Το βήμα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται με πόδια που ξεπερνούν το μπόι του…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που βαδίζει πλέον προς την αυτοδυναμία, αλλά ο ελληνικός λαός που θέλει να βαδίσει επιτέλους αυτοδυνάμως μπροστά: να βγει από το τέλμα και την ρουτίνα της αποτελμάτωσης, υπολογίζοντας στις δικές του δυνάμεις και στην αλληλεγγύη της κοινωνικής, προοδευτικής Ευρώπης των λαών και των εργαζομένων.
    
Ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε τελικά να μιλήσει τη γλώσσα ενός ευρωπαϊκού εθνικισμού με σοσιαλιστικό προσανατολισμό και έτσι έβαλε πόδι τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην προοδευτική Ευρώπη. Μόνον που το «πόδι» αυτό ξεπερνά κατά πολύ το κόμμα του!

Είναι απολύτως βέβαιο πως το βήμα του ΣΥΡΙΖΑ, για σχηματισμό μιας κυβέρνησης της ευρωπαϊκής, αριστερής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα, πραγματοποιείται...

με πόδια που ξεπερνούν το πολιτικό του μπόι! Το βήμα αυτό γίνεται από ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που σιχάθηκε την μιζέρια της ύπαρξής του, όπως και την μιζέρια της σύγχρονης πολιτικοοικονομικής αφήγησης που ταυτίζει τον ευρωπαϊσμό με την αποθέωση της οικονομικής ελευθερίας εις βάρος όλων των άλλων ελευθεριών που συνθέτουν κοινωνίες, δημοκρατίες και προσωπικότητες.

Αυτό δεν είναι και δεν μπορεί να λογίζεται ως ελληνική «ζαριά» στην Ευρώπη! Είναι αλητήριος, τυχοδιώκτης τζογαδόρος αυτός που μιλά και σκέπτεται έτσι! Δεν είναι οργή, ούτε συμπλεγματική αγανάκτηση! Είναι μια έκρηξη αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας ενός λαού που βίωσε και βιώνει τα αποτελέσματα ενός ακήρυχτου, μακροχρόνιου πολέμου της ολοκληρωτικής αγοράς εναντίον του εργαζομένου και της κοινωνίας του. Ενός πολέμου που διεξήγαγαν οι συντηρητές και νεοσυντηρητές (: νεοφιλελεύθεροι της κεντροδεξιάς και νεοφιλελευθεριάζοντες της κεντροαριστεράς) δυνάμεις με μηχανισμό την συντεταγμένη πτώχευση του ελληνικού κράτους. Ένα πολιτικό τέχνασμα, δια του οποίου μια κλασική περίπτωση κρίσης χρέους, μετατράπηκε και αντιμετωπίστηκε σαν κρίση ρευστότητας… Για να καταλήξουμε, δια της εσωτερικής υποτίμησης και της χρηματοπιστωτικής καραντίνας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, πράγματι σε κρίση ρευστότητας και κρίση της λεγόμενης «welfare state» - του κοινωνικού κράτους και της νομιμότητας στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου και στο πλαίσιο της ΕΕ ασφαλώς! 

