Η απέραντη λιακάδα του ΣΥΡΙΖΑϊκού μυαλού

Με μια επιστολή 53 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον Αλέξη Τσίπρα, ξεκινά ο πραγματικός διάλογος για το κόμμα που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια ως «ανάχωμα στη διάλυσης της ζωής εκατομμυρίων» και κατέληξε να απολογείται στα παιδιά του για το λόγο που δεν μπορεί να κατεβάσει στους δρόμους πάνω από 3.000 άτομα, μαζί με τα αδέσποτα σκυλιά της πλατείας Συντάγματος.

Τα στελέχη που υπογράφουν την επιστολή αυτή διαπιστώνουν πως το κόμμα έφτασε από το 4% στο 27% επειδή πήγε κόντρα στην καταστροφή...

κι όχι γιατί κάποιος αποφάσισε ότι μια συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Σταύρο Ψυχάρη βρισκόταν ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων.

Είναι αλήθεια πως αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας πιθανότατα ο ΣΥΡΙΖΑ να μη βρισκόταν εντός κοινοβουλίου μετά τις εκλογές του 2009. Κι αν δεν έμπαινε τότε στη βουλή, σήμερα ούτε η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου θα χόρευε ζεϊμπέκικο, ούτε ο Δημήτρης Παπαδημούλης θα εμφανιζόταν με υπουργικό ύφος στις προεκλογικές ειδήσεις του Μέγκα και του Αντέννα.

Επαφή με τα κινήματα έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Το κακό όμως είναι ότι οι βουλευτές που πιάνουν στασίδι στα κανάλια δεν το ξέρουν. Κι αν το ξέρουν, κάτι παθαίνουν και δεν το θυμούνται. Κι αν το θυμούνται, κάτι συμβαίνει και δεν το λένε.

Αν παρακολουθήσει κάποιος τον τρόπο με τον οποίο οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζονται το δημόσιο μονόλογο που τους επιβάλλεται, τότε καταλαβαίνει ότι οι επιλογές καναλαναρχών και δημοσιογράφων δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, τυχαίες.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πραγματικά τι κάνει το κόμμα· αλλά κυρίως δεν ξέρουν τι κάνει η ηγεσία του.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει δώσει σε κανέναν -εκτός του σκληρού αρχηγικού πυρήνα- να κατανοήσει το περιεχόμενο των συνομιλιών του με άτομα του συστήματος εντός κι εκτός της χώρας. Εξ ου και η ανησυχία των στελεχών για τον τρόπο με τον οποίο η κεφαλή αποφασίζει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ανησυχίας είναι πως το εξώφυλλο της Αυγής της 18ης Ιουνίου δεν βρήκε κάποιο χώρο κάπου καταχωνιασμένο για να φιλοξενήσει την είδηση της επιστολής των 53. Ίσως είναι τυχαίο, ίσως κι όχι. Αν αναλογιστούμε ότι ο διευθυντής της εφημερίδας πολιτεύτηκε στις πρόσφατες εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον ούτε αυτό δεν είναι τυχαίο. Άλλωστε, η κριτική στο πρόσωπο οποιουδήποτε αρχηγού κόμματος δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει διέξοδο στο εξώφυλλο της επίσημης εφημερίδας του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την «τύχη» να συνυπάρξει χρονικά με μια φασιστική και άκρως γερμανοδουλική Νέα Δημοκρατία, και με ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο σύσσωμη η ηγεσία του αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι στη φυλακή – όμως δεν βρίσκεται εκεί επειδή κρατάει στο χέρι την κυβέρνηση αλλά και γιατί οι νόμοι που έχει φτιάξει την προστατεύουν απόλυτα.

Παρότι οι υπόδικοι σοσιαλιστές και οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες δεν έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας όσων θεωρούν ακόμη ότι οι εκλογές είναι το μοναδικό μέσο αλλαγής, ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν πείθει τον κόσμο, αλλά κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να απομακρύνει εντελώς από την αστικοδημοκρατική πρακτική εκείνους που τις τέσσερις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έριξαν το ψηφοδέλτιό του στην κάλπη με βαριά καρδιά.

Έχω γράψει πολλές φορές πως η πιο ανούσια συζήτηση στην οποία πέφτουν όσοι ΣΥΡΙΖΑίοι επιδιώκουν να προβληθούν από τα κανάλια και τις εφημερίδες -που κατά τα άλλα καταγγέλλουν- είναι το «πού θα βρουν τα λεφτά» για να ασκήσουν την πολιτική τους. Είναι εξαιρετικά εύκολο να απαντήσεις σε κάτι τέτοιο αν γνωρίζεις πέντε πράγματα. Όμως, σκοπός δεν είναι να μιλήσεις για λεφτά και εισπράξεις. Σκοπός είναι να μιλήσεις για δικαιοσύνη.

Όταν το «μείζον αγαθό» για τον Άρειο Πάγο αποτελεί η «Η διασφάλιση της συνέχειας της οικονομικής πολιτικής του κράτους» (επεξήγηση της απόφασης του ΑΠ για την προσφυγή του ΥΠΟΙΚ κατά των καθαριστριών), όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας συνεχίζει να προκαλεί επιτρέποντας στο δημόσιο να σηκώνει καταθέσεις χωρίς καμιά προειδοποίηση, όταν η Τράπεζα της Ελλάδος καλεί τους οφειλέτες να γίνουν ενοικιαστές των σπιτιών τους κι όταν οι μόνοι που αδικούνται σύμφωνα με τους ανώτατους δικαστές είναι οι ένστολοι και οι δικαστικοί, τότε οφείλεις να μιλήσεις εδώ και τώρα για το πώς θα διορθώσεις όλες αυτές τις ανωμαλίες. Και όχι να μιλάς για “κοινωνικές υπεραξίες”.

Η δικαιοσύνη δεν θα αποκατασταθεί με την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Θα αποκατασταθεί όταν μάθουμε με ποιον τρόπο δεν θα ξαναδούμε δικαστικούς και πολιτικούς να παρανομούν και να μας κουνάνε ταυτόχρονα το δάχτυλο.

Η μεγαλύτερη πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποκατάσταση των πραγματικών αδικιών. Κι αν δεν μπορεί να πείσει γι’ αυτό ούτε τα ίδια τα στελέχη του, πώς να πείσει και τους υπόλοιπους; Εκτός κι αν οι μέθοδοι των «ειδικών συνεργατών» του ΠΑΣΟΚου Κούλογλου που είδε το αληθινό φως της Κουμουνδούρου, είναι το μέλλον που μας επιφυλάσσει ο αρχηγικός κύκλος του Αλέξη.

(Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ σοβαρά ζητήματα να ασχοληθεί, κάποιοι αναβαθμίζουν το –κατά τα άλλα σοβαρό- θέμα του Ξηρού στην κορυφή της ατζέντας. Και φυσικά τους μαστιγώνουν όλοι αλύπητα. Καλά τα πήγαν και πάλι)

(Κείμενο παρόμοιας φιλοσοφίας με αυτό των 53 κατέθεσε και η Σοσιαλιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία παραδέχεται την ανυπαρξία της Αριστεράς να εμποδίσει την καταστροφή της μνημονιακής πολιτικής. Αναμένονται σύντομα κι άλλα τέτοια ευχάριστα)

(Η υπόθεση των υποβρυχίων είναι η αφορμή για μια ολομέτωπη επίθεση. Θα την κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα δηλώσει ξανά την εμπιστοχύνη του στην ελληνική δικαιοσύνη;)

Από polyfimoss