Ένας Μπαλτάκος μέσα στη σούπα της Δεξιάς

Το πολιτικό σύστημα θα υποστεί συντόμως σοβαρό κλυδωνισμό ανεξαρτήτως της μοίρας που θα έχουν Σαμαράς και Βενιζέλος ύστερα από την πλήρη αποδοχή των απαιτήσεων της τρόικας από την κυβέρνηση.

Το τι θα σημάνει αυτή η αποδοχή για την προσπάθεια της κυβέρνησης να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας από τούτη τη Βουλή ή πότε ακριβώς θα γίνουν εκλογές δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο. Είναι όμως προφανές ότι η «πολιτική σταθερότητα», έτσι όπως εννοείται στον σημερινό δημόσιο διάλογο, θα αποτελέσει...

σύντομα παρελθόν, μαζί με την «κυβερνητική σταθερότητα».

Οι νέες βίαιες αλλαγές στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά, εφόσον επικυρωθούν και ψηφιστούν, όπως όλα δείχνουν, απειλούν να κόψουν το νήμα που συνδέει την κυβέρνηση, και μάλιστα τη Ν.Δ., με συμπαγή τμήματα της κοινωνίας, όπως οι συνταξιούχοι, οι οποίοι μάλιστα αποτελούσαν την πιο σταθερή δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων για το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά και τη μόνη ηλικιακή ομάδα – άνω των 59 ετών – στην οποία η Ν.Δ. διατηρεί ακόμη δημοσκοπικό προβάδισμα.

Το μοναδικό πολιτικό και εκλογικό «χαρτί» του πρωθυπουργού, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές, είναι η μνημονιακή «σταθερότητα», καθώς μόνο αυτή του εξασφαλίζει, ανεξαρτήτως του χρόνου των εκλογών, ρόλο «αντίπαλου δέους» στον ΣΥΡΙΖΑ και τον δένει με εκείνο το – όχι ευκαταφρόνητο – ποσοστό της κοινωνίας που θεωρεί πως το μνημόνιο και οι όροι του είναι μονόδρομος για τη χώρα.

Ο Βενιζέλος δεν μπορεί να διασφαλίσει ρόλο μεγάλου πολιτικού βάρους και άρα δεν μπορεί να διεκδικήσει ισχυροποίηση του ρόλου τους για τρεις λόγους:

● Πρώτον, επειδή το ΠΑΣΟΚ – ή Δημοκρατική Παράταξη, αν μετεξελιχθεί – δεν μπορεί παρά να συμπεριφέρεται ως κυβερνητικό συμπλήρωμα, είτε με τη Ν.Δ. κυρίαρχη είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ.

● Δεύτερον, επειδή το βενιζελικό ΠΑΣΟΚ απειλείται ευθέως τόσο από το Ποτάμι όσο και από τη συμπαγή μάζα των παπανδρεϊκών – αν υποθέσουμε ότι ο Γ. Παπανδρέου θα καταφέρει να κάνει δικό του κόμμα.

● Τρίτον, επειδή το μέλλον της Κεντροαριστεράς είναι η πολυδιάσπαση, αλλά και η εκλογική «κατάληψη» του χώρου αυτού από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι όλοι οι παράγοντες του χώρου αυτού... «σκίζονται» για την ενότητα και την ανασύνθεσή του.

Συνεπώς για τον Σαμαρά η μόνη καθαρή επιλογή είναι να αποτελεί – τώρα και στο μέλλον – τη μνημονιακή σταθερά του πολιτικού συστήματος. Όμως το μέλλον της Ν.Δ. και του ίδιου παραμένει απρόβλεπτο, καθώς από τη μια θα χάσει τις επόμενες εκλογές από τον ΣΥΡΙΖΑ, όποτε και αν γίνουν, και από την άλλη είναι άγνωστο τι θα συμβεί στον ευρύτερο χώρο της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς. Ας δούμε τις βασικές εκκρεμότητες:

1. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι ο πρώτος γρίφος. Για να μπορέσουν να επιβιώσουν εκλογικά, θα πρέπει να παραμείνουν σταθεροί στο ζήτημα της προεδρικής εκλογής – αν υποθέσουμε ότι αυτή τελικά θα προηγηθεί των βουλευτικών εκλογών.