Αυτός ο πόλεμος ισοπεδώνει τα μεσαία κοινωνικά στρώματα και προλεταριοποιεί ένα σημαντικό τμήμα εκ των μικροαστών, στους οποίους δεν απομένουν πλέον - και αντικειμενικά - άλλες δυνατότητες, παρά μόνον να δοκιμάσουν ένα βήμα προς τα αριστερά ή ένα βήμα προς τα άκρα, το περιθώριο της δεξιάς. Ή να δώσουν αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, ή να δώσουν φτερά στον ακροδεξιό λαϊκισμό, ο οποίος έχει την μορφή του πιο πρόστυχου, αποπλανητικού, παραπλανητικού και θρασύδειλου φασισμού που έχει υπάρξει στην Ευρώπη! Αυτό το βήμα των παραδοσιακών συμμάχων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ακριβώς το βήμα αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Και γιατί αυτό το βήμα να μην γίνει επαναστατικό άλμα; Διότι το ζήτημα της λαϊκής επανάστασης έχει πάψει να είναι υπόθεση των εργαζομένων, από τη στιγμή που η βιομηχανική εποχή δίνει τη θέση της σε μια μεταβιομηχανική. Σε αυτή την περίοδο της ανθρωπότητας δεν είναι ο σοσιαλισμός που «απελευθερώνει» τον εργαζόμενο, αλλά ο καπιταλισμός. Και ένας «απελευθερωμένος εργαζόμενος» στον σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό είναι ένας παρίας στον κόσμο της επιχειρηματικότητας. Αν κάποτε αυτό το λούμπεν στοιχείο του κόσμου, που αντικαθιστά την κοινωνικότητα με την επιχειρηματικότητα, όπως την κοινωνία από την αγορά, επαναστατήσει, είναι βέβαιο πως θα το κάνει διαφορετικά από ότι ο προλετάριος του δεκάτου ενάτου και  εικοστού αιώνα. Κάπως έτσι το επαναστατικό άλμα εμφανίζεται προς το παρόν σαν άλμα στο κενό, επειδή κανείς ακόμη δεν έδωσε το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα αυτής της επανάστασης με μεταβιομηχανικούς, μεταμοντέρνους, μετανεωτερικούς όρους.

Ο Marx ή ο Bakunin της επόμενης επανάστασης δεν γεννήθηκε ακόμη, ή αν γεννήθηκαν μάλλον θα κατοικοεδρεύουν σε κάποια εταιρεία, από όπου θα αλληλο-υπονομεύονται… μέχρι να κλείσει η επιχείρηση! Αστειεύομαι, αλλά μην θεωρήσεις πως δεν σοβαρολογώ, αναγνώστη μου: η σύγχρονη σύγκρουση μεταξύ Μαρξ και Μπακούνιν δεν γίνεται σε κάποια Διεθνή Ένωση των Εργαζομένων, αλλά στις μεταμοντέρνες Ενώσεις Κεφαλαιοκρατών… Ξέφυγα, αλλά δεν πειράζει! Ας χαλαρώσουμε λίγο τα πόδια μας, με τα οποία «σαλτάρει» ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία!

Το ζήτημα είναι να καταλάβει εγκαίρως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πως το βήμα προς την αυτοδυναμία της γίνεται με πόδια που ξεπερνούν το μπόι του πρόσφατα μεταμορφωμένου σε κόμμα, συνασπισμού αριστερών, οι οποίοι ακόμη βασανίζονται από τις φιλοσοφικές ρίζες και προεκτάσεις της σύγκρουσης Μαρξ και Μπακούνιν! Αν το καταλάβει σήμερα, δεν θα αναγκαστεί αύριο να κόψει τα πόδια της, για να αναλογούν σωστά στο μπόι του ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας στην ολοκληρωτική αγορά κάποιο δεκανίκι! Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που πετύχει αυτοδυναμία, πρέπει να μεγαλώσει αρμονικά ως κοινωνικός κορμός για να μπορέσει να βαδίσει με τα πόδια που αυτή τη στιγμή ξεπερνούν το μπόι του κόμματος.

Ίσως, εναλλακτική ηγεμονία να σημαίνει ισορροπώ σε και βαδίζω με πόδια που ξεπερνούν το μπόι μου. Αν νοιώσεις πως αυτά τα σημερινά παράταιρα ως προς το κορμί σου πόδια είναι τα μοναδικά, δικά σου πόδια, θα τα αξιοποιήσεις για την εμπέδωση μιας εναλλακτικής ηγεμονίας αριστερών, πλουραλιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αν όχι, θα έχουμε να λέμε: και η τελευταία κοινοβουλευτική ελπίδα, ήταν απλώς μια ελπίδα! Αλλά ακόμη και έτσι, άξιζε τον κόπο και ο αγώνας για να «μακρύνουν» τα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ και η ψήφος… με τα χέρια των «ποδιών» ασφαλώς!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis