Το «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα» του Χαρδούβελη και η τζάμπα σάλτσα του Καραγιόζη

«Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα», τόνισε προχθές ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης στη συνέντευξη τύπου μετά την ολοκλήρωση του ECOFIN στο Λουξεμβούργο.

Yποτίθεται ότι ο όρος «δωρεάν γεύμα» (free lunch ή free meal) είναι γνωστός στους οικονομολόγους, όπως εξήγησε ο Γκίκας Χαρδούβελης. Κάποτε τον καταλάβαιναν μόνο οι οικονομολόγοι, όμως «τώρα όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν μπορείς να πάρεις τίποτα απ” την κυβέρνηση...

εκτός αν κάποιος πληρώσει γι” αυτό».

Oι νεοσυντηρητικοί οικονομολόγοι λατρεύουν να κηρύττουν το τέρμα του «δωρεάν γεύματος». Τα κόκαλα του Μίλτον Φρίντμαν, του γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, θα τρίζουν ηδονικά όταν θα ακούνε τα πνευματικά του τέκνα, ανάμεσά τους και τον Γκίκα, να επαναλαμβάνουν τα κηρύγματά του. (Βλ. το σχετικό 7λεπτο βίντεο με τίτλο «Ο μύθος του δωράν γεύματος» με ομιλητή τον Φρίντμαν.)

Μόνο που ο Καραγκιόζης είχε συλλάβει την ιδέα του δωρεάν γεύματος πολύ πιο πριν από τους νεοσυντηρητικούς της Σχολής του Σικάγου. Σε έναν πασίγνωστο διάλογο, βλέπουμε τον Καραγκιόζη να μπαίνει σε ένα μαγέρικο και να ρωτά πόσο κάνει ένα πιάτο μακαρόνια με σάλτσα. «Πέντε δραχμές» (λέμε τώρα), απαντά το γκαρσόνι. «Και η σάλτσα;» Η απάντηση είναι ότι η σάλτσα είναι δωρεάν, και τότε ο Καραγκιόζης παραγγέλνει μια μερίδα σάλτσα. Κάπως έτσι βλέπει η κυβέρνηση-δούλα των μνημονίων τους εργαζόμενους και αυτούς που θέλουν να εργαστούν: σαν τα παιδιά του Καραγκιόζη που θέλουν τζάμπα σάλτσα να βουτήξουν το ξεροκόμματό τους (αν υπάρχει).

Σύμφωνα με τη Wikipedia, το «δωρεάν γεύμα» καθιερώθηκε στα χρόνια της Άγριας Δύσης. Οι ιδιοκτήτες των σαλούν πρόσφεραν δωρεάν στους πελάτες του φαγητό, αρκεί αυτοί να είχαν παραγγείλει τουλάχιστον ένα ποτό. Μόνο που ο μεζές που πρόσφεραν ήταν λύσσα στο αλάτι (ζαμπόν, αλμυρά κρακεράκια, τυρί) ώστε να διψούν και να πίνουν περισσότερα ποτά.

Λεπτομέρειες για το ποιος πρωτοείπε τη φράση «τέρμα το τζάμπα φαγητό» μπορείτε εύκολα να βρείτε στο Διαδίκτυο. Σημασία όμως έχει ότι σήμερα οι ελάχιστες κοινωνικές παροχές, όπως το δικαίωμα να μην πεθαίνεις από την πείνα, θεωρούνται «προνόμια» ή εθελοντική φιλανθρωπική προσφορά και όχι στοιχειώδης υποχρέωση της πολιτείας.

Ζητήματα που είχαν λυθεί στις περισσότερες καπιταλιστικές κοινωνίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σήμερα εμφανίζονται σαν κατάχρηση δικαιωμάτων!

Στην εποχή του αρπακτικού, γκανγκστερικού, ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν υπάρχει τζάμπα φάρμακο για τους αρρώστους, τζάμπα σχολείο για τα παιδιά, τζάμπα παραλία για να κάνει κανείς το μπάνιο του. Ακόμα και για την κηδεία ενός φτωχού κοριτσιού, οι δάσκαλοί και οι συμμαθητές του πρέπει να κάνουν έρανο, όπως συνέβη πριν δυο εβδομάδες με τη 12χρονη μαθήτρια στα Σεπόλια που πέθανε την ώρα της σχολικής γιορτής.

Mε άλλα λόγια, όχι τζάμπα γεύμα αλλά ούτε τζάμπα κηδεία δεν μπορεί να προσφέρει η κυβέρνηση του Σαμαρά. Πρέπει να πληρώσουμε για να μας θάψουμε. Μόνο η πολιτική ταφή των δημίων μας μπορεί να εξασφαλίσει τη δική μας επιβίωση.

Από mao