Οι πιο καλές γκαρσόνες είμαστε εμείς...

Με τα μπάνια του (ξένου) λαού να συνεχίζονται, όλοι περνάμε υπέροχα. Όλοι; Όχι!
Οι Έλληνες τουρίστες έχουν μειωθεί κατά 50%, αλλά αυτό δε μας πειράζει, αφού εμείς είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης.
Και μάλιστα εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας έτσι.
  
Πάω σε ταβέρνα τουριστικού μέρους, ανοίγω τον κατάλογο και παρατηρώ ότι είναι γραμμένος σε όλες τις πιθανές και απίθανες γλώσσες, εκτός -μαντέψτε- από τα ελληνικά!
Ξέρω ξένες γλώσσες αλλά στη χώρα μου απαιτώ να μη χρειάζεται να...

μεταφράζω τον κατάλογο της ταβέρνας!

Φωνάζω τη σερβιτόρα, που απ' τη φάτσα φαινόταν καταγόμενη εκ Βορρά, της ζητώ να μου πει έστω προφορικά τι περιλαμβάνει το μενού, αλλά εκείνη μου απαντάει "i don't speak greek, only english"!

Ε τότε της ζητώ (στα ελληνικά εννοείται) να μου φωνάξει κάποιον που να μιλάει ελληνικά.

Εκείνη, με ολίγη από παντομίμα, μού εξηγεί ότι δεν υπάρχει κανείς (στην ελληνική ταβέρνα ελληνικού παραθαλάσσιου μέρους) που να μιλάει ελληνικά...

Της ζητώ να μου φωνάξει το αφεντικό.

Τον φωνάζει.

Έρχεται αυτός.

Με υφάκι "σας γ@μαѠ όλους".

"Τι θέλετε κύριε;" με ρωτά.

"Να παραγγείλω στα ελληνικά θέλω".

"Δε γίνεται κύριε, εδώ είναι τουριστικό μέρος".

"Σοβαρά μιλάτε; Ποιας χώρας;" τον ρωτώ κι εγώ.

"Σας παρακαλώ" μου λέει. "Εδώ δουλεύουμε μόνο με τουρίστες".

"Ε και; Κι εγώ δεν είμαι τουρίστας;" τον ρωτώ. "Και μάλιστα στη χώρα μου!"

"Τελοσπάντων, να φωνάξω την κοπέλα να παραγγείλετε;" μου γυρίζει βαριεστημενα ο τύπος.

"Στη χώρα μου συνεννοούμαι στα ελληνικά" του λέω. "Χαίρετε!"

Και φεύγω φυσικά.

  

Πού φτάσαμε ρε π⓪ύστη μου;

Να χρειαζόμαστε διερμηνέα για να συνεννοηθούμε στη χώρα μας;

Τι μαλ@κισμένη νοοτροπία είναι αυτή;

Πόσο... απίθανο τους φαίνεται να κάτσει στο μαγαζί τους ένας... Έλληνας;  

Και το θέμα είναι ότι είναι και μαλάκ€ς οι ταβερνιάρηδες.
Γιατί οι Έλληνες πηγαίνουμε στην ταβέρνα και γεμίζουμε το τραπέζι τρεις φορές, παίρνουμε τις μερίδες μας, τα ορεκτικά μας, μπαίνουν και βγαίνουν πιάτα στο τραπέζι, πίνουμε τα κρασιά μας με το κιλό... εν ολίγοις πληρώνουμε!
Και στο δίπλα τραπέζι κάθονται οι τουρίστες, δέκα άτομα σε ένα σχεδόν άδειο τραπέζι, με δυο χωριάτικες στη μέση και τρία εφιαλωμένα νερά και μπαστακώνονται και κάνα τρίωρο.
Τζαμπαατζήδες δηλαδή, που κάθονται σαν τους Βούδες και οι ταβερνιάρηδες... υποκλίνονται σ' αυτούς και γράφουν εμάς στα π@πάρια τους!
Ποιους; Εμάς που και χώρα μας είναι και πληρώνουμε τα πενταπλάσια από κείνους και φέρνουμε και ζωντάνια στα μαγαζί.
Και το ωραίο είναι ότι μόλις ζητήσουμε λογαριασμό, στους ξένους θα φέρουνε γλυκάκι και παγωτάκι -προσφορά του καταστήματος- ενώ σ' εμάς θα φέρουν (μαζί με την αμφιλεγόμενη απόδειξη) μόνο τα στραβωμένα τους μούτρα, λες και τους ζητήσαμε... δανεικά!
  
Και μετά, αοφύ μας διώξουν εμάς καλά-καλά από τα κѠλ⓪μάγαζά τους, διαμαρτύρονται για την πτώση του τζίρου τους, διότι καταλαβαίνουν στο τέλος πως, ό,τι τζίρο κάνανε τόσον καιρό, τον οφείλανε σ' εμάς και μόνο.
Καλά να πάθουν όμως οι ξενολιγούρηδες κι οι τουριστολάγνοι.

Μαζεστίξ από τοίχο-τοίχο...