Πως παίζεται το game με τις αγορές και τον κ. Σόιμπλε: Τα spread, το volatility και ο καλός κ. Ντράγκι

Ο κύβος ερρίφθη και μέχρι στις 25 Ιανουαρίου που θα γίνουν οι βουλευτικές εκλογές μάλλον θα δούμε πολλά. Στο κομματικό πεδίο, θα δούμε αν τελικά ο Μπαλτάκος θα κατεβάσει στις εκλογές τις «Ρίζες» και πως θα κινηθούν οι ανεξάρτητοι δεξιοί (Πολύδωρας, ΛΑΟΣ κ.ά.). Θα πάνε με τους ΑΝΕΛ; Θα κατέβουν μόνοι τους; Θα πάνε με τον Μπαλτάκο; Τι θα γίνει στη ΝΔ; Οι Μητσοτάκηδες θα κινηθούν πριν ή μετά τις εκλογές για να πάρουν το κόμμα;  Και στο ΠΑΣΟΚ; Τι θα κάνουν μετά την επικείμενη διάσπαση του Γ. Παπανδρέου; Και το Ποτάμι πόσους Λυκούδηδες μπορεί να χωρέσει; Και η ΔΗΜΑΡ; Θα αναστείλει την δράση της για να ενισχύσει τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ; Και ο ΣΥΡΙΖΑ ποιους θα κατεβάσει για να εμπνεύσει; Και τι ποσοστό θα πάρει; Πόσο εφικτή είναι η αυτοδυναμία; Και ποιόν θα προτείνει...

για πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Όλα αυτά θα μας απασχολήσουν. Ήδη άλλωστε απασχολούν και τις διαβόητες αγορές που παρακολουθούν κατά πόδας τις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις για να σπεκουλάρουν, όπως πράττουν σε κάθε χώρα που διαφαίνεται «αλλαγή καθεστώτος». Η συνήθης πρακτική είναι το λεγόμενο σορτάρισμα, όπου οι κερδοσκόποι δανείζονται από την αγορά ομόλογα της χώρας διαφόρων λήξεων για έξι μήνες από τα επενδυτικά ή συνταξιοδοτικά ταμεία που τα έχουν στο χαρτοφυλάκιό τους, πχ αξίας 100. Αφού τα πάρουν, τα πουλάνε αμέσως στα 90 και έκτοτε φροντίζουν να ρίχνουν με διάφορες κινήσεις την τιμή τους. Λίγο πριν την λήξη του 6μήνου, που η τιμή των εν λόγω ομολόγων έχει πέσει στο 60, τα επαναγοράζουν,  κερδίζουν την διαφορά και τα επιστρέφουν στα Ταμεία από τα οποία τα είχαν δανειστεί συν ένα καπέλο (premium).

Το σορτάρισμα των ομολόγων, μερικοί θεωρούν πως δεν έχει σημασία για μια χώρα όπως η Ελλάδα που δανείζεται από την ΕΕ. Όμως, έχει σημασία για τις επιχειρήσεις και τις τράπεζες που δανείζονται από τις αγορές, καθώς τα ομόλογα διαμορφώνουν την ενδεικτική τιμή (benchmark) και ενσωματώνουν το ρίσκο της χώρας. Μας ενδιαφέρει όμως και κάτι άλλο. Η διακύμανση της τιμής, το λεγόμενο volatility. Οι χώρες που έχουν 3Α έχουν πολύ μικρή διακύμανση τιμών στα ομόλογά τους. Γι’ αυτό και τραβάνε πολύ μεγάλη και καλή πελατεία επενδυτών. Απ΄ εναντίας,  στα ομόλογα που υπάρχει μεγάλη διακύμανση τιμής, δηλαδή υψηλό ρίσκο, υπάρχει και υψηλό κέρδος. Γι΄ αυτό μαζεύουν τα κερδοσκοπικά funds. Έτσι, οι χώρες που έχουν μνημόνια κάνουν moratoria με τις αγορές. Με αυτόν τον τρόπο βγήκε η Ιρλανδία και η Πορτογαλία στις αγορές και θα ακολουθήσει σύντομα η Κύπρος, της οποίας η Βουλή ψήφισε με 75% το νέο προϋπολογισμό. Συνεπώς, και τα spread και το volatility έχουν σημασία και γι΄ αυτό πρέπει να στέλνεις θετικά μηνύματα στις αγορές, ώστε τα ομόλογά σου να μην προσελκύουν τους κερδοσκόπους αλλά τους σοβαρούς επενδυτές. Και αυτό είναι κρίσιμο για τις επιχειρήσεις που δανείζονται με βάση το ρίσκο της χώρας. Άρα, οι πολιτικές δηλώσεις δεν πρέπει να είναι σε αυτή τη φάση επιθετικές, αλλά κατευναστικές, με τις αγορές. Μέχρι, ίσως και τον Μάρτιο, θέλει αυτοκυριαρχία και δεύτερες σκέψεις.

