Αυτή είναι η Κόλαση και την ζούμε

(Το έφερε το μέηλ)

Φίλε Πάνο,

   

Υπάρχουνε πολλοί τρόποι να μετρήσεις το βάθος της κρίσης. Το γίγνεσθαι της Τέχνης είναι ένας απ ́αυτούς. Ζούμε στην χώρα που γυρίζει ταινίες ο Παπακαλιάτης κι Σμαραγδής, ναι! Βρίσκουν χρηματοδότες για υψηλού κόστους υπερπαραγωγές αυτοί, όταν δεν μπορεί να βρεί φράγκο ο Τσιώλης κι ο Παναγιωτόπουλος. Ο Τορνές έπαιρνε την μηχανή στην πλάτη κι ο Νικολαϊδης έκανε ταινίες με την παρέα του> αυτοί είμαστε. Λίγο καλύτεροι απ ́τους Ιταλούς που έκλεισαν τις δημόσιες υπηρεσίες για τον γάμο του… Κλούνεϊ!! Σκέφτομαι πως κατάντησαν οι φυσικοί κληρονόμοι του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού! Οι απόπατοι της Ευρώπης, η χλεύη της οικουμένης. Πόσο μπορεί να σε «ταϊζει» το Παρελθόν; Τα είπε ωραία ο Σορεντίνο στην «Απόλυτη Ομορφιά»..

Δεν είναι κρίση είναι η προετοιμασία της συντέλειας. Ζούμε...

σε μια χώρα που χει μείνει ένα λείμμα Ελλήνων, τι λέω Ελλήνων, ανθρώπων. Σ ́αυτές τις περιπτώσεις η καταστροφή είναι η μόνη ελπίδα. Βαρύ ακούγεται αλλά πιο παρηγορητικό απ ́την νεκρική ελαφρότητα. Η διανόηση τελείωσε! Οι σοβαρότεροι διανοούμενοι κλαίνε σπίτι τους.. Η ίδια η Τέχνη πια δεν ξέρω αν μπορεί- όχι να παρέμβει, αυτό σίγουρα δεν το μπορεί- αλλά να παρηγορήσει.

Είναι Βαβέλ!!! Μια πολύ-λογία που καταργεί τον Λόγο. Η τέχνη προϋποθέτει τον Λόγο σε οποιαδήποτε μορφή. …Μετανεωτερικότητα.. να λές τα πάντα , ο καθένας να μιλάει αλλά τίποτα να μην έχει σημασία.. Αυτή είναι η Κόλαση και την ζούμε.

Θα μου πεις , ένα Νόημα; Αν κάτι έχει μια αξία είναι να περισώσουμε τους αγαπημένους μας, να περιφρουρήσουμε και να προστατεύσουμε τον μικρό χώρο μας. Όπως δηλ έκανε ο Νώε. Να φτιάξουμε την Κιβωτό μας. Επ ́αυτού θα θελα νάκούσω την γνώμη σου. Κάτι σκέφτομαι κι εγώ…

Συντετριμμένος, Ρωμανός.

*

Παίδες και κόρες, κάτι σκέφτομαι κι εγώ… αλλά όχι σε ατομικό / οικογενειακό επίπεδο: κανένας δε μπορεί να σώσει κατ’ εξαίρεσιν το μικρό του καλύβι, με τους αγαπημένους του. Γιατί ζωή για όσους δεν είναι ερημίτες και αναχωρητές σημαίνει σχέσεις με τους Άλλους, άρα η “σωτηρία” των Άλλων είναι αυτονόητα και δική μας υπόθεση, με την έννοια ότι χωρίς τους Άλλους χάνουμε το κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό του Προσώπου. Ελπίζω ότι θα τα πούμε μεταξύ μας, γλυκά και σεμνά, χωρίς εξυπνάδες και ξιπασιές. Όσοι δεν είναι πονεμένοι, παρακαλούνται να μην πάρουν μέρος. Τα άσχετα σχόλια θα απομακρύνονται άμα τη εμφανίσει.

Από panosz