Φοβάται ο βρεγμένος τη βροχή;

Το να θεωρεί κάποιος πως η ιστορία σ΄ενα κράτος γράφεται από το σύνολο ενός λαού είναι αστεία σκέψη. Δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ το σύνολο ενός λαού που έκανε κάτι. Στη μνημονιακή Ελλάδα, όπως και σε κάθε φάση της ιστορίας ενός έθνους υπάρχει μια μεγάλη ποικιλλία λαού κάτω από την οποιαδήποτε εξουσία. Κι αυτή η ποικιλλία δεν καθορίζεται από το τι πιστεύει ο καθένας αλλά από το είναι, τι έχει και τι κάνει στη καθημερινότητα του. Σ΄αυτούς λοιπόν τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε κάτω από κάθε κυβέρνηση υπάρχουν οι φτωχοποιημένοι, οι εξαθλιωμένοι αλλά και οι βολεμένοι. Υπάρχουν εκείνοι που δεν έχουν να φάνε κι εκείνοι που έχουν κομποδέματα στις τράπεζες και θέλουν να τα φυλάξουν. Υπάρχουν διαφόρων ειδών εργαζόμενοι του τριχίλιαρου, του χιλιάρικου των τεσσάρων κατοστάρικων και οι άνεργοι. Οι έχοντες στέγη και οι άστεγοι. Υπάρχουν εκείνοι που κοιτάζουν...

μόνο το τομάρι τους κι εκείνοι που ρίχνουν κι ένα βλέφαρο λίγο πιο δίπλα.

Δεν έχουμε μονο φτωχοποιημένους έλληνες, άνεργους νέους, πεινασμένους, άστεγους, ηλικιωμένους που κρυώνουν και δεν έχουν φάρμακα, γονείς απελπισμένους , ανθρώπους γενικότερα που τους έχουν στερήσει οι τζογαδόροι της εξουσίας το δικαίωμα να ζήσουν με την ελάχιστη αξιοπρέπεια, υπάρχουν και οι νοικοκυρούληδες με τα λεφτουδάκια τους, οι μεγαλοκαρχαρίες με τα πολλά λεφτουδάκια τους, οι μαυραγορίτες, οι τοκογλύφοι, τα λαμόγια, οι παρτάκηδες που σε τέτοιες εποχές κάνουν τον καλύτερο τζόγο και άλλες ευγενείς κατηγορίες. Το όχι λοιπόν σε κάθε μορφή τυραννίας δεν το είπε ποτέ το σύνολο. Το ζήτησαν, το ευχήθηκαν, το είπαν στο τέλος εκείνοι που δυστυχούσαν, με συμπαράσταση πάντα,  μιας μερίδας μη δυστυχισμένων που όμως δεν κοίταζαν μόνο το τομάρι τους. Στην κατοχή αντίσταση δεν έκανε όλος ο ελληνικός λαός. Υπήρχαν οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες των κατακτητών, οι μαυραγορίτες, οι τρομοκρατημένοι που προτιμούσαν τη πείνα και την εξαθλίωση αλλά την "ησυχία" τους

Η εικόνα λοιπόν της περηφάνειας και της αξιοπρέπειας ενός λαού δεν καθορίζεται ποτέ ούτε από τους βολεμένους ούτε από τους τρομοκατημένους αλλά από εκείνους που αρνούνται να ζήσουν στη μιζέρια κι εκείνους που αρνούνται να βλέπουν την γελοιοποίήση και τον εξευτελισμό της πατρίδας τους,  άσχετα από το αν εκείνοι είναι στους προνομιούχους ή όχι. Η κατηγορία των εξαθλιωμένων γίνεται σε κάποια στιγμή επαναστατική και πατριωτική μαζί. Η κατηγορία των εχόντων ακόμα , αλλά εχόντων μεγαλύτερα ιδανικά από τη τσέπη τους γίνονται πατριώτες που θα συμπράξουν με τους υπόλοιπους για ένα μεγαλύτερο όραμα από τη καλοπέραση του εαυτούλη τους.

Οι επαναστάσεις, οι ανατροπές, οι μεγάλες αλλαγές στην ιστορία ενός λαού γίνονται για ένα μεγάλο όραμα. Οι άνθρωποι που τις υποκινούν μπορεί να έχουν τα δικα τους συμφέροντα. Μπορεί να μην είναι αυτό που λένε και να είναι απατενώνες. Η μπορεί να είναι πλανεμένοι γεμάτοι από ανέφικτα οράματα. Μπορεί να είναι ακόμα και πιόνια ενός συστήματος που κάπου θέλει να πάει το πράγμα. Η ουσία όμως είναι πως θα τους ακολουθήσουν όσοι θέλουν να πουν όχι σε μια τυρανία πιστεύοντας όχι στα πρόσωπα,  αλλά στους λόγους που ανταλάσσονται, ξυπνώντας μέσα τους την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι απλά μαθηματικά. Οσο πιο πολλοί είναι οι αποφασισμένοι να πουν όχι, τόσο πιο πολλές πιθανότητες υπάρχουν να γίνει μια ανατροπή στα γρανάζια ενός αραχνιασμένου συστήματος. Κι εδώ ερχόμαστε στο ζουμί. Οταν αυτό το όχι δεν είναι απλά ένα αίτημα αλλά μια ανάγκη επιβίωσης ανθρώπων που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ τα γρανάζια λασκαρουν προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Στη μνημονιακή Ελλάδα δεν πήραν απλά τους μισθούς, τις συντάξεις ή τις δουλειές. Απαίτησαν τον έλεγχο της ζωής. Απαίτησαν και απαιτούν να υπάξρει ένας λαός που θα έχει μόνο λόγο ύπαρξης,  τη διάσωση των τραπεζών, την αποπληρωμή των τοκογλύφων, το ξεπούλημα κάθε εθνικού πλούτου και τη  φτωχοποίηση ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ μερους του λαού. Κι αυτό το μέγεθος είναι που αρχίζει να κάνει τη διαφορά. Γιατί είναι νόμος. Οσο πιο πολλούς αφήσεις χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο, χωρίς καμιά δυνατότητα να επιβιώσουν τόσους δημιουργείς εν δυνάμει ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΥΣ.

Μας έχουν ζαλίσει τα - μη πω - να ψάχνουν αν ο Τσίπρας η κυβέρνησή του, οι ΑΝΕΛ, όσοι συνεργαστούν μαζί τους και όλο το σκηνικό που θα δημιουργήσουν αν είναι αληθινό ή κόλπο. Αν είναι απατεώνες εντολοδόχοι κάποιου ή αν είναι ειλικρινείς αλλά ανόητοι. Μας τα έχουν ζαλίσει ακόμα κι όσοι υποτίθεται είναι αντιμνημονιακοί και πατριώτες με το να ψάχνουν αν ο πατέρας η μάνα ή ο μπατζανάκης του κάθε υπουργού ή βουλευτή ήταν αριστερός, δεξιός ή φασίστας, αν τελικά εξυπηρετεί το λαό ή τη νέα τάξη πραγμάτων αν αν αν... Και κρύβεται η ουσία. Πως ένα κομμάτι ΜΕΓΑΛΟ του λαού επέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά και τους ΑΝΕΛ, όχι για το παπούτσι φοράει ο καθένας, ή πια είναι η συνιφάδα του, αλλά ΣΑΝ ΜΗΝΥΜΑ.

Το κομμάτι αυτό του λαού δεν ψήφισε έστειλε ένα μέιλ ανάμεσα στα διάφορα που ανταλασσόταν ερήμην του, πως κοιτάχτε τα έχουμε πάρει στο  κρανίο και είμαστε πολλοί πια. Η σημασία ενός ΟΧΙ στη Τρόικα από το Βαρουφάκη δεν είναι αν ο ίδιος  το λέει και το πιστεύει ή όχι είναι αν το πιστεύουν εκείνοι που ψήφισαν τη κυβέρνηση που είναι μέλος της. Η ουσία των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τις πραγματοποιήσει ή όχι , ή αν τις λέει στα σοβαρά ή κάνει πλάκα.

Είναι πως αυτές τις εξαγγελίες ΤΙΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΨΗΦΙΣΑΝ. Κι αυτοί είναι εκείνοι που χάψανε το λεφτά υπάρχουν και μετά ανακάλυψαν πως αυτά τα λεφτά δεν ήταν γι΄αυτούς αλλά για μερικούς εκλεκτούς, είναι αυτοί που πιστέψαν τα Ζαπεια ένα δυο τρία, πεντακόσια και μετά είδαν πως τους δούλευαν όλοι ψηλό γαζί, είναι αυτοί που δίνουν άλλη μια ευκαιρία σε κατι αδοκίμαστο γιατί τελικα τι να κάνουν? Να το βουλώσουν και να περιμένουν ένα μεσία? Να βγουν στους δρόμους σαν τους τρελούς? Να φύγουν μετανάστες? Να υποκύψουν κι όσο ζήσουν μέσα στη μιζέρια και τη ντροπή? Υπάρχει περιθώριο ακόμα να πιστεύει κάποιος πως κάποοι από τους πολιτικούς του μπορεί να εννοούν αυτό που λένε. Πως ίσως μέσα στο απόλυτο ξεπούλημα μπορεί να έχει μείνει και κανένας ξεχασμένος πατριώτης.

Δεν είναι έτσι? Θα φανεί στη συνέχεια της ιστορίας τι θα συμβεί. Μη βιαζόμαστε. Μόλις που αρχίσαμε να βγάζουμε ένα μικρό ηχαλάκι από το στόμα μας. Μόλις ξεκίνησε οι μη νοικυραίοι, τα σκουπίδια στις υποσημειώσεις των μεγάλών τζογαδόρων να σκεφτόνται λιγάκι και το αν θα ζήσει και το δικό τους παιδί. Γιατί εδώ και έξι χρόνια βιώνουμε το απόλυτο θράσος να πρέπει όσοι έχασαν τα πάντα να είναι ΣΕΜΝΟΙ. Δηλαδή πόσο πιο άθλια να ειναι μια απαίτηση? Να μην έχεις τίποτα και να σου λένε κάνε υπομονή και κάποια μέρα μπορεί να γίνεις σαν εκείνο το κυριούλη που είναι καλός νοικοκύρης κι έχει τα παιδάκια του τακτοποιημένα και είναι σεβαστός και αγαπητός στο κράτος και στους τυράννους του. Να σου πλασσάρεται συνεχώς σαν μοναδικό όραμα η καλή ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ενός συστήματος που σε έχει πετάξει σαν τρίχα από το προζύμι. Πόσο γελοίο ακούγεται κάτι τέτοιο?

Και μπορείς να το καταφέρεις ένα, δυο, πέντε χρόνια. Αλλά όταν αυτά τα σκουπιδάκια γίνουν πολλά, πως θα το καταφέρεις. Πως θα απειλήσει κανείς εκείνο το κομμάτι του λαού που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ πως αν κάνει μια κίνηση παραπάνω θα χάσει...

ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΤΙ ΔΗΛΑΔΗ?

Από Συνήθης Ύποπτος