Αυτή τη φορά, το περίστροφο δεν σημαδεύει τις πλάτες μας!

Σκεφτόμουνα διάφορα προχθές, διαβάζοντας την είδηση της ημέρας: «Είναι σημαντικό να σταθεί στα πόδια της η Ελλάδα, διεμήνυσε ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάϊσελμπλουμ ο οποίος τόνισε ότι έρχεται στην Αθήνα την Παρασκευή για μια πρώτη συνάντηση- και όχι για να διαπραγματευθεί- με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη.»

Λαμπρά, είχα σκεφτεί  έμπλεος αισιοδοξίας. Ο φίλος μας ο Γερούν το θεωρεί σημαντικό, και το παραδέχεται επιτέλους, ότι η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στα πόδια της. Σέβεται την ετυμηγορία του ελληνικού λαού κι άλλωστε το καταλαβαίνει κι...

από μόνος του ότι δεν θα μπορούσε πια να συνεχίζεται για πολύ ακόμα, αυτή η τρέλα του αέναου χρέους. 

Διότι, έως και οι πέτρες το ξέρουν ότι δεν μπορούν να εξοφληθούν αυτά τα λεφτά που συνιστούν το ελληνικό δημόσιο χρέος. Εκτός κι αν επρόκειτο, όπως μας ζητούσαν μέχρι τώρα, να δανειζόμαστε ακόμα περισσότερα για να πληρώνουμε τα παλιότερα -και να δημιουργούμε έτσι, ένα για πάντα αυξανόμενο χρέος που δεν θα μπορούσε ποτέ να αποπληρωθεί. Αποικία χρέους! Ε, όχι, αυτό το πράγμα, στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, δεν επιτρέπεται…

Επιπλέον βέβαια, σκεφτόμουν, ο φίλτατος Γερούν θα έχει υπόψη του ότι αυτά τα περίφημα πρωτογενή πλεονάσματα, που είτε είναι φτιαγμένα με τεχνάσματα της δημιουργικής λογιστικής είτε είναι φτιαγμένα από τα δάκρυα και το αίμα των ασθενέστερων εξ ημών, δεν θα μπορούσαν πια να επιτευχθούν στα δυσθεώρητα ύψη που τα είχε ορίσει το παράλογο και αποτυχημένο πρόγραμμα «διάσωσης» .

Όχι, με αντάλλαγμα την εξόντωση των γερόντων, όπως είχε ήδη δεσμευθεί ο απερχόμενος κ. Χαρβούβελης, δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτό το χρεοκοπημένο πρόγραμμα.

Οπότε τι αξιολόγηση μου λες? Τέλειωσε η αξιολόγηση του προγράμματος!

Τέλειωσε το πρόγραμμα κι αξιολογήθηκε ως αποτυχημένο, εκ του αποτελέσματός του -τόσο άδικα χυμένο αίμα.

Ήθελα να πιστεύω -και ήμουν σίγουρος γι’ αυτό, ότι ο καλός Ολλανδός, δεν θα ήθελε να συμβεί στους γονείς τους, αυτό που συνέβαινε και, αν τίποτα δεν άλλαζε, θα συνεχιζόταν να συμβαίνει επί τα χείρω, στους δικούς μας γέρους και τις δικές μας γριές!    

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σου ξαναλέω για να το χωνέψεις, ότι ο αείμνηστος κ. Χαρδούβελης είχε δεσμευτεί να μειώσει κι άλλο τις συντάξεις των γερόντων, αλλά έως που θα μπορούσε πια, να πηγαίνει αυτό το βιολί, σ' αυτήν την ανηφόρα από το πουθενά προς το τίποτα ?

Ευτυχώς που ο ελληνικός λαός, με την ψήφο του, τον έστειλε στον έξω από δω, που λέει ο λόγος, τον κ. Χαρδούβελη και η εντολή του ελληνικού λαού είναι τόσο νωπή…

Αυτές οι συλλογιστικές, έλεγα με το νου μου, το καταλαβαίνει μια χαρά κι ο καλός μας φίλος ο κ. Ντάισελμπλουμ δεν είναι λυσιτελείς∙ και το χειρότερο είναι ότι τέτοιες επιλογές, συγχρόνως ξεζουμίζουν τον φορολογούμενο υπερβολικά άδικα και στο διηνεκές, μέχρι δηλαδή να τον στείλουν στον τάφο πριν της ώρας του, τον καημένο. Ούτε αυτό, επιτρέπεται στη βάση του ευρωπαϊκού κεκτημένου…

Θα τον φιλοξενούσαν, λοιπόν, στο προεδρικό μέγαρο, φανταζόμουν, τον αξιότιμο Γερούν κι αφού θα τον κερνούσαν μια πορτοκαλάδα από φρέσκο πορτοκάλι ή κανένα ουζάκι ή ό,τι άλλο του έκανε τέλος πάντων του ανθρώπου κέφι, θα του εξηγούσαν αυτό που καταλάβαινε πολύ καλά κι από μόνος του, ότι, δηλαδή, η Ελλάδα δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της με αξιοθρήνητα νοσοκομεία, με ρημαγμένα σχολεία και με κατεστραμμένες προνοιακές δομές.

Ήλπιζα ότι θα το καταλάβαινε, χωρίς να συζητηθούν μεγαλύτερες λεπτομέρειες.

