Το τέλος της ντροπής

Φραγμός στο μίσος και στα κατεβασμένα βρακιά
    
Ο Νίκος Παπαδογιάννης ανασαίνει με ανακούφιση και παλεύει με τα συναισθήματα που του δημιούργησαν τα αποτελέσματα των εκλογών. 

Ντρεπόμουν. Σας μιλώ ειλικρινά, ένιωθα ντροπή.

Είμαι 49 ετών, πολιτικοποιημένος από μαθητής και ψηφοφόρος από το 1984. Eζησα στο πετσί μου και θυμάμαι καθαρά όλες τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης. Τον γέρο Καραμανλή, τον Ράλλη, τον Ανδρέα, τον Μητσοτάκη, την Οικουμενική, τον Σημίτη, τον Κωστάκη, τον Γιωργάκη, τον Παπαδήμο, τους υπηρεσιακούς.

Στις τέσσερις δεκαετίες που προηγήθηκαν, οι...

τα φαιά φορούντες μού γέννησαν λογής λογής συναισθήματα, από ελπίδα και αισιοδοξία μέχρι θυμό, θυμηδία και απογοήτευση.

Ντροπή, όμως, δεν είχα νιώσει ποτέ. Ποτέ, μέχρι που μπήκε στο σπίτι μου το ρεμπέτ ασκέρι του Αντώνη Σαμαρά.

Προσοχή, δεν είναι το Μνημόνιο το πρόβλημά μου, ως πολίτη. Δεν συνθηματολογώ. Πιστεύω ότι το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και όχι αίτιό της. Αμφιβάλλω αν ο Ελληνας θα φιλοτιμηθεί να καθαρίσει μόνος του το σπίτι του, χωρίς ξένο μαχαίρι στο λαιμό.

Όχι. Αλλού είναι η πηγή της ντροπής.

Στο τσουνάμι της ξεδιαντροπιάς και της υποκρισίας. Η απερχόμενη κυβέρνηση υπερψηφίστηκε με επιχείρημα την αντιμνημονιακή ατζέντα, αλλά κατέβασε τα σώβρακα και έστρεψε το καράβι, πριν ξημερώσει η επομένη της εκλογής της.

Στην ασύλληπτη αναλγησία. Ο αλαλιασμένος πολίτης που ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια έχει τους καιροσκόπους σκαρφαλωμένους στον σβέρκο του και τα κυβερνητικά συσσίτια τον ταϊζουν κουτόχορτο περί «απογείωσης».

Στο απίστευτο παπατζιλίκι περί ανάπτυξης, success story, μείωσης της ανεργίας, εξόδου στις αγορές, την ίδια στιγμή που ο κοινωνικός ιστός πνέει τα λοίσθια και οι επιχειρήσεις -όσες δεν έβαλαν λουκέτο- αναπνέουν διοξείδιο του άνθρακα. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, αυτοί τραγουδάνε.

Στην απονομή κυβερνητικών θέσεων και συμβουλευτικών ρόλων σε ακροδεξιά λουλούδια όπως ο Βορίδης, ο Αδωνις, ο Φαήλος, ο Πλεύρης, ο Μπαλτάκος. Τα τσεκούρια που ο «ανύποπτος» νεοέλληνας είδε σε ρετρό φωτογραφίες εγώ τα είδα με τα μάτια μου, όταν σπούδαζα στο κτίριο της Νομικής. Ο άνθρωπος που ήταν φόβος και τρόμος των αμφιθεάτρων φόρεσε γραβάτα κι έγινε πανίσχυρος υπουργός.

Στον εκφασισμό των σωμάτων ασφαλείας που μέσα σε λίγα χρόνια συγκρότησαν παρακράτος εν κράτει, μολυσμένο από φαιοχίτωνες, σταγονίδια και νοσταλγούς του αγκυλωτού σταυρού και της χούντας.

Στην εξοργιστική ανοχή προς τους κακοποιούς της Χρυσής Αυγής, που κλιμακώθηκε με τη δολοφονία του άμοιρου Παύλου Φύσσα και τον προσχηματικό, ασυγχώρητα καθυστερημένο εγκλεισμό των ηθικών αυτουργών της.

