Πέτα μακριά

Και να που φτάσαμε μία ημέρα πριν το Eurogroup. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που διαλαλούσαν, εύχονταν, χοροπηδούσαν από χαρά στη σκέψη ότι θα μας είχαν πετάξει έξω από την ευρωζώνη πριν καν φτάσουμε να συμμετέχουμε σε Eurogroup. Θα μου πείτε ότι αυτή η συνεδρίαση είναι έκτακτη και όχι προγραμματισμένη. Α να γεια σου, θα σας απαντήσω.

Από κει που κάποιοι διαλαλούσαν, εύχονταν, χοροπηδούσαν από χαρά ότι η Μέρκελ θα μας τσαλαπατούσε ως χώρα στην περίπτωση που έπεφτε η κυβέρνηση Σαμαρά, φτάσαμε σήμερα να έχει καταφέρει η Ελλάδα να συνεδριάσει Eurogroup μοναχά για πάρτη της. Από μόνο του αυτό, κάτι λέει.

Βέβαια, λέει κάτι σε όσους επιθυμούν η Ελλάδα και οι Έλληνες να δουν μια καλύτερη ημέρα. Όσοι ντερλίκωναν ανεξέλεγκτοι στην προηγούμενη κατάσταση, φυσικά και το θεωρούν – στην καλύτερη περίπτωση – κάτι...

ασήμαντο, ενώ στη χειρότερη περιμένουν να απολαύσουν τον Βαρουφάκη να εξευτελίζεται από τους ευρωπαίους ομολόγους του, να περνάει τα βασανιστήρια της Ιεράς Εξέτασης και στο τέλος να τον παλουκώνουν προς παραδειγματισμό άλλων χωρών, στην Γκραν – Πλας των Βρυξελλών.

Τζάμπα θα περιμένουν να το δουν. Καλύτερο θα ήταν να μη χάνουν χρόνο και να ασχοληθούν με τα της κηδείας της πολιτικής παρουσίας του Σαμαρά. Αν ήταν να συμβεί αυτό που επιθυμούν τα βοθρολύματα τούτης της χώρας, τότε θα έπρεπε στη χθεσινή κοινή συνέντευξη Τύπου Ομπάμα – Μέρκελ, να έχει απαντήσει η δεύτερη στον πρώτο ότι καλό θα ήταν να μη χώνεται στα εσωτερικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα έπρεπε να δείξει ενοχλημένη. Θα έπρεπε κάπως να αντιδράσει την ώρα που ο πρόεδρος των ΗΠΑ την ορμήνευε να βρει έναν τρόπο ν’ αναπτυχθεί η Ελλάδα απαραιτήτως εντός ευρωζώνης.

Αντί γι’ αυτό συνέβη το αντίθετο. Η Μέρκελ δήλωσε ότι όλα θα εξαρτηθούν από τις προτάσεις της Ελλάδας που θα φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ώπα τις! Να και οι πρωτοβουλίες, να και οι διαπραγματεύσεις που ομολόγησε ότι κάνει η επί Σαμαρά «απολύτως αδιαπραγμάτευτη» Μέρκελ. Φυσικά και δε μας λατρεύει ο Ομπάμα για να μας υπερασπιστεί επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι – σκατά στα μούτρα μας καλοί είμαστε.

Τα ζητήματα είναι γεωπολιτικά και οικονομικά. Τα συμφέροντα της Τουρκίας αυτή την περίοδο δεν πολυταιριάζουν με τα αμερικανικά, η Μέση Ανατολή δε σταμάτησε να βράζει, η Ρωσία ψάχνει συμμάχους για το Ουκρανικό και μέσα σ’ όλα αυτά ο Ομπάμα δε θα άντεχε μία δεύτερη οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, τις επιπτώσεις της οποίας θα χρεωνόταν ο ίδιος, αλλά στην πραγματικότητα θα ήταν αποτέλεσμα του ντόμινο της γερμανικής αδιαλλαξίας στην κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική.

Μας ευνοούν οι συνθήκες. Δεν είναι κακό ότι περνάμε μία από τις κρισιμότερες στιγμές μας μέσα σε συνθήκες μιας παγκόσμιας κρίσης σε διάφορα επίπεδα. Όπως μου έγραψε κι ο Κεφαλονίτης φίλος μου ο Χρήστος, «αν ξεκινήσει το μεγάλο μπάχαλο με αφορμή την Ουκρανία και εμείς και οι Γερμανοί (περισσότερο αυτοί) θα περάσουμε άσχημα. Άρα βουρ! Τι τώρα, τι μετά;». Ε, λοιπόν, αυτή την όσφρηση των αυτονόητων έχουν απολέσει οι τροφαντοί καλοταϊσμένοι των γραφείων, οι βολεμένοι και διορισμένοι μέσα σε μία νύχτα, οι ατσαλάκωτοι γραβατωμένοι που ψήφισαν τότε Δράση και χτες ΠΟΤΑΜΙ για να νιώσουν γιάπηδες.

