Το πραγματικό δίλημμα της προεδρικής εκλογής

Τι σημαίνει θετική ψήφος για νέο Πρόεδρο  

Του Μάκη Ντόβολου

Η επίσπευση των διαδικασιών για την προεδρική εκλογή ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη, από την στιγμή που η συγκυβέρνηση δεν πέτυχε κάποιον από τους τακτικούς και στρατηγικούς στόχους που είχε θέσει, ενώ και οι ξένοι εταίροι-πιστωτές είχαν διαμηνύσει πως η πολιτική αβεβαιότητα αποτελεί τροχοπέδη για την επίτευξη συμφωνίας σε μια σειρά από καυτά θέματα.

Στο πλαίσιο αυτό η προεδρική εκλογή αποτελεί...

τον κάβο που απαιτείται να ξεπεράσει η κυβέρνηση προκειμένου να προχωρήσει παραπέρα. Αν τελικά βρεθούν οι 180 βουλευτές και εκλεγεί νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας τότε είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως έρχονται νέα δεινά για την ελληνική κοινωνία.

Θετική ψήφος για νέο πρόεδρο σημαίνει δύο πολύ απλά, αλλά και άκρως σημαντικά, πράγματα:

α) την σταθεροποίηση του μνημονιακού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα την τελευταία 5ετία, με τους 400 νόμους και τα 40 προεδρικά διατάγματα. Όλες οι αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια δεν ήταν απλώς προϊόν πίεσης από το εξωτερικό αλλά ταυτόχρονα ικανοποιούσαν τις βαθύτερες και ουσιαστικότερες επιδιώξεις της αστικής τάξης στη χώρα μας. Αυτό σημαίνει πως η κατεδάφιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η καθίζηση των αμοιβών είναι εξελίξεις απόλυτα σύμφωνες με την ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η «αλλεργία» που πιάνει κυβερνητικά στελέχη, αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, όταν τίθεται ζήτημα αύξησης του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα,

β) την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής με νέα σκληρότερα μέτρα και «μεταρρυθμίσεις» σαν αυτές που περιγράφονται στο τελευταίο αποκαλυπτικό e-mail του υπουργού Οικονομικών προς την τρόικα. Μάλιστα η ίδια πολιτική θα συνεχιστεί με νέα νομικό-πολιτική μορφή, την Πιστωτική Γραμμή με Ενισχυμένες Προϋποθέσεις (ECCL), η οποία αποφασίστηκε στο τελευταίο Eurogroup και σημαίνει την υπογραφή Μνημονίου Συνεννόησης, με αξιολογήσεις κάθε τρίμηνο και συμμετοχή του ΔΝΤ.

Ήδη ο προϋπολογισμός του 2015, χωρίς τα νέα μέτρα, δείχνει το κοινωνικό μοντέλο που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση με λιγότερες δαπάνες για συντάξεις, περίθαλψη, παιδεία και υγεία. Στην ίδια λογική κινείται και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2014-2018 καθώς σύμφωνα με τις προβλέψεις του, το 2018 οι συνολικές δαπάνες της Γενικής Κυβέρνησης θα φτάσουν στο 38% του ΑΕΠ, ενώ αν αφαιρέσουμε τους τόκους οι πρωτογενείς δαπάνες θα βρίσκονται στο 33% του ΑΕΠ, ύψος δαπανών που συναντάμε μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι αν και την περίοδο 2014-2018 προβλέπεται αύξηση του ΑΕΠ κατά 35 δις. ευρώ, οι δαπάνες για το κοινωνικό κράτος προβλέπεται να αυξηθούν μόλις κατά… 1 δις. ευρώ.

Αυτό το μέλλον θέλουν οι αναποφάσιστοι βουλευτές; Ίδωμεν…

Από hitandrun