Άνθρωποι-κατσαρίδες

Aστυνομικός στη Νέα Υόρκη πνίγει με κεφαλοκλείδωμα μικροπωλητή που λίγο πριν ξεψυχήσει εκλιπαρούσε να τον αφήσει γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Ταβερνιάρης στα Στύρα Ευβοίας δελεάζει αδέσποτο σκυλί με κομμάτι κρέας και όταν πλησιάζει το σκοτώνει χτυπώντας με μια καρέκλα έως ότου ξεψυχήσει.
Στην παραλία της Νέας Μάκρης λουόμενοι εμποδίζουν την τοποθέτηση μηχανισμού που βοηθάει άτομα με κινητικά προβλήματα να μπουν με ευκολία στη θάλασσα και να τη χαρούν.
Στην Ουκρανία «μαχητές» εκτοξεύουν πύραυλο κατά επιβατηγού αεροπλάνου και σκοτώνουν...

με οδυνηρό τρόπο – στον αέρα σαν ιπτάμενα θηράματα – 295 άμαχους επιβάτες.

   

Στη Γάζα λυσσασμένα ανθρωπόμορφα γαζώνουν με βομβαρδισμούς σπίτια, παιδιά, αόπλους, γειτονιές, ακόμα και το νοσοκομείο που προσπαθεί να σώσει πληγωμένους, ακρωτηριασμένους, ετοιμοθάνατους, ό,τι μπορεί τελικά – και δεν μπορεί πολλά.

   

Στην πιο ταλαιπωρημένη, πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή τής Υδρογείου, σε αυτήν την επίγεια κόλαση, οι απελπισμένοι κάτοικοι αντιμετωπίζονται σαν άνθρωποι-κατσαρίδες! Τους ραντίζουν με βόμβες, πυραύλους και οβίδες. Οι εικόνες είναι φρικιαστικές. Τις βλέπουμε από την ασφάλειά μας σαν σκηνές από ταινία, αλλά είναι πραγματικές. Το ίδιο πραγματική – και όχι από αντιπολεμική λογοτεχνία – η περιγραφή γιατρού τού νοσοκομείου αλ Σίφα της Γάζας: «Μερικοί έφταναν κατακρεουργημένοι σε κομμάτια, μερικοί αποκεφαλισμένοι και μερικοί, αν και ακόμη ανέπνεαν και ήταν ζωντανοί, ήταν παραμορφωμένοι και δεν αναγνωρίζονταν» (το απόσπασμα από μετάφραση του Lifo).

   

Μετά την εξαθλίωση και τον αργό θάνατο σε μια μαρτυρική ζωή, οι Παλαιστίνιοι δολοφονούνται μαζικά και αδιάκριτα. Ανάμεσά τους παιδιά χτυπημένα, σκοτωμένα. Δεκάδες παιδιά που γίνονται εκατοντάδες με το κύματα των καθημερινών βομβαρδισμών.
  
Η ανθρωπότητα παρακολουθεί την ασύλληπτη αιματοχυσία χωρίς να κουνάει το δαχτυλάκι της. Οι πολιτισμένες χώρες, εκεί όπου πνίγονται μικροπωλητές με ένα κεφαλοκλείδωμα, παρακολουθούν άφωνες, αμέτοχες, ουσιαστικά αδιάφορες, τη μαζική δολοφονία. Και σηκώνουν τους ώμους για το παρανοϊκό και άδικο που βρήκε στα 33.000 πόδια τους 295 άτυχους που επέβαιναν στο αεροπλάνο-θήραμα.
  
Η Ελπίδα για τον Άνθρωπο πυροβολήθηκε στο κεφάλι και έμεινε στον τόπο. Καμιά ελπίδα! Ο Κόσμος έχει πιάσει πάτο και κολυμπάει στα περιττώματα. Το χειρότερο είναι ότι όλο και περισσότερο συνηθίζει στην ανυπόφορη βρωμιά.
  
Διον. Βραϊμάκης 
(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)

Από HardDog