Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Ποδόσφαιρο χωρίς φιλάθλους

Η πρώτη απόφαση που πήρε αυτοβούλως και χωρίς συνεννόηση με τους θεσμούς αυτή η κυβέρνηση, ήταν η απόφαση του Υφυπουργού Αθλητισμού κ. Κοντονή να αναβάλει μια αγωνιστική και να παιχτούν τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια του πρωταθλήματος χωρίς φιλάθλους. Κινήθηκε δηλαδή στα χνάρια των προκατόχων του.

Αμέσως άρχισαν στα αθλητικά και όχι μόνο ραδιόφωνα και σάιτς να ακούγονται απόψεις για ένταση της καταστολής, λατρεία της θατσερικής παρέμβασης στα αγγλικά γήπεδα, απεμπόλησης κάθε στοιχειώδους δικαιώματος...
με την εισαγωγή μέτρων όπως οι κάμερες, το ηλεκτρονικό φακέλωμα των φιλάθλων, το κλείσιμο των συνδέσμων και διάφορα ακόμα παραδείγματα που αποδεικνύουν τον σκοταδισμό που έχει επιφέρει ο τυφλός οπαδισμός στα μυαλά της εργατικής τάξης που το παρακολουθεί φανατικά.

Είδαμε παιχνίδια με άδεια γήπεδα. Ήταν σαν να βλέπεις ειδήσεις χωρίς Βαρουφάκη. Δημοψήφισμα χωρίς ΓΑΠ. Eurovision χωρίς Δάφνη Μπόκοτα. Τουίτερ χωρίς Παπαδημούλη. Καλοκαίρι χωρίς ρέγγε. Το πλήρες κενό. Ωσπου πήγε ο Υπουργός να συναντήσει τον Πλατινί και επανεκκίνησε η γεννήτρια παραγωγής δημιουργικών ασαφειών: θα δούμε, θα πάρουμε μέτρα, θα συζητήσουμε θα, θα , θα…

Σε όλο αυτό το πλαίσιο πρέπει να προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Ευρώπη μέσω της ΟΥΕΦΑ απειλεί ότι αν η κυβέρνηση κάνει μονομερείς ενέργειες (πολιτική παρέμβαση στο ποδοσφαιρικό άβατο-αυτοδιοίκητο) θα αποβληθούν οι ελληνικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Κλαίνε στο Ντνιέπρ για αυτό το ενδεχόμενο. Έτσι, μετά τους συμβιβασμούς για να μη βγούμε από την Ευρωζώνη θα κάνουμε πίσω για να μη βγούμε και από τις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Ήδη έχουν αρχίσει να ακούγονται και φωνές εξόδου και από την Eurovision, πράγμα που αν συμβεί, επιτέλους θα βγάλει τον λαό στους δρόμους.

Παρακολουθούμε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο πρωταγωνιστούν οι μεγαλομέτοχοι-αφεντικά. Λύνουν τις επιχειρηματικές τους διαφορές και μέσω των ομάδων που «αγαπούν» και κουμαντάρουν. Σταρ των ομάδων είναι συνήθως γραφικές φυσιογνωμίες που φωνάζουν για το ποιος είναι πιο αδικημένος. Εφημερίδες και ραδιόφωνα προβάλλουν το «φίλαθλο» πνεύμα και την αγνή αγάπη του προέδρου. Τύποι σαν τον Μπέο, τον Ψωμιάδη και άλλα μπουμπούκια αποκτούν αξία και οδηγούνται μέχρι και σε πολιτικά αξιώματα. Οπαδοί μαχαιρώνονται γιατί ο άλλος είναι εχθρός. Φασίστες εισχωρούν στους συνδέσμους και στα μυαλά των νεαρών οπαδών. Οι κερκίδες δεν φωνάζουν πια για τις ομάδες αλλά για ναρκωτικά, ντου, πεσίματα, ξύλο και μητρικά γεννητικά όργανα. Παιδάκια θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές, όχι για να παίξουν μπάλα, αλλά για να γνωρίσουν μοντέλα, τραγουδίστριες και να αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα.

Και τι κάνουμε όταν υπάρχει κόσμος που έχει βγει στους δρόμους μόνο για να διαμαρτυρηθεί για την αδικία της ομάδας του; Όταν άλλοι ξεκινάνε απεργία πείνας γιατί το κράτος δεν χαρίζει ένα γήπεδο στον μεγαλομέτοχο της ομάδας του; Όταν υμνούμε την υγιή επιχειρηματικότητα γιατί ο δικός μας πρόεδρος είναι καλύτερος από τον πρόεδρο των άλλων; Όταν ο μόνος ρόλος που μας απομένει στον αθλητισμό είναι αυτός του οπαδού-χιεροκροτητή-πελάτη μιας ΠΑΕ. Όταν για να παίξουμε μπάλα με τους φίλους μας πρέπει να πληρώσουμε ένα γηπεδάκι 5Χ5 γιατί έχουν εξαφανιστεί οι ελεύθεροι χώροι άθλησης;
Θα κάτσουμε να ακούμε τους Θεοδωρίδηδες, να ενημερωνόμαστε από τους Νικολακόπουλους, να αποθεώνουμε τους Μαρινάκηδες, τους Αλαφούζους, τους Σαββίδηδες και τους Μελισσανίδηδες, να ταυτιζόμαστε με επαγγελματίες ποδοσφαριστές που μετράνε την αγάπη για τη φανέλα σε μηδενικά των λογαριασμών, να μισούμε τον γείτονα, να βρίζουμε τον φίλο μας, να πληρώνουμε συνδρομές και εισιτήρια, να τρώμε χημικά και δακρυγόνα από τα ΜΑΤ, να ματώνουμε για τα ιδανικά της ομάδας μας, να αναπολούμε τα παλιά τα χρόνια που ήταν καλύτερα, να ανεχόμαστε την επιχειρηματική κυριαρχία στις ζωές μας και στον χώρο του ποδοσφαίρου, να γινόμαστε εύκολα -κινούμενοι από τη δύναμη του όχλου- ρατσιστές γιατί ο αφρικανός στόπερ δεν στρίβει και ο μαύρος εξτρέμ των αντιπάλων είναι σαν πίθηκος.

Να πιστεύουμε ότι το ποδόσφαιρό, το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα πράγματα, είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι: μια τέχνη. Το μπαλέτο της εργατικής τάξης.
   
Γράφει ο 2310net από atexnos