Στη ρητορεία τη βγαλμένη από τη δεκαετία του ’50 και την εποχή του Μακαρθισμού, με αντικομμουνιστικές κορώνες, λες και υπάρχει σήμερα κομμουνισμός, και επίκληση στο θυμικό των νοικοκυραίων, λες και η χώρα κατοικείται από φοβισμένους μικρούς Μήτσους.

Στον ατάλαντο χοντροκομμένο γκεμπελισμό της προεκλογικής περιόδου, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ –ένας σχηματισμός που ελάχιστα διαφέρει από το ΠΑΣΟΚ του ’81- βαφτίστηκε …κομμουνιστικό κόμμα και …άκρα αριστερά. Τελικά θα μας τα πάρει τα ρημάδια τα σπίτια ή όχι; Να μας τα δώσετε πίσω για να του τα δώσουμε.

Στην απύθμενη γελοιότητα, αθλιότητα και ισοπέδωση της βγαλμένης από το χρονοντούλαπο της λήθης «θεωρίας των δύο άκρων».

Στον κοινωνικό σκοταδισμό, που τροφοδότησε και αναζωπύρωσε την ξενοφοβία, την ομοφοβία, τη μισαλλοδοξία και την απέχθεια σε ο,τιδήποτε το διαφορετικό. «Δεν μπορούμε να περπατήσουμε τη νύχτα στις γειτονιές». Γιατί; Επειδή έχει μαύρους. Ασε που η τηλεόραση γέμισε πούστηδες.

Στην απάνθρωπη και οπισθοδρομική πολιτική απέναντι στους μετανάστες, όχι μόνο αυτούς που τα εξαπτέρυγα της κυβέρνησης αποκαλούν «λαθραίους», αλλά και στους νόμιμους. Αυτοί είναι τα πρώτα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης, όχι εμείς οι ακραιφνείς.

Στην λιγδιάρικη πατριδολαγνεία, με κύριο εκφραστή τον ίδιο άνθρωπο που χαντάκωσε διά παντός την Ελλάδα στο θέμα της Μακεδονίας και έριξε και μια κυβέρνηση για σπορ. Τον ακαταλληλότερο για πρωθυπουργό.

Στην μεσαιωνική κονσομασιόν προς την Εκκλησία και τους παπάδες, με αποκορύφωμα την όψιμη εικονολατρεία και τα χειροφιλήματα στον σκοταδιστή Ανθιμο μόλις τρεις μέρες πριν τις εκλογές. Από τη φορολογία, βέβαια, οι ρασοφόροι εξαιρέθηκαν.

Στην πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και της εργατικής νομοθεσίας, όπου χάθηκαν ανεπιστρεπτί κεκτημένα πολλών δεκαετιών. Δοκιμάστε να διεκδικήσετε αποζημίωση ή δεδουλευμένα ή μισθό συλλογικής σύμβασης ή επιδόματα και θα καταλάβετε.

Στην απόλυτη –και συνειδητή- απαξίωση του πολιτισμού, των γραμμάτων, αλλά και του αθλητισμού. Ο,τι φέρνει μαζί του φως αντιμετωπίστηκε ως αντικαθεστωτικός κίνδυνος, στο όνομα της αποχαύνωσης. Μη τα ξαναλέμε, οι ποιητές είναι λαπάδες.

Στην ακραία λαϊκίστικη, συκοφαντική και προσβλητική για τον Ελληνα πολίτη τακτική της άκρατης τρομολαγνείας που επελέγη για την προεκλογική καμπάνια. Λες και θα μας έσωζε ο Αντωνάκης ο πολιτευόμενος, αν ήταν να γίνουμε Βουλγαρία.

Στις ανθελληνικές τοποθετήσεις Ελληναράδων υπουργών, τύπου «θα βγάλω τα λεφτά μου από τη χώρα εάν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ». Τάδε έφη ο πατριώτης Αδωνις. Είναι ανοιχτές οι τράπεζες τις Κυριακές;

Στο ξεδιάντροπο παραμύθι για την έκρηξη του τουρισμού, που πλην Λακεδαιμονίων φυτοζωεί όσο και η υπόλοιπη χώρα.

Στον ύπουλο και κουτοπόνηρο αποκλεισμό των ξενιτεμένων Ελλήνων από τους εκλογικούς καταλόγους.

Στο μαύρο στην ΕΡΤ και την εγκαθίδρυση μίας νέας, ακόμα χειρότερης από την προηγούμενη και χτισμένης με πατροπαράδοτα καλαματιανά ρουσφέτια καινούριας ΕΡΤ.

