άνοδος των χρυσαυγιτών θα του εγγυηθεί και μια δεύτερη νίκη στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν.

Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ΧΑ, απευθύνθηκαν στο ίδιο κοινό προσφέροντάς τους μια ελπίδα: στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα σκίσει το Μνημόνιο και όλα θα πάνε καλά και στην περίπτωση της ΧΑ ότι θα διώξει τους μετανάστες που μας παίρνουν τη δουλειά και ταυτόχρονα θα βάλει στη θέση τους όποιους φωνάζουν. Και γνωρίζουμε πως οι μικροαστικής συνείδησης νοικοκυραίοι λατρεύουν να τους δίνεις ελπίδα.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε θα μπορούσε να μειώσει σημαντικά την επιρροή της χρυσής αυγής και όχι να χαριεντίζεται θεσμικά μαζί της. Άλλωστε η έκρηξη εθνικής υπερηφάνειας με αφορμή τις χειραψίες Βαρουφάκη είχε ως αποτέλεσμα ψηφοφόροι της χρυσής αυγής να συγχαίρουν την κυβέρνηση και να αισθάνονται περήφανοι για αυτήν αναρτώντας στο διαδίκτυο διθυραμβικά σχόλια. Θα μπορούσε να συμβάλει στο άνοιγμα της συζήτησης για το αν είναι νόμιμο (και όχι νομότυπο) πολιτικό κόμμα. Θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κυβερνητική εξουσία για να διεθνοποιήσει το πρόβλημα και όχι να προσποιείται πως δεν υπάρχει.

Από αυτά δεν συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή είναι ίδιοι. Κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς λανθασμένο, ανιστόρητο και προσβλητικό για όποιον το γράφει. Όμως και οι δύο υπηρετούν μια ίδια εξουσία, την εξουσία ενός συστήματος το οποίο όπως έχει αποδείξει δεν διστάζει να αξιοποιεί όποια πολιτικά σχήματα μπορούν να του εξασφαλίσουν την διαιώνιση της κυριαρχίας τους. Είναι αυτό το σύστημα που πολλοί νόμιζαν ότι μπορούν να ελέγξουν, να εξανθρωπίσουν, να το φέρουν στα μέτρα των ανθρώπων πριν κυλιστούν στην κινούμενη άμμο του. Το σύστημα αυτό επιβάλλεται με φασιστικό τρόπο ακριβώς γιατί φασιστικός, αντιδημοκρατικός και απόλυτος είναι ο πυρήνας του: εσύ θα δουλεύεις και θα αλλοτριώνεσαι από την ίδια σου την ύπαρξη ενώ κάποιοι θα κερδίζουν όλο και περισσότερα. Στο τέλος θα πρέπει να τους πεις και ευχαριστώ γιατί αλλιώς θα ρισκάρεις να χάσεις και αυτά που δεν έχεις. Η Χρυσή Αυγή και ο ναζισμός είναι η πιο ακραία και αποκρουστική του έκφραση. Αν μια κυβέρνηση που θέλει να λέγεται «της Αριστεράς» είναι διατεθειμένη να συνομιλήσει ακόμα και με αυτή την ακραία του μορφή τότε καλά θα κάνει να μην χρησιμοποιεί φιλολαϊκές ή αντικαπιταλιστικές κορώνες γιατί το μόνο που θα προκαλεί θα είναι γέλιο.

Από 2310net