● Αν οι ΑΝ.ΕΛΛ. διεμβολιστούν ή υποκύψουν στην πίεση Σαμαρά για εκλογή Προέδρου, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσουν την πολιτική αυτονομία τους και να αποτελέσουν πάλι πόλο έλξης δυσαρεστημένων δεξιών.

● Αν καταφέρουν να παραμείνουν συμπαγείς, έστω με μικρές απώλειες, λογικά θα καταφέρουν να παραμείνουν στη Βουλή και να διεκδικήσουν ρόλο στο μετεκλογικό τοπίο – είτε ως κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ είτε ως παράγοντας ανασύνθεσης του ρευστού δεξιού χώρου.

2. Η Χρυσή Αυγή θα παραμείνει στη Βουλή, αλλά είναι άγνωστο – ύστερα από τις καταιγιστικές αποκαλύψεις εις βάρος της – τι ακριβώς θα διατηρήσει από την «αντισυστημική» αίγλη που κέρδισε τα προηγούμενα δυόμισι χρόνια, καθώς η εικόνα της, ανεξαρτήτως του τι θα συγκρατήσει στις εκλογές, ξεθωριάζει και ήδη πολλοί διαβλέπουν ότι μεσοπρόθεσμα θα υπάρξει «διαδοχή» της στον χώρο της Ακροδεξιάς.

3. Ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, στον ίδιο χώρο, θα πρέπει ήδη να θεωρείται τελειωμένος ύστερα από τις αποκαλύψεις για τις off shore του αρχηγού του. Ακόμη και αν καταφέρει να κατέβει στις εκλογές – κάτι εξαιρετικά αμφίβολο –, δεν έχει μέλλον.

4. Οι Ρίζες, το νέο κόμμα του πρωθυπουργικού φίλου Τάκη Μπαλτάκου, είναι επίσης ένας αστάθμητος παράγοντας στον χώρο της Άκρας Δεξιάς, καθώς, παρά τις ρητορικές διαφοροποιήσεις από τη Ν.Δ., είναι γνωστό ότι η προσωπική σχέση Σαμαρά - Μπαλτάκου ουδέποτε διαταράχθηκε. Έτσι ο ρόλος που διαφαίνεται ότι θα διαδραματίσει μοιάζει περισσότερο συμπληρωματικός παρά ανταγωνιστικός της Ν.Δ.

● Από τη μια λοιπόν θα προσπαθήσει να μαζέψει τους πατενταρισμένους δεξιούς, οι οποίοι, αν και εγκατέλειψαν τη Ν.Δ., είναι πλέον σφόδρα δυσαρεστημένοι με τα συμμορίτικα χαρακτηριστικά της Χρυσής Αυγής και με την εμπλοκή του ονόματος του Καρατζαφέρη σε μια υπόθεση που βρομάει μίζες. Επειδή και οι δύο υποθέσεις θα χρειαστούν καιρό για να ξεκαθαρίσουν, το κόμμα Μπαλτάκου έχει ξεκάθαρο το τάργκετ γκρουπ στο οποίο απευθύνεται.

● Από την άλλη η στενή και διαχρονική προσωπική σχέση του ιδρυτή του κόμματος με τον νυν πρωθυπουργό – και η συνεργασία τους στο πλαίσιο της διαχείρισης της Χρυσής Αυγής – είναι τόσο ξεκάθαρη ώστε ο Μπαλτάκος χθες, κατά την τηλεοπτική αναγγελία του νέου κόμματος, ερωτηθείς για τη σχέση του με τον Σαμαρά, απάντησε ότι «καταλαβαινόμαστε και δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω». Πράγματι, δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω.

Το ερώτημα είναι αν αυτοί που έχουν διαρρήξει τους δεσμούς τους με τη Ν.Δ. θα φάνε το δόλωμα στηρίζοντας τον Σαμαρά... από την πίσω πόρτα.

Με τόσες εκκρεμότητες ανοιχτές, είναι προφανές ότι πάνω από την κάλπη, όποτε και αν στηθεί, πολλά νέα δεδομένα θα δημιουργηθούν. Το κρισιμότερο όλων όμως θα είναι η εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει τις μεσοπρόθεσμες δυνατότητες της Κεντροαριστεράς και της Δεξιάς να ανασυγκροτηθούν, αλλά και τους όρους με τους οποίους θα μπορούσε – ή δεν θα μπορούσε – αυτό να συμβεί...
 

Σταύρος Χριστακόπουλος από το Ποντίκι