Ο ξεχωριστός μισθωτός κ. Χαρδούβελης

Επιδιώκει να συγκαλύψει και το ύψος των αμοιβών του
και κυρίως τον ρόλο του στην κοινωνική πυραμίδα

Ίσως είναι δική μου εμμονή και πιθανότατα να μην απασχολεί κανένα στην κατεστραμμένη (από τις νεοφιλελεύθερες συνταγές της τελευταίας 30ετίας) χώρα μας, αλλά η περίπτωση Χαρδούβελη παραμένει η επιτομή του ελληνικού προβλήματος. Δεν αναφέρομαι στα προφανή. Ότι δηλαδή, ο άνθρωπος φοβήθηκε το 2012 μην τυχόν και βγει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε βράδυ από τον υπολογιστή του σπιτιού του έδιωχνε λίγα, λίγα (σε 56 δόσεις μέσω e-banking) μέρος των χρημάτων του στον φορολογικό παράδεισο του βρετανικού νησιού Τζέρζι.

Εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το επιχείρημά του -το οποίο...

και επανέλαβε πολλές φορές- ότι και αυτός και η σύζυγός του ήταν μισθωτοί. «Τα επίμαχα ποσά είναι πλήρως φορολογημένα και αφορούν έσοδα από πολυετή μισθωτή εργασία δική μου και της συζύγου μου», είπε στη γνωστή συνέντευξή του στην Πόπη Τσαπανίδου (STAR, 9/3/15), προσθέτοντας και την απαραίτητη ιδεολογική πατέντα του πιο άγριου νεοφιλελευθερισμού ότι «όσοι εργάζονται σκληρά πρέπει να αμείβονται. Όχι μόνο στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στον δημόσιο».

Δεν θα διαφωνήσω ότι ο τέως υπουργός πράγματι «εργάζεται σκληρά» επί πολλά χρόνια σε ιδρύματα, πανεπιστήμια, ινστιτούτα, επιχειρήσεις, μεγάλες τράπεζες και κυβερνήσεις. Ποιος άλλωστε δεν ξέρει ότι εργάστηκε σε υψηλές τραπεζικές θέσεις όταν επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη; Στην Τράπεζα της Ελλάδος (1994 - 1995), στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (1996 - 2000) και ως οικονομικός σύμβουλος και επικεφαλής του τμήματος Οικονομικών Μελετών του ομίλου της Eurobank. Ποιος ξεχνά ότι την τετραετία 2000-2004 διετέλεσε διευθυντής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη κι ότι ήταν πρόεδρος και έπειτα μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της παρέας του ΙΟΒΕ (2012-2014); Προφανώς με όλα αυτά τα... μισθά του, ο κ. Χαρδούβελης έχει κάνει τα κουμάντα του και τρέχα γύρευε πού, πότε και πώς έχει φορολογηθεί. Αλλά για να είμαστε σοβαροί: τι μισθούς συμφωνούσε ο τέως υπουργός Οικονομικών με όλους αυτούς τους εργοδότες του;

Μιλώντας με έμφαση ο Γκίκας Χαρδούβελης για το ότι είναι κι αυτός ένας ακόμα απλός «μισθωτός», περίπου σαν και μας, επιδιώκει να συγκαλύψει και το ύψος των αμοιβών του και κυρίως τον ρόλο του στην κοινωνική πυραμίδα. Δεν λέει πόσα οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα, πέραν των διψήφιων μισθών του, συνόδευαν τις «έμμισθες» θέσεις του. Δεν λέει ότι ως μεγαλοπαράγων λ.χ σε διάφορες τράπεζες αποφάσιζε μαζί με τα άλλα μεγαλοστελέχη και τους βασικούς μετόχους τα άφθονα μπόνους τους, τις δωρεάν «χρυσές» πιστωτικές κάρτες τους, τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα, τα ταξίδια, τα γεύματα τους κ.ο.κ. Δεν παραδέχεται ότι με τους λογιστές και τους δικηγόρους τους η νομενκλατούρα έβρισκε κόλπα για να μεταφέρει ποσά στις ...ελκυστικές επενδυτικές ξένες τράπεζες και να γλιτώνει τους εγχώριους φόρους ή να πληρώνεται μέρος των υπέρογκων αμοιβών της σε ελληνικές «Μονοπρόσωπες ΕΠΕ» που ίδρυαν για να φοροδιαφεύγουν νομίμως.

Αλλά κυρίως δεν πρόκειται κανένας από τους Χαρδούβελους να ομολογήσει ότι μια από τις βασικές ...σκληρές δουλειές τους ήταν και είναι από την αρχή της καριέρας τους, να κόβουν όσο γίνεται τους μισθούς των πολλών... συναδέλφων τους (έτσι βγάζουν τα επιπλέον μπόνους τους), να διαλύουν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και τα ωράρια, να επιβάλλουν όλο και πιο φτηνές ελαστικές μορφές επισφαλούς εργασίας και εν τέλει να μετατρέπουν την εργατική τάξη σε δήθεν ελεύθερους επαγγελματίες με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών -στην ουσία δουλοπάροικους- οι οποίοι  εντελώς ισότιμα συμφωνούν ατομικά ο καθένας μόνος του με τους καπιταλιστές τις τιμές της παροχής των υπηρεσιών τους.

Σε ολόκληρο τον κόσμο οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θεωρούν πρόβλημα μιας κοινωνίας το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στο μισθό τους εργάτη και εκείνου των διευθυντικών στελεχών. Στην Ελλάδα η εργατική τάξη προδόθηκε νωρίς (ιδίως μετά τα τέλη της δεκαετίας του '80) και έτσι κανείς δεν νοιάστηκε έκτοτε γι αυτή την ψαλίδα, ιδίως όταν στον πάτο της πυραμίδας ήταν μόνο οι μετανάστες. Ενα πεντακοσάρικο ο εργάτης με οικογένεια, ένα χιλιάρικο στην καλύτερη περίπτωση ο ειδικευμένος νοσοκομειακός γιατρός ή ο μηχανικός παραγωγής και 10 έως 30.000 ευρώ το μήνα ο ...συνάδελφός μας βεληγκέκας της τραπεζικής ελίτ!

Δημήτρης Τρίμης από efsyn