Σοφίας… απαύγασμα

Του Γιάννη Καλαϊτζή

Aπό τα γραφεία των εφημερίδων στα έδρανα της Βουλής. Πώς η Σοφία Βούλτεψη, παιδί του κομματικού σωλήνα της Ν.Δ., κατάφερε να γίνει η πρώτη γυναίκα κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυρία κυβερνητικός εκπρόσωπος αγνοεί έναν από τους διασημότερους αφορισμούς του Λ. Μπουσκάλια, εκείνον που λέει: «Μην ξεχνάς πως όταν δείχνεις με το δάχτυλό σου κάποιον, τα τρία σου δάκτυλα δείχνουν τον εαυτό σου».

Η Σοφία Βούλτεψη, η πρώτη γυναίκα κυβερνητικός εκπρόσωπος, είναι μία κατηγορία μόνη της. Eίναι αυτό που στη γλώσσα του αθλητισμού αποκαλείται «πουλέν», μόνο που όσοι αποκωδικοποιούν τα αθλητικά γνωρίζουν καλά ότι το «πουλέν» είναι αυτό που δεν… τραβάει στο γήπεδο, πόσο μάλλον στο γήπεδο της πολιτικής.

Οσοι τη γνωρίζουν καλά, επιμένουν πως «μπήκε στην πολιτική λόγω του ονόματος του πατέρα της, του...

Γ. Βούλτεψη, το οποίο ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει», μιας εξέχουσας δημοσιογραφικής προσωπικότητας, του κομμουνιστή με παράσημα στον ΕΛΑΣ καπετάν «Ακέλα», με διώξεις και εξορίες, που μαζί με τους Γ. Ρωμαίο και Γ. Μπέρτσο ξεσκέπασε το παρακράτος στην υπόθεση Λαμπράκη.

Με σπουδές στην Ιταλική Σχολή, η απόφοιτος του τμήματος Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικών Επιστημών του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, με καταγωγή από την Κεφαλονιά, το «Σοφάκι» για τους φίλους της, στράφηκε στη δημοσιογραφία.

Η οικογένεια Μητσοτάκη

Οι άριστες οικογενειακές σχέσεις με την οικογένεια Μητσοτάκη άνοιξαν τον δρόμο. Οσοι θυμούνται την τριετία 1990-1993, σχολιάζουν πως «όταν η Σοφία ανέλαβε σύμβουλος επικοινωνίας του Κ. Μητσοτάκη, είχαμε καταλάβει πού θα πήγαινε η ιστορία», και συνδυάζουν την καριέρα της με το γεγονός ότι ο πατέρας της ήταν από το 1984-1993 διευθυντής του γραφείου Τύπου της Ν.Δ. και «κολλητός» του Χανιώτη πρωθυπουργού.

«Χαμηλού προφίλ, μάλλον μέτρια» είναι μερικά από τα σχόλια όσων κατά καιρούς συνεργάστηκαν μαζί της, αν και η ίδια πέρασε από θέσεις αρχισυντακτών τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό Τύπο. «Ενα κοριτσάκι που έψαχνε να βρει ρόλο και που για χάρη της εφευρίσκονταν θέσεις προϊσταμένων», λένε σήμερα όσοι θυμούνται τα περάσματά της κυρίως στον χώρο των εφημερίδων, και τις προσπάθειές της να «καταχωριστεί ως αρθρογράφος της λαϊκής Δεξιάς».

Παιδί του κομματικού σωλήνα της Ν.Δ., ξεκίνησε την πολιτική της σταδιοδρομία «προλογίζοντας τις εκδηλώσεις της φίλης της Ντ. Μπακογιάννη», αλλά σιγά σιγά μετατοπίστηκε στη «λαϊκή Δεξιά, αφού σε αυτό την βοηθούσε το αυταρχικό του χαρακτήρα της και η συνακόλουθη εριστικότητά της», κάτι που το έζησαν και όσοι συνεργάστηκαν μαζί της στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ…

Στη Β′ Αθήνας, όπου και εκλέγεται, συνυποψήφιοί της επιμένουν ότι «πάντα ή σχεδόν πάντα τη βοηθούσε η οικογένεια Μητσοτάκη», ενώ η προσφυγή της στο εκλογοδικείο κατά του Γ. Παπαθανασίου είχε προκαλέσει αρνητικά σχόλια από τότε στελέχη του κόμματος.

