Η ύστατη ώρα

O βόρβορος αναταράσσεται λόγω του ότι οι δυσώδεις πολιτικοί εκπρόσωποι των καταναλωτών προσπαθούν απεγνωσμένα να διασώσουν τα τομάρια τους την ύστατη ώρα της πολιτικής τους υπόστασης.

Θα είναι ακόμη πιο δυσώδεις και θλιβεροί όταν καταφθάσει, οσονούπω, για τον καθένα και η ύστατη ώρα της φυσικής του υπόστασης, την οποίαν προφανώς και απολύτως εμφανώς έχουν εδώ και χρόνια λησμονήσει, κοιτάζοντας αφ’ υψηλού την ζωή, τον άνθρωπο και όλα τα άλλα πλάσματα, ως κλασσικοί αμόρφωτοι και υπέρμετρα ανόητοι, θεωρούντες εαυτούς σπουδαίους και υπεράνω όλων επειδή κατέχουν δήθεν δύναμη εκ θέσεως πολιτικής ή συσσώρευσης κουπονιών χρηματικών.

Παρακολουθούμε, αυτόν τον καιρό της πλήρους κατάρρευσης...

των πάντων, τον επίσημο και δημόσιο εξευτελισμό τού ούτως ή άλλως ευτελούς εξ ορισμού αξιακού συστήματος, το οποίο συμπαρασύρει μαζί του κάθε μικρόνου ανθρωπάκι- πολιτικάντη καταναλωτή του συρμού που το ενσαρκώνει.

Αναμείνατε εξελίξεις και άλλες πολύ σύντομα. Μόνον ο θάνατος αλλάζει τις γενιές των ανθρώπων και τις ιστορικές περιόδους της ανθρωπότητας επί της γης.

Νομοτελειακά, όποιος ασχολείται καθημερινά με το χρήμα, όποιος άλλη μέριμνα δεν ασκεί παρά μονάχα σπαταλάει ενέργεια για να το αποκτήσει, να το συσσωρεύσει, να το κυκλοφορήσει, να το κρύψει από λογαριασμό σε λογαριασμό και από τράπεζα σε τράπεζα, να εξαγοράσει συνειδήσεις και ανθρώπους ως εμπορεύματα, να εξαγοραστεί, όποιος το προσκυνάει και το σκέφτεται ολημερίς σαν θεό και όχι σαν εργαλείο, πεθαίνει πλήρης τρόμου, λόγω του ότι έχει χάσει ήδη τη ζωή απασχολούμενος με τόσα άλλα ανούσια και τοξικά πλην αυτής, έχει δε θρέψει και ποτίσει εαυτόν με τόσα απορρίμματα υλικά, νοητικά και συναισθηματικά αγορασμένα με το ίδιο αυτό το χρήμα, ώστε δεν το πιστεύει το ξαφνικό άγγελμα πως η ζωή του, η δική του μοναδική ζωή και ύπαρξη τελείωσε, τέρμα, πάπαλα, ούτε τα κουπόνια, με οποία τόσα χρόνια έπαιζε, τον σώζουν πια, ούτε οι θέσεις εξουσίας επί της ζωής των άλλων ανθρώπων και πλασμάτων καθιστούν αθάνατο και άτρωτο το σάπιο του σαρκίο καθώς και το αρρωστημένο και κενό, παρ’ όλες τις σπουδές σε ανώτατα ιδρύματα των αγορών κρανίο του, το μόνο που ίσως μπορεί να πιστέψει την ύστατή του ώρα πια, αναξιοπρεπής και θλιβερός επαίτης της ζωής ως έχει καταντήσει, είναι ότι τόσα χρόνια αυτοκτονούσε μέρα με την ημέρα ενώ ήταν βέβαιος ότι ζει και ότι εξουσιάζει…

Του Γιάννη Μακριδάκη