Συγγνώμη, αλλά όχι. Όχι.

Όχι, κύριε, δεν είμαι εγώ ανθρωπάκι σαν εσένα. Μη μου κουνάς το δάχτυλο στη μούρη. Η Ελλάδα του 2015 δεν είναι «Συνοικία Το Όνειρο».

Δεν γίνεται να γυρίσουμε 60 χρόνια πίσω για το χατίρι ενός λιμασμένου για εξουσία, αδίστακτου καιροσκόπου, που θεωρεί βρισιά τη λέξη «προοδευτικός».

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που κατόρθωσε ο Σαμαράς. Μέσα σε τρία χρόνια, πρόφτασε να δημιουργήσει ξανά συνθήκες σαν αυτές που γέννησαν κάποτε τη Χούντα. Και να δώσει χαρτοφυλάκιο σε μερικούς από τους χειρότερους Ελληνες.

Και όμως επαίρεται για τις …επιτυχίες του.

Δεν αναφέρομαι καν στη νομισματική κρίση και στις ευθύνες των κομμάτων που μας κυβερνούσαν όταν αυτή επωάστηκε. Η κοινωνική χρεωκοπία είναι εξίσου οδυνηρή, αν όχι πιο βλαπτική από την οικονομική.

Δεν ψήφισα ποτέ στο παρελθόν τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε ανήκω στον χώρο (ΚΚΕ Εσωτερικού ονομαζόταν κάποτε) που τον γέννησε. Ούτε ποντάρω πολλά πάνω του. Αντιλαμβάνομαι όταν είναι ψήφος αποδοκιμασίας η σημερινή, παρά ελπίδας.

Αρνούμαι όμως να καταπιώ την αμάσητη μπουκιά που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ εθνικό κίνδυνο ή θιασώτη του …κομμουνισμού. Αν δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τον σταλινισμό από τον ευρωσοσιαλισμό, συγγνώμη αλλά δεν πρόκειται να συνεννοηθούμε.

Οι ομοιότητες του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του ’81, στην πράξη αλλά και στη θεωρία, είναι οφθαλμοφανείς. Το ίδιο και οι παθογένειες. Είμαι βέβαιος –και κατά βάθος χαίρομαι γι’αυτό- ότι το αύριο θα φέρει περισσότερους συμβιβασμούς («κωλοτούμπες» θα τους πουν οι κυνικοί Ελληνες, Realpolitik oι Γερμανοί προφεσόροι), παρά ρήξεις.

Η επανάσταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαν αυτή που περιγράφει στον «Χορτάτο» ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Βαφτίζει Τσε το σκυλί του και Άρη το υπέρβαρο γατί του.

Αλλά με ποιο δικαίωμα κοιτάζουμε στα δόντια τον Δραγασάκη και τον Βαρουφάκη όταν η εναλλακτική λύση έχει στη βασική της ενδεκάδα τον τσεκουράτο και τον μπουμπούκο;

Πορευόμαστε στον 21ο αιώνα με σημαία τον Γιακουμάτο και μας χαλάει ο Παπαδημούλης; Δίνουμε βήμα στη Βούλτεψη και κλείνουμε τα αυτιά στη Δούρου;  

Εχουμε υπουργό τον Ντινόπουλο και κοιτάζουμε στα δόντια τον Μανώλη Γλέζο; Τον Γλέζο που κατέβασε από την Ακρόπολη τη σβάστικα για να την ξανακάνει μόδα ο Κασιδιάρης;

Η μέρα είναι ιστορική. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, έστω δεύτερη αν μετρήσουμε το 1981 που όμως κακοφόρμισε γρήγορα, ο Ελληνας τόλμησε.

Τόλμησε τη βουτιά στο καθαρό πηγάδι που οι παππούδες μας ξόρκιζαν σαν καζάνι της κόλασης. Αγνόησε την σκοταδιστική υστερία της κυβέρνησης και έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης –και ελπίδας και ευθύνης- στην Αριστερά.

Ακόμα καλύτερα, έβαλε φραγμό στη γεροντοκρατία και ανέβασε στην κορυφή της πυραμίδας έναν άνθρωπο 40 ετών. Σαράντα! Ψηφίσαμε τον νεαρότερο πρωθυπουργό της ελληνικής ιστορίας. 

