Aυτές τις μέρες έχει σημασία να κρατήσεις στο αρχείο κείμενα και αναλύσεις, απ’ όλες τις πλευρές, για τους χειρισμούς της νέας ελληνικής κυβέρνησης στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης με τους… εταίρους για την αλλαγή των όρων των δανειακών συμβάσεων και την απομείωση του δημόσιου χρέους. Όχι για αρχειακούς λόγους, αλλά γιατί πολύ σύντομα θα μπορέσεις να συγκρίνεις τις προβλέψεις για τα μελλούμενα με αυτά που πραγματικά θα συμβούν.
Προφανώς θα πρέπει να δώσουμε στους…
αναλυτές ένα περιθώριο λάθους, καθώς είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν τα πράγματα που τώρα συμβαίνουν, οπότε δεν υπάρχει κάποιο μοτίβο πάνω στο οποίο μπορούν να δουλέψουν.
Η πτώση της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς σήμανε και το τέλος μίας εποχής… βεβαιότητας: Ήταν βέβαιο ότι με Σαμαρά/Βενιζέλο όλα για τους πολλούς καλούς ανθρώπους θα πήγαιναν χειρότερα, ότι το ποσοστό των αυτοκτονιών το 2015 θα ήταν μεγαλύτερο από το 2014, ότι όλο και περισσότερος κόσμος θα βυθιζόταν στη φτώχεια και στην ανέχεια, ότι όλα θα μας πήγαιναν σκατά. Τώρα έχουμε μπει, μπαίνουμε, σε μία εποχή αμφισβήτησης, όπου θα δοθεί μάχη όχι μόνο για να μπει φρένο στην καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας αλλά και για να αλλάξει γεύση η ζωή, η ζωή μας.
Το μόνο βέβαιο, εδώ που τώρα βρισκόμαστε, είναι ότι η αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα είναι ο μοναδικός δρόμος που έχουμε για να υπάρξει μία πολιτική διευθέτηση στην ιστορία των δανειακών συμβάσεων και του δημόσιου χρέους. Στο έχω ξαναγράψει: Ο Γιάσερ Αραφάτ μιλώντας για πρώτη φορά, το 1974, στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ είπε: «Στο ένα χέρι κρατώ κλαδί ελιάς και στο άλλο όπλο (κάποιοι χέστηκαν από το φόβο τους γιατί πίστεψαν ότι κυριολεκτούσε) μην αφήσετε να πέσει το κλαδί ελιάς». Δεν ξέρω αν το… κλαδί ελιάς είναι, τώρα, οι τεχνικές προτάσεις για την ανταλλαγή ομολόγων, ξέρω όμως πως η απελπισία είναι το περίστροφο και σφαίρες οι ανάγκες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου