Από την πολιτική παρτούζα, προτιμώ το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος *

Το μετα-ευρωεκλογικό μήνυμα της διαπλοκής είναι σαφές: ενσωματώστε τον ΣΥΡΙΖΑ! Μετατρέψτε τον ΣΥΡΙΖΑ σε μέλος της αποχαυνωτικής πολιτικής παρτούζας ενός κέντρου που έχει απολέσει κάθε έννοια βαρύτητας στην Ελλάδα της πολυδιάστατης κρίσης (πολιτισμική, οικονομική, θεσμική, κοινωνική)!

Σαφές και το εγχείρημα ενός καθεστώτος που (ευλόγως) υποστηρίζει την πολιτική δομή που το αναπαράγει, σχολιάζοντας απλώς...

την προβληματική του λειτουργία. Θα οδηγηθούμε σε εθνικές εκλογές στον βαθμό που τα κομμάτια και μέλη της αβυσσαλέας διαφθοράς, υποκρισίας, απορρύθμισης, lifestyle-ίστικου επαρχιωτισμού και διαπλοκής της λεγόμενης κεντροαριστεράς, μετεξελιχθούν από κυβερνητικοί συνεταίροι της δεξιάς με νεοφιλελεύθερο προσωπείο σε παράγοντες κυβερνητικής διείσδυσης, στο πλαίσιο μιας περίτεχνης παρτούζας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το καλοκαίρι οι εραστές των μηχανισμών συντεταγμένης πτώχευσης με εσωτερική υποτίμηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) θα χωρίσουν, σεβόμενοι μάλλον το προγαμιαίο συμφωνητικό τους, με το οποίο εξαφάνισαν τις «διαχωριστικές γραμμές» του παρελθόντος τους - λόγω υπέρτατης εθνικής ανάγκης και όχι λόγω απληστίας στην σεξουαλική ικανοποίηση, ασφαλώς! Οι μεν πασόκοι που δεν πέτυχαν να διεισδύσουν εγκαίρως στον ΣΥΡΙΖΑ, θα φροντίσουν να ανασυνταχθούν για να διεισδύσουν στο σύστημα της νέας διακυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας στην ουσία την προνομιούχα κοινωνικοοικονομική τους θέση, οι δε νεοδημοκράτες θα επιχειρήσουν να ανταποκριθούν στο νέο κάλεσμα της πατρίδας ασφαλώς, διαμορφώνοντας ένα πολιτικό χώρο ελευθερίων ηθών που θα χωρά κάθε παλαιοκομματικό βίτσιο και θα δίνει ευκαιρίες ικανοποίησης σε χουντικούς, νεοχουντικούς (: νεοφιλελεύθερους) και μετα-βασιλικούς (: ριζοσπάστες δεξιούς).

Έτσι από την πολιτικά ερμαφρόδιτη σχέση του δικομματισμού της μεταπολίτευσης του 1974, περνάμε στην κυριαρχία μιας πολιτικής αφήγησης που δοξάζει την παρτούζα στο κέντρο, με την κεντροαριστερά - πάντα πιο τολμηρή - να μην διστάζει να της προσδίδει χαρακτηριστικά κοινωνικής αναγκαιότητας. Ξέρετε, η υπέρτατη εθνική ανάγκη της σωτηρίας της πατρίδας και η εθνική υπευθυνότητα ασφαλώς, οδήγησαν στον συνουσιασμό ΝΔ –ΠΑΣΟΚ για την αντιμετώπιση της κρίσης της πελατειακής τους ταυτότητας, ενώ από εδώ και στο εξής θα είναι η κοινωνική ανάγκη ασφαλώς (: βλέπε εκλογική ανάγκη) που θα μετατρέψει παραδοσιακές σεξουαλικές στάσεις σε ιδεολογικοποίηση της παρτούζας! 

Και σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ίσως γνωρίζετε, κερδισμένοι βγαίνουν οι έμπειροι/έμπειρες παρτουζιάρηδες! Αυτοί που ποτέ δεν είχαν ηθικούς φραγμούς και αναστολές, μια και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τον έρωτα και ποτέ δεν πρόσεξαν κάτι άλλο πέρα από το …όργανό τους! Μιλώ γι’ αυτούς και αυτές που υπάρχουν για να καταπατούν και να κατακτούν δια της διεισδύσεως με κάθε μέσο και όχι για να κατακτιούνται δια του έρωτος.

Ποιοι είναι αυτοί; Μην μου πείτε πως δεν τους ξέρετε! Αυτοί που κυριαρχούν στην εικόνα της επικαιρότητας. Αυτοί που αποτελούν το παράδειγμα επιτυχίας για τον μέσο Έλληνα και δυστυχέστερα για την μέση Ελληνίδα. Αυτοί που δομούν την ελληνική κοινή γνώμη, με κοστουμάκι ή με σακίδιο – δεν έχει απολύτως καμία σημασία, οι ίδιοι είναι! Αυτοί που ολοκληρώθηκαν ως στοιχεία ενός διπλοπρόσωπου, κιτς καθεστώτος πατρωνίας και διαπλοκής επί Σημίτη και Καραμανλή… επί απολιτικής μυθοποίησης της συναίνεσης στο κέντρο.

