Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Ο ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης

Όσο πλησιάζουμε  προς την Κυριακή τόσο περισσότερο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προσπαθούν να τρομοκρατήσουν το κάπως… ουδέτερο ακροατήριο ώστε να φοβηθεί και να αποφύγει το «ατύχημα» της συνάντησης με το ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπες. Να είμαστε βέβαια δίκαιοι, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει το κάπως…. ουδέτερο ακροατήριο ότι η συνέχιση της νεοφιλελεύθερης λιτότητας θα το ισοπεδώσει, άρα σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να συναντηθεί στις κάλπες με τα κόμματα που φανερά, ή και κρυφά, στηρίζουν τις μνημονιακές πολιτικές και υποστηρίζουν φανερά, ή και κρυφά, πως αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση θα έπρεπε...
να είχαμε «ανακαλύψει» μόνοι μας το μνημόνιο. Η πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ έχει εμφανώς περισσότερο δίκιο, αλλά το θέμα είναι που να το βρει και κυρίως που να το… δει και που να το ακούσει.

Είναι αλήθεια πως η κρίση αποδείχτηκε… ευκαιρία τόσο για την ανάπτυξη αριστερών/κομματικών μέσων, όσο και εναλλακτικών πηγών ενημέρωσης και φυσικά έχουμε και τα εξαιρετικά παράδειγμα της συνεταιριστικής «Εφημερίδας των Συντακτών» και της αυτόδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3. Όμως παντού αλλού τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τα δάνεια των εκδοτών/ιδιοκτητών ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, δεν έχει να κάνει με τ’ ότι τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις αντιστάθηκαν στην εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων που αφορούσαν τους βαρόνους των ελληνικών ΜΜΕ. Έχει να κάνει και με την ποιότητα των ανθρώπων του Τύπου.

Και άλλες εποχές υπήρχαν δάνεια, ρεμούλα, διαπλοκή, μαύρα χρήματα και βάλε κι εσύ ότι θες. Υπήρχαν όμως, παντού, και άνθρωποι που ήξεραν από ειδήσεις, υπήρχαν άνθρωποι που είχαν άποψη για τα πράγματα, άνθρωποι που μπορούσαν να κάνουν ένα πρωτοσέλιδο της προκοπής. Τώρα σε κανένα πρωτοσέλιδο δεν βρέθηκε μία γωνία για τη δήλωση Σούλτς, ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας ήταν επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων και δεν επιβλήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλήθεια, ψέματα, δεν ξέρω… αλλά ας το δούμε, ας το συζητήσουμε. Σήμερα ο Τύπος κυριαρχείται από βρωμιάρηδες που με το ένα χέρι γράφουν ότι η Αριστερά θα φέρει την καταστροφή του τόπου και με το άλλο πληρώνονται από δουλειές που δεν έχουν ούτε καν θέση εργασίας, που ούτε καν περνούν μία φορά την εβδομάδα. Και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να αλλάξει, θεσμικά, και αυτό δεν είναι σοβιέτ δεν είναι κανένας κομμουνισμός, είναι κάτι που συμβαίνει παντού στον κόσμο.