Κι όμως! Με τον εκνευρισμό του, αυτός  ο Γερούν με απογοήτευσε. Σίγουρα θα απογοήτευσε κι άλλους πολλούς, γιατί έδειξε ότι όχι μόνο εθελοτυφλεί και αρνείται να καταλάβει τα προφανή προτάγματα που θέτει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά επιπρόσθετα, επειδή δε δείχνει να σέβεται ούτε καν την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

Και τώρα τι θα κάνει ο κ. Βαρουφάκης?

Τώρα, μάλλον είναι υποχρεωμένος, αφού έφυγε τόσο βιαστικά χωρίς να πει καλά-καλά ούτε αντίο ο αγενής Γερούν, να συντάξει μια επιστολή και να του υπενθυμίσει την πρόσφατη έκθεση  της JP Morgan, η οποία, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, υπολογίζει σε 4 τρισεκατομμύρια ευρώ, το κόστος εξόδου της Ελλάδας από την Ευρώπη.

Αν η πρόβλεψη της JP Morgan είναι λιγότερο ή περισσότερο σωστή, αυτό δεν μπορεί να φανεί παρά μόνο στην πράξη, όταν κι αν δηλαδή υποχρεωθεί η Ελλάδα να φύγει από τη νομισματική ένωση του ευρώ.

Είναι και θέμα κατανομής πιθανοτήτων το τελικό ύψος αυτού του κόστους, αν ποτέ συμβεί αυτή η έξοδος, που δεν μπορεί εξάλλου να συμβεί, όσο δεν το θέλουμε εμείς οι Έλληνες, έτσι δεν είναι? Έτσι είναι, αφού πουθενά δεν προβλέπεται η αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη.

Θέμα κατανομής πιθανοτήτων, είναι όλα αυτά… Και βέβαια, ο κ. Βαρουφάκης, ως ειδικός που είναι στη θεωρία των παιγνίων, με τον απλό και κατανοητό τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει να τα λέει, θα μπορούσε να εξηγήσει στον παλιόφιλο τον Γερούν, ότι δεν συμφέρουν κανέναν οι αγριάδες, αλλά πολύ περισσότερο, δεν συμφέρουν το ευρωιερατείο που εκπροσωπεί, το οποίο έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη, αφού με την αδιάλλακτη στάση του, βοηθούντων και των ολετήρων που μας κυβερνούσαν έως προχθές, οδήγησε τα πράγματα, εδώ που τα οδήγησε...

Αλήθεια, θα ήταν μια καλή ιδέα, να την γράψει αυτήν την επιστολή ο κ. Βαρουφάκης, προς στον κ. Ντάϊσελμπλουμ: να του περιγράψει το σενάριο του χάους που θα προκαλείτο από  την αποκοπή της Ελλάδας, με το ελληνικό GRexit∙ ίσως να ήταν καλή και η ιδέα να την ανέβαζε αυτήν την επιστολή και στο blog του, προς τέρψιν των αναγνωστών του.

Nα σκιαγραφούσε και να πιθανολογούσε τις τρύπες που θα άνοιγαν στα λογιστικά βιβλία της ευρωζώνης -και να προσπαθούσαμε όλοι μαζί να καταλάβουμε, με τι λογιστικά τερτίπια και κυρίως με ποιο πραγματικό κόστος θα έκλειναν αυτές οι τρύπες.

Να εξηγούσε ότι, παρόλο που η μεσοσταθμική διόρθωση του ευρώ θα ήταν εν τέλει μικρή –δεν έχει η συμμετοχή της μισοκατεστραμμένης  Ελλάδας, στο κάτω-κάτω της γραφής, κανένα σπουδαίο βάρος στην ευρωπαϊκή οικονομία- οι ενδιάμεσες διακυμάνσεις θα ήταν τόσο ακραίες, που θα δημιουργούσαν τεράστιες κερδοσκοπικές ευκαιρίες.

Μα την αλήθεια, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα έκαναν ένα μεγάλο πάρτι οι ύαινες και τα κοράκια των αγορών -που δεν αφήνουν να πάνε χαμένες τέτοιες χρυσές ευκαιρίες. Μόνο που τέτοιες καταπληκτικές ευκαιρίες για τις υαινίδες των αγορών, θα δημιουργούσαν αλλού, ισόποσες αστρονομικές ζημιές. Ζημιές που κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να τις υποστούν.

Δεν μπορεί, ασφαλώς, να πει κανείς με καμία βεβαιότητα, ότι όλα αυτά θα συμβούν, ούτε πόσο θα κοστίσουν αν συμβούν, γιατί πρόκειται για terra incognita. Θέμα κατανομής πιθανοτήτων και μαθηματικής ελπίδας, είναι όλα αυτά, να ξαναπούμε...

Όμως, ποιος είναι διατεθειμένος να αναλάβει έναν τέτοιο κίνδυνο, όταν είναι φτηνότερο και λογικότερο, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους να θαφτεί στο διηνεκές με μια συμβολική, απειροελάχιστη, ίσως, απόδοση?

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι κι αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη, το περίστροφο είναι οπλισμένο κι έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει -έστω κι αν αυτή τη φορά είναι φορτωμένο με λιγότερες σφαίρες.

Όμως εγώ συνεχίζω να χαμογελώ, γιατί αισθάνομαι ότι στα χέρια της σημερινής κυβέρνησης, το περίστροφο δε σημαδεύει πια στην πλάτη τον ελληνικό λαό -κι έτσι, ευλόγως παραμένω αισιόδοξος.

Το κολάζ είναι από το περιοδικό "The Economist"

Alexandros Raskolnick από my-pillow-book