Ο ιστορικός γνωρίζει πως αυτή η απολιτική (lifestyle-λίστικη με την ευρύτερη λόγια έννοια) διαδικασία σύγκλισης στο κέντρο – την οποία διακρίνω από την πολιτική σύγκλιση στο κέντρο που επιχειρήθηκε τόσο κατά τον μεσοπόλεμο, όσο και κατά την δεκαετία του ’60 – είναι εκείνη που καλλιέργησε τις συνθήκες της συγκεκριμένης κρίσης του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης της Ελλάδας, που όξυνε το διαθρωτικό πρόβλημα της χώρας και που τελικά οδήγησε στην πτώχευση και σε μία πρωτόγνωρη για την Ελλάδα και την Ευρώπη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση. Κι όμως, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί αμφισβητούν με λόγια και πολιτική πρακτική αυτή την αλήθεια! Αμφισβητούν την αλήθεια γιατί δεν διαθέτουν πολιτική ωριμότητα και ήθος για να αμφισβητήσουν στην πραγματικότητα τον ίδιο τον εαυτό τους. Το γνωστικό αυτό πρόβλημα μεγεθύνεται από την λειτουργία των μηχανισμών της διαπλοκής και κυρίως των επικοινωνιακών φορέων τους, οι οποίοι κατά 80% αυτοτοποθετούνται στον χώρο της κεντροαριστεράς και μόνον κατά 20% στον χώρο της κεντροδεξιάς.

Αυτοί οι φορείς της κεντροαριστεράς είναι που προπαγανδίζουν πλέον αμέσως την σύγκλιση του ΣΥΡΙΖΑ στην παρτούζα του κέντρου, ενώ οι φορείς της κεντροδεξιάς κάνουν το ίδιο εμμέσως, προβάλλοντας είτε την ανάγκη να απαλλαγεί ο χώρος της πατριωτικής δεξιάς από την ομηρεία του ΠΑΣΟΚ, είτε την ανάγκη η επανίδρυση της δεξιάς παράταξης να μην νοθευτεί από τα στοιχεία εκείνα που όρισαν το πελατειακό καθεστώς του ΠΑΣΟΚ σε ανταγωνισμό με εκείνο της ΝΔ.

Δυστυχώς δεν βλέπω πολλούς να αντιδρούν σε αυτήν την κατάσταση. Μοιάζει σαν η προβεβλημένη ελληνική διανόηση που αισθάνθηκε την ανάγκη δύο φορές να συντάξει επιστολές υποστήριξης της «πολιτικής των μνημονίων», να μην μπορεί να διανοηθεί μία μορφή πολιτικής γονιμοποίησης από την Τρίτη προς την Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία δίχως παρτούζες και παρτουζιάρηδες. Είναι πρωτοφανές την ιστορία της ελληνικής διανόησης, ελάχιστοι να αντιλαμβάνονται και να προπαγανδίζουν την μοναδική ευκαιρία που εμφανίζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης με ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Αντί να ωθούν τον ΣΥΡΙΖΑ προς την αριστερή μεταρρύθμιση, επιχειρούν να τον (δια)σύρουν στην περιοχή του παρτουζιάρικου κέντρου. Φαίνεται για να αισθανθούν οι ίδιοι ανετότερα και αν συνεχίσουν να βολεύονται όπως τις τελευταίες δεκαετίες.

Παρατηρώντας αυτόν τον αυτοεξευτελισμό κεντροαριστερών δημοσιογράφων και διανοούμενων, έρχομαι να χαιρετήσω τον παλαιό φίλο, Λάκη Λαζόπουλο. Τον είδα μέσω του διαδικτύου να αγανακτεί με το «σακίδιο» της παρτούζας και φαντάζομαι πως το ίδιο νοιώθει και για τα «κοστουμάκια» της, τα «ταγιεράκια» της, τα «ταγαράκια» της και τις μετριοπαθείς, σοβαροφανείς «φατσούλες» της TV και ξανασυνάντησα τον ευφυή καλλιτέχνη, που μάλλον ωριμάζοντας σιχάθηκε την περίτεχνη μαλακία των παρτουζιάρηδων, που εμφανίζονται να διαθέτουν εκτός από σεξουαλικά βίτσια και συμπλέγματα επιπλέον και συγκροτημένη πολιτική άποψη!!!

Κοιτάξτε, εδώ που φτάσαμε, αν είχα να επιλέξω μεταξύ της πολιτικής παρτούζας και του «τελευταίου ταγκό στο Παρίσι», όπου ένας μεσήλικας προσπαθώντας να ξεπεράσει τον θάνατο της ιδεοληψίας του, δημιουργεί μια σχέση καθαρά σαρκική με μια άγνωστη νεαρή διακυβέρνηση, απλώς και μόνο για να αναβιώσει την αίσθηση του Κράτους Δικαίου, θα προτιμούσα χίλιες φορές το «τελευταίο ταγκό» - και ας είμαι φανατικός οπαδός του βαλς της δημοκρατίας!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Από activistis