Στα τσακίδια, Αντώνη!

Δεν καταλαβαίνω την έκπληξη που δοκίμασαν πολλοί από το γεγονός ότι ο Σαμαράς δεν πήγε στο Μαξίμου να υποδεχτεί τον διαδοχό του, να τον ενημερώσει και να του παραδώσει την σκυτάλη, με τον τρόπο που επιτάσσουν η εθιμοτυπία και οι καλοί τρόποι. Για μένα, έκπληξη θα ήταν ακριβώς το αντίθετο: το να πήγαινε. Και θα ήταν έκπληξη κάτι τέτοιο, διότι:

(α) Ο Σαμαράς δεν έχει καμμιά σχέση με την έννοια της δημοκρατίας.

Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον πρωθυπουργό...

που απαξίωσε όσο κανένας προκάτοχός του την έννοια του κοινοβουλίου. Μέσα σε δυόμισυ χρόνια (Ι) εξέδωσε καμμιά τριανταριά πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, δηλαδή μία τον μήνα κατά μέσον όρο, (ΙΙ) πέρασε σημαντικώτατα νομοσχέδια με την μορφή ενός άρθρου, στερώντας από τους βουλευτές την δυνατότητα να απορρίψουν επί μέρους διατάξεις και υποχρεώνοντάς τους (κυρίως εκείνους τής συμπολίτευσης) να τα ψηφίσουν στο σύνολό τους, (ΙΙΙ) αντιμετώπισε με τόση αποστροφή τις ερωτήσεις της αντιπολίτευσης, ώστε μέσα στο 2014 δεν απάντησε ούτε σε μία κλπ. Είναι πολύ φυσικό, λοιπόν, ο Σαμαράς να μην έχει σε καμμιά εκτίμηση ούτε τις διαδικασίες που προβλέπει η δημοκρατία (τουλάχιστον, η δημοκρατία την οποία εκείνος κόπτεται πως υπηρετεί) περί αλλαγής κυβέρνησης, μιας και αυτές ακριβώς οι διαδικασίες τον οδήγησαν εκτός Μαξίμου.

(β) Ο Σαμαράς έχει νοοτροπία φασίστα.
   

Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον πρωθυπουργό που θεωρούσε ως ένα από τα μεγάλα του επιτεύγματα το ότι, χάρη στον τσαμπουκά του, σμπαράλιασε κάθε λαϊκό και εργασιακό δικαίωμα. Πόσες και πόσες φορές δεν επανέλαβε το φασιστικό "αυτά που ξέρατε, ξεχάστε τα"; Μεταξύ άλλων: (Ι) δεν δίστασε να επιστρατεύσει τους απεργούς της ΔΕΗ, τους απεργούς ναυτεργάτες, τους απεργούς καθηγητές κλπ (μάλιστα δε, τους τελευταίους τους επιστράτευσε πριν καν προλάβουν να προκηρύξουν την απεργία τους!), (ΙΙ) έστειλε τα ΜΑΤ να τσακίσουν την εννιάμηνη απεργία των χαλυβουργών, βάζοντας απροκάλυπτα την κρατική μηχανή στην υπηρεσία των συμφερόντων τού βιομήχανου Μάνεση, (ΙΙΙ) είχε ως συμβούλους άτομα δεδηλωμένων ακροδεξιών πεποιθήσεων (Μπαλτάκος, Κρανιδιώτης, Μουρούτης, Λαζαρίδης κλπ) και δεν δίστασε να προωθήσει σε κυβερνητικούς θώκους φασίστες και φασίζοντες (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης, Ντινόπουλος κλπ).

(γ) Ο Σαμαράς έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.
   

Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον πρωθυπουργό που τα ήξερε όλα και τα κουλάντριζε όλα. Χάρη σ' αυτό το κουσούρι του, έγινε παροιμιώδης η ατάκα "με εντολή Σαμαρά". Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε ακούσει πρωθυπουργό να μιλάει τόσο πολύ σε πρώτο πρόσωπο: εγώ αυτό, εγώ εκείνο, εγώ το άλλο... Ήξερε από οικονομία, ήξερε από παιδεία, ήξερε από διεθνείς σχέσεις, ήξερε... ήξερε... Μέχρι και από αρχαιολογία ήξερε, αποφαινόμενος για το ποιος ήταν θαμμένος στην Αμφίπολη, με αποτέλεσμα να γελάνε ακόμη οι σκοπιανοί σε βάρος μας. Έστησε ολόκληρη θεωρία περί σαξές στόρυ, προκειμένου να αποδώσει στον εαυτό του τα εύσημα. Στην προσπάθειά του να προωθήσει την εικόνα τού χωρίς-εμένα-τι-θα-κάνατε πολιτικού, δεν δίσταζε να στήσει μέχρι και ολόκληρες συνεντεύξεις. Τέλος, στήριξε ολόκληρη την προεκλογική εκστρατεία τού κόμματός του στην τρομοκράτηση του λαού, με κεντρική ιδέα το "αν φύγω εγώ, καταστραφήκατε".

(δ) Ο Σαμαράς είναι αγενής.

  

Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον πρωθυπουργό που προσπάθησε να κάνει τον κουτσαβακισμό άποψη. Ακόμη και το βάδισμά του και το κοίταγμά του ανέδυαν μια προσβλητική ψευτομαγκιά. Ο απαξιωτικός και αγενέστατος τρόπος με τον οποίο απευθυνόταν (ακόμη και από το βήμα της βουλής) στους πολιτικούς του αντιπάλους, δεν έχει προηγούμενο. Η απαράδεκτη ατάκα του προς τον ομιλούντα αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης "δεν σας κοιτάω για να μη γελάω", δεν δείχνει μόνο την αποστροφή του προς τους θεσμούς αλλά και την πηγαία αγένειά του. Δεν θα εκπλησσόμουν ούτε αν μάθαινα πως ακόμα και το προεκλογικό του σποτάκι, όπου μπαίνει με αναίδεια στην αλάνα και κόβει με το έτσι θέλω το παιχνίδι των παιδιών, υποχρεώνοντας τον δόλιο τον Νικόλα να σταθεί όρθιος μπροστά του για να τον ακούσει θέλοντας ή μη, ήταν δική του ιδέα.

(ε) Ο Σαμαράς είναι ένα τίποτα που νομίζει πως έγινε κάτι.

  

Μη ξεχνάμε πως μιλάμε για τον πρωθυπουργό που όταν τον ρώτησαν τι θα γίνει με τους ανθρώπους που πεινάνε, απάντησε ότι θα τους χορηγήσει δωρεάν wi-fi (κάτι που, τελικά, δεν έκανε, όπως τόσα άλλα). Είναι η κλασσική περίπτωση πολιτικού που, ενώ ποτέ δεν έκανε κάτι για πάρτη του, νόμιζε πως είναι προορισμένος να σώσει ολόκληρη χώρα. Μπήκε στην πολιτική (ελέω μπαμπά και θείου) αμέσως μόλις τελείωσε τις -όποιες- σπουδές του κι από τότε η μόνη του ανησυχία ήταν η πολιτική του επιβίωση και η πολιτική του ανέλιξη. Κατέληξε να αισθάνεται υπερήφανος που δημιούργησε (αυτός και μόνος!) "πρωτογενή πλεονάσματα", έστω κι αν τα πλεονάσματα ήταν βγαλμένα από το αίμα ανθρώπων που πέθαιναν. Ακόμη και στο κύκνειο άσμα του το βράδυ της εκλογικής ήττας του, σε πρώτο πρόσωπο μίλησε. Όπως κάνουν όλα τα "αλαλάζοντα κύμβαλα".

Και τώρα τί; Τί θα θέλατε να κάνει ένας αγενής, φασίστας και εγωιστής τίποτας, ο οποίος σιχαίνεται την δημοκρατία και τους θεσμούς της; Να στηθεί στην πόρτα τού Μαξίμου, να υποδεχτεί τον πιτσιρικά που τον εκθρόνισε, να του σφίξει το χέρι, να τον συγχαρεί και να του ευχηθεί εν όψει των νέων καθηκόντων του; Ένας Σαμαράς δεν θα το έκανε ποτέ αυτό!

Όθεν, μπορούμε κι εμείς με άνεση να τον αποχαιρετήσουμε όπως του αξίζει: Στα τσακίδια, Αντώνη!

Από Cogito ergo sum