Στο όνειρό μου ο πρωθυπουργός ήταν 40 ετών, αλλά όχι άνδρας. Γυναίκα. Ομοφυλόφιλη. Μετανάστρια. Με σκούρο δέρμα.

Και Πρόεδρος της Δημοκρατίας όχι ο Αβραμόπουλος, αλλά ο Μπουτάρης. Όχι ο άχρωμος και άοσμος που τον θέλουν όλα τα κόμματα, αλλά ο αιρετικός που δεν τον θέλει κανένα…

Ελπίζω ότι η επόμενη μέρα θα φέρει στη βασανισμένη Ελλάδα περισσότερο φως και έμφαση στην παιδεία. Στην παιδεία. Στην π-α-ι-δ-ε-ί-α.

Αυτή είναι που χάθηκε μέσα στη ραστώνη και στη φαυλότητα της Μεταπολίτευσης, όχι το χρήμα. Η παιδεία. Λεφτά δεν υπήρχαν ποτέ.

Oύτε τώρα υπάρχουν. Στα δικά μου μάτια, η ακατάσχετη και εν πολλοίς ανεδαφική παροχολογία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πομφόλυγα της δικής του εκστρατείας. Οταν καταρρεύσει εκ των πραγμάτων, θα παρασύρει μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας του. Για καλή του τύχη, δεν την πιστεύει κανείς. Η εποχή της αφέλειας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Η λιτότητα δεν πρόκειται να σβήσει έτσι εύκολα. Ούτε θα ξεφορτωθούμε με μαγκιόρικους λεονταρισμούς την τρόικα, την εποπτεία και τα Μνημόνια.

Δεν περιμένω οικονομικά θαύματα ούτε πανευρωπαϊκό σάλπισμα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ψευδαισθήσεις είναι για τα παιδάκια και για τους φανατικούς.

Μου αρκεί να ανεβάσει ξανά τα βρακιά, που εδώ και χρόνια βρίσκονται στα γόνατα και δεν αφήνουν τη χώρα να κάνει βήμα.

Το στοίχημα για τη νέα κυβέρνηση είναι να δείξει ανθρώπινο πρόσωπο και να αντισταθεί στον εκφασισμό της κοινωνίας. Να σβήσει το μίσος από τα μάτια των ανθρώπων. Να ξαναφέρει την αισιοδοξία.

Να αποκαταστήσει το όνομα της Αριστεράς στα μάτια των μικροαστών και απομονώσει τα ακραία στοιχεία.

Και να κάνει πολιτική με αδιάφθορους πολιτικούς. Όχι με φωτομοντέλα και ποδοσφαιριστές.  Το σοβαρό ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ –με σκόρπιες εξαιρέσεις τύπου Ραχήλ- νομίζω ότι έπεισε αρκετούς αναποφάσιστους.

Μισό λεπτό, όμως. Δεν τελειώσαμε εδώ με τη ντροπή. Η μουντζούρα υπάρχει ακόμη. Βλέπω τη σύνθεση της νέας Βουλής και με πιάνει απελπισία.

Τρίτο κόμμα οι φασίστες, αστοιχείωτε, ανιστόρητε νεοέλληνα; Αυτοί θα σου ξαναδώσουν τη χαμένη υπερηφάνεια; Οι δολοφόνοι, οι ρατσιστές, οι οπλόκαυλοι και οι ούγκανοι;

Ή μήπως είσαι ίδιος με δαύτους; Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω πια. Αυτό μας έκρυβες μωρέ όταν έλεγες ότι θα αποφασίσεις «την τελευταία στιγμή»; 

Μολονότι μου προκαλεί απέραντη ανακούφιση η κατάρρευση της εκτρωματικής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και γνήσια συγκίνηση ο θρίαμβος ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς, θα πάψω να ντρέπομαι για τον τόπο μου μόνο όταν επιστρέψουν στο 0,01 τοις εκατό οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Να γίνουν σαν τη νικοτίνη στα τσιγάρα. Μόνο που αυτοί βλάπτουν περισσότερο την υγεία.

Τότε και μόνο τότε θα μιλήσω για νίκη της Ελλάδας απέναντι στην οπισθοδρόμηση. Όταν ομολογήσουν την πλάνη τους οι 400 χιλιάδες νοσταλγοί του Άουσβιτς.

Από gazzetta