… Διότι, όσο κι αν αλλάζει αργά αργά το κλίμα στην Ευρώπη, όσο κι αν οι Podemos τα πάνε καλά, η Ιταλία και η Γαλλία φαίνεται ότι θα εξασφαλίσουν μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) σημαντικές ελαφρύνσεις τους χρέους τους.

Το επισημαίνουμε αυτό, γιατί ορισμένοι ευελπιστούν πως θα μπορούσε το Παρίσι και η Ρώμη να βάλουν μπροστά την Αθήνα  για να προκαλέσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις γι΄ αυτούς. Όμως, φαίνεται πως η παρτίδα έχει ήδη παιχτεί.

Η Ιταλία με χρέος πάνω από 2 τρισεκ. ευρώ έχει το 2015 λήξεις 600 δισ. ευρώ και άλλα 300 το 2016. Η Γαλλία έχει επίσης λήξεις 400 και 100 δισ. ευρώ αντίστοιχα. Για τα ομόλογα αυτά πληρώνουν κουπόνι 4-5% η πρώτη και 3-4% η δεύτερη. Το κόστος είναι πολύ μεγάλο, γι΄ αυτό και ο καλός κύριος Ντράγκι θα τους τα πάρει και θα τους δώσει επιτόκιο 1,8% και η 1,5% αντίστοιχα, ελαφρύνοντας το δημοσιονομικό τους κόστος από 100 δισ. ευρώ το χρόνο στα 20 (ΣΣ: τα νούμερα είναι χονδρικά).

Τώρα σε ότι αφορά την Ελλάδα, αν το παίξουμε το game έξυπνα, οι πιστωτές θα μας δώσουν την δυνατότητα να δανειστούμε κι εμείς με 1,5%, δηλαδή να αλλάξουν τα κρατικά ομόλογα που σήμερα έχουν 2,5% με 1,5% και αντί να λήγουν σε 30 χρόνια να το πάνε στα 70 (ή ακόμη και στα 100 χρόνια όπως πρότεινε το Ινστιτούτο Μπρίγκελ). Αυτό σημαίνει ουσιαστικά κούρεμα 30-50%... Βέβαια, θα ζητήσουν να γίνουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις. Στην ουσία θέλουν δύο πράγματα: 1) τον ισοσκελισμό του ασφαλιστικού συστήματος που είναι ενεργοποιημένη βόμβα στο δημοσιονομικό και 2) την ένταξη στο σύνταγμα άρθρου που θα δεσμεύει την ελληνική κυβέρνηση να έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και ασφαλιστικό σύστημα. Αυτά είναι στόχοι που όλοι θα ήθελαν να επιτυγχάνονται. Όμως, στην τρέχουσα φάση, για την Ελλάδα, το πρώτο σημαίνει «κούρεμα» έως 40% των συντάξεων και το δεύτερο, ότι το κράτος δεν κάνει δημόσιες επενδύσεις και βγαίνει οριστικά εκτός παραγωγής. Δύσκολα. Τι λες λοιπόν στον κ. Σόιμπλε;

Ίσως, πρώτον, ότι έχει απόλυτο δίκιο και πως πρέπει να μας βοηθήσει να τα πετύχουμε όλα αυτά. Όμως, αν κοπούν οι συντάξεις στο 40% δεν θα μείνει τίποτε όρθιο και πως θα ήταν λογικό να κοπούν αμέσως όλες οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και ότι μετά από 4 χρόνια συνεχούς ανάπτυξης, πχ το 2018, θα ισχύσει για όλους η συνταξιοδότηση στα 67. Εννοείται ότι στο μεταξύ θα γίνει η πλήρης μηχανογραφική ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων, του εισπρακτικού συστήματος και της διαχείρισης της περιουσίας τους με στόχο την ενοποίηση σε ένα Ταμείο το 2020; …

Σε ότι αφορά τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, και ποιος δεν τον θέλει κ. Σόιμπλε! Αλλά να τα συνταγματοποιήσουμε όλα αυτά, όταν η χώρα θα έχει ορθοποδήσει, όταν δεν θα χρειάζεται την ευελιξία που τώρα απαιτείται. Άλλωστε, εμείς δεν θέλουμε ούτε τα δημοσιονομικά να τινάξουμε στον αέρα, ούτε να αναβιώσουμε το τεράστιο πελατειακό κράτος που είχαν στήσει οι προηγούμενοι, και το οποίο μας οδήγησε στην καταστροφή. Βοηθείστε να πετύχουμε γρήγορα… για το καλό της Ελλάδας και της Ευρώπης. Από εμάς έχετε να περιμένετε ειλικρίνεια και συνέπεια. Από εσάς απαιτούμε σεβασμό και κατανόηση… και όλοι θα πάμε καλά.

…Με το καλό να μας μπει το 2015.

Από το koutipandoras