Πριν πάρω αναστολή από ΑΕΚτζής λόγω Μελισσανίδη και τότε που η ΑΕΚ έπαιζε σαν μεγάλη ομάδα, είχα διαβάσει σ’ ένα άρθρο του Γιώργου Καραογλάνογλου την εξής απλή φράση «Ναι, στην καλή της μέρα η Θύελλα Ραφήνας δικαιούται να κερδίσει την ΑΕΚ». Αυτό το δικαίωμα δεν το αντιλαμβάνονται και δεν το δέχονται μόνο οι εθισμένοι στην προδοσία και τον εξευτελισμό. Όσοι ηδονίζονται με την ηττοπάθεια.

Δεν το δέχονται αυτοί που χτες δεν ξέρασαν ακούγοντας τον Βενιζέλο μέσα στη Βουλή να δηλώνει «προτιμώ την υποχώρηση από την καταστροφή». Όλους αυτούς τους τύπους που άσχετα με το τι ψηφίζουν και δηλώνουν, στοιχίζονται πίσω από αυτή τη φράση μεγίστης δουλικότητας του Βενιζέλου φανταστείτε τους ως πρωταγωνιστές στη Γαλλική Επανάσταση, στην Ελληνική Επανάσταση, στην Αμερικανική Επανάσταση, στη μάχη κατά του απαρτχάιντ, στους ξεσηκωμούς των αποικιών, στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, κι ας μη φτάσουμε μέχρι Θερμοπύλες, διότι αν επικρατούσε τότε το «μέτωπο της λογικής» και οι ψύχραιμοι, σήμερα θα μιλούσαμε τα Φαρσί.

Προς Θεού, δε βάζω στο ζύγι εκείνες τις περιόδους με τη σημερινή. Ο τρόμος όμως της επιλογής τής υποχώρησης μπροστά σε μία πιθανή καταστροφή κυρίως ως δημιούργημα συστηματικής καταστροφολογίας και με αντάλλαγμα την απώλεια της προσωπικής και συλλογικής αξιοπρέπειας, θα με τρόμαζε το ίδιο σε κάθε εποχή.

Σε κάθε περίπτωση, αηδιάζω κάθε φορά που αντιμετωπίζω παρανόμως και ανήθικα βολεμένους να ξεπουλάνε τα πάντα για να μη χάσουν το βόλεμά τους. Κι ας είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακόμη ότι πραγματική μάχη θα δινόταν μόνο στην περίπτωση που θα προσπαθούσαμε να σταθούμε στα πόδια μας με δικές μας δυνάμεις και εθνικό νόμισμα. Διότι η δική μου λογική λέει ότι η Βαρουφάκειος «αυτοτροφοδοτούμενη κρίση» δεν προέρχεται από τις πολιτικές της ευρωζώνης, αλλά από αυτή καθ’ αυτή την ύπαρξη της ευρωζώνης.

Όμως με ποιους να τη δώσεις αυτή τη μάχη; Εδώ τους λες ότι αν χρεοκοπήσουμε εντός ευρωζώνης ίσως να στερηθούμε για κάνα δυο μήνες τον φρέντο καπουτσίνο και λιποθυμάνε από την ταραχή τους οι μισοί επαναστατικολογούντες. Γι’ αυτό και δεν φοβάμαι τους έξω, αλλά τους μέσα. Οπότε και στέκομαι στο πλευρό εκείνου που προσπαθεί να δώσει όσα περισσότερα μπορεί σ’ έναν λαό που έχασε τα πάντα.

Δείτε έναν αθλητή άλματος εις μήκος και προσέξτε τα αρχικά μικρά του βήματα πριν πάρει φόρα και πετάξει μακριά. Όσοι δεν το αντέχουμε το άθλημα γιατί το λίπος ή η συνήθεια μάς καθήλωσε, ας καθίσουμε ήσυχοι στις κερκίδες κι ας ευχηθούμε να πηδήξει ο αθλητής όσο πιο μακριά μπορεί. Κέρδος είναι. Για αρχή, είναι καλό.

Εν ολίγοις, και για όσους δυσκολεύονται να καταλάβουν, επιθυμώ την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως αποτέλεσμα νίκης και όχι ήττας. Όμως για να γίνει αυτό είναι απαραίτητες κάποιες προϋποθέσεις. Και η ανάπτυξη της οικονομίας είναι η κυριότερη από αυτές. Πιο απλό δεν μπορώ να το κάνω.

Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