Κάν' το όπως το 2004!

Κι όμως... η Ελλάδα μπορεί να τους τρελάνει!
Μπορεί να βγει από τη χρόνια ανυποληψία και να βρεθεί στην επιφάνεια! Στον αφρό!
Μπορεί να νικήσει και τα μεγαθήρια!

Μπορεί, παίζοντας σκληρή άμυνα με ξαφνικές επιθέσεις.
Μπορεί, αν παίξει μυαλωμένα, αν ακολουθήσει κατά γράμμα το σύστημα, αν είναι αποτελεσματική στην τελική της προσπάθεια...

(σ.σ. να βάζει και κάνα γκολ) και αν τη βοηθήσει βέβαια κι η τύχη.

Μπορεί, όπως τότε, το 2004, όταν η άσημη εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου μπήκε σφήνα στους μεγάλους και, -ώσπου να καταλάβουν ποιοι είναι αυτοί οι τύποι με τα δύσκολα επώνυμα-... βρέθηκε μετά από ένα μήνα να σηκώνει το ευρωπαϊκό κύπελλο στην Πορτογαλία!

Σήμερα, βλέποντας το "Troika go home" που σβούριξε ο μεγάλος σκόρερ Βαρουφάκης στα μούτρα του τερματοφύλακα της Κομισιόν, Ντάισενμπλουμ, νιώθω όπως την ώρα που ο Καραγκούνης έβαλε το πρώτο γκολ ενάντια στην Πορτογαλία, στο Euro 2004.

Τότε, όλοι πίστεψαν πως η εθνική μας δε θα αντέξει απέναντι στα θηρία και θα αποκλειστεί γρήγορα-γρήγορα.

Κι όμως, άντεξε!

Νίκησε εκείνο το ματς και μετά πήρε παραμάζωμα έναν-έναν τος αντιπάλους της!

Βέβαια πέρασε και πολύ δύσκολες στιγμές, όταν όλοι πιστέψαμε πως λυγίζει, όπως στους αγώνες με τη Ρωσία και την Ισπανία.

Αλλά η ψυχή, το μυαλό κι η τύχη τη φύλαξαν.

Και η τρέλα. Πολλή τρέλα!

Και τα κατάφερε!

Έτσι λοιπόν και τώρα: θα τα καταφέρουμε!

Παίζοντας σαν ομάδα.

Σαν ομάδα που ξέρει τί θέλει στο γήπεδο, που ξέρει τα αδύνατα σημεία των αντιπάλων της και χτυπάει εκεί.

Γιατί σημασία δεν έχει ο τρόπος που θα πάρεις τη νίκη.

Σημασία έχει να πάρεις τη νίκη.

Και να κάνεις τα μούτρα των αντιπάλων αγνώριστα απ' το κλάμα.

Να κλαίνε κατόπιν εορτής, γιατί άργησαν να καταλάβουν με ποιους είχαν να κάνουν.

Ντάισεν....ΜΠΛΟΥΜ!

Η ομάδα μας θα δώσει τα πάντα για να νικήσει.
Δεν είναι σίγουρο ότι θα νικήσει.
Αλλά θα παίξει.
Ήδη παίζει.
Παίζει και είναι έτοιμη να τους τρελάνει όλους.

Με... Ρεχάγκελ τον Τσίπρα, Χαριστέα το Βαρουφάκη, Ζαγοράκη τον Δραγασάκη, Καραγκούνη την Κωνσταντοπούλου, Δέλλα τον Καμμένο, Νικοπολίδη τον Παππά και με όλους εμάς εκεί δίπλα, στην εξέδρα, με τη φωνή μας να τραντάζουμε με τη φωνή μας το γήπεδο της Κομισιόν που -έτσι ζαλισμένη που 'ναι απ' την πρώτη σφαλιάρα- είναι έτοιμη να φάει κι άλλα γκολ.
(Κι άμα βάλει λίγο το χεράκι της κι η... διαιτησία (Ομπάμα), φυσικά δε θα πούμε και όχι!)

Σε κάθε περίπτωση... επιτέλους παίζουμε!
Μπορεί να αντέξουμε ως το τέλος και να νικήσουμε!
Μπορεί και να μην αντέξουμε και, λίγο πριν το τέλος, να λυγίσουμε.
Αλλά -ακόμη και τότε- θα λυγίσουμε παίζοντας.
Δε θα το πουλήσουμε το ματς.
Θα παίξουμε για τη φανέλα!

Και περήφανοι θα ζήσουμε το μέλλον μας.

ΥΓ.: Συγκινημένος και δικαιωμένος απ' το πρώτο ΟΧΙ που είπε η πατρίδα μου στους ξένους, εδώ και πολλά χρόνια!
Ένα μεγάλο ΟΧΙ, συμπυκνωμένο σε 45 δευτερόλεπτα!

Μαζεστίξ από τοίχο-τοίχο...