Στον ανασχηματισμό του Ιουνίου 2013 δεν δέχτηκε τη θέση της υφυπουργού Υγείας, εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά της στο πρόσωπο του τότε υπουργού Α. Γεωργιάδη, και το διάστημα που ήταν κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της Ν.Δ. μάλλον πέρασε «απαρατήρητη», αφού, όπως λένε στελέχη του κόμματος, «το βάρος έπεφτε στον Μ. Βορίδη και στις συσκέψεις του Μαξίμου σπάνια εμφανιζόταν».

Το πώς βρέθηκε στη θέση της κυβερνητικής εκπροσώπου, πιθανόν με ακραία αίσθηση του χιούμορ, το περιγράφουν στελέχη της Ν.Δ., λέγοντας ότι «το νεοφιλολαϊκό πρόσωπο της Δεξιάς… μόνο η Σοφία μπορούσε να το υπηρετήσει, αφού η Φωτεινή Πιπιλή είναι μεγάλη, η Αννα Καραμανλή μικρή, άρα πέσαμε στη μέση ηλικία που είναι η Σοφία…»

Στο «μαύρο» της ΕΡΤ, η άλλοτε καλοδεχούμενη προσκεκλημένη της Αγ. Παρασκευής κράτησε «σιγή ιχθύος» και σήμερα οι «κακές γλώσσες» του άλλοτε ραδιομεγάρου ισχυρίζονται ότι «η κυβερνητική εκπρόσωπος υπόσχεται θέσεις και οφίτσια για να δημιουργήσει τη δική της αυλή». Φέρνουν ως παράδειγμα την εκπομπή που «πήρε» ο φίλος του πρωθυπουργού, ηθοποιός Ρ. Χαραλαμπίδης, «και όλως τυχαίως υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ.».

Mυθικές… δηλώσεις

Αν επιχειρούσαμε να προσφέρουμε ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για τις παραλίες, μέρες που είναι, τότε οι δηλώσεις της κ. Σοφίας Βούλτεψη προσφέρονται για άφθονο γέλιο.

«Το 2011 δεν ήμασταν κυβέρνηση, κάθε βουλευτής μπορούσε να λέει ό,τι θέλει», ή όταν έγραφε για τον νυν υπουργό Οικονομικών, πως «όπου και να στραφείς πάντα πάνω σε εθελόδουλο θα πέσεις, έτοιμο να δικαιολογήσει, να ταυτιστεί με τη γνώμη των δανειστών», ή το άλλο, ότι «το 2001 δεν είχαμε μπει στο μνημόνιο», ή η κριτική της στον σταλινισμό, πως «θεωρώ σταλινικό το να έχω τις ίδιες απόψεις διαχρονικά», ή το τραγικό: «Οι ομαδικές απολύσεις μπορούν να σώσουν μια επιχείρηση».

Και συνεχίζουμε εν περιλήψει, λόγω χώρου: «Στη Βενεζουέλα, το καθεστώς της οποία εκθείαζε ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει ούτε γάλα, ούτε ψωμί, και επομένως ούτε… ψίχουλα», ή «το Περού αποφάσισε να πουλήσει το 49% της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας, της Ρetrol Peru, για να κάνει επενδύσεις στον τομέα της διύλισης», για να υποστηρίξει το ξεπούλημα της «μικρής ΔΕΗ», ή όταν έκανε αναφορά στην Κούβα, λέγοντας ότι «μια φορά συνεδρίασε το κοινοβούλιο της Κούβας εδώ και τέσσερα χρόνια και αποφάσισε για καινούργιο επενδυτικό νόμο για φοροαπαλλαγές σε ξένους», προκαλώντας, όπως λένε «κακές» γλώσσες «καρδιογραφήματα στο Μαξίμου».

Η πρόσφατη δήλωσή της για τις «ένοπλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ» δυστυχώς υπερβαίνει ακόμα και το κακό χιούμορ, αφού όπως έλεγε ο Α. Αϊνστάιν «η διαφορά μεταξύ βλακείας και ευφυΐας είναι ότι η ευφυΐα έχει όρια…».

Του Φώτη Παπούλια από efsyn