Ανωμαλάρες

Την Πέμπτη ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε μέρος στο debate των ευρωεκλογών και ανάγκασε τον Σούλτζ να κοκκινίσει και τον Γιούνκερ να καταπιεί τη γλώσσα του. Μπορεί στην Ελλάδα των άκρων να έχουμε περάσει από τη λογική της ανάθεσης στη λογική της ισοπέδωσης των πάντων, στο πεδίο της Ευρώπης όμως, φάνηκε ξεκάθαρα τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την Ευρωπαϊκή Αριστερά από τις υπόλοιπες δυνάμεις. Κι αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση το δόγμα του “μη χείρον βέλτιστoν” που σπέρνουν παντού στη χώρα καναλάρχες και εκδότες εδώ και τέσσερα χρόνια.

Σε ένα debate που παρακολούθησε όλη η Ευρώπη ο Τσίπρας εξέθεσε τις θέσεις της Αριστεράς κατά της λιτότητας, του τρόπου διαχείρισης...

του χρέους, της δολοφονικής μεταναστευτικής πολιτικής, της πολεμοχαρούς και ανιστόρητης εξωτερικής πολιτικής, υπέρ της Άμεσης Δημοκρατίας και ενάντια στη μονομανή στήριξη των τραπεζών. Ο μόνος λόγος που κατάφερε να ξεχωρίσει στις Βρυξέλλες ήταν επειδή τα λόγια του βρίσκουν συμμάχους σε κάθε χώρα, και ειδικά σε αυτές που πλήττονται άμεσα από τα παραπάνω προβλήματα.

Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ προελαύνει στην Ελλάδα με τους αυλικούς του καθεστώτος να εξηγούν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι άλλοι είναι χειρότεροι. Από που προκύπτει αυτό;

Από την αφασία της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής ζωής του τόπου, όπου “η ομάδα και το κόμμα είναι ένα” και λοιπά μικροαστικά τσιτάτα υποταγής στους εκλεκτούς της οικονομικής ελίτ του τόπου, περάσαμε στη φάση της ισοπέδωσης των πάντων και του “όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι”. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και μάλιστα της δραχμής. Που δεν ξέρει αγγλικά. Που δεν έχει εικόνα και αγνοεί την κατάσταση στον υπόλοιπο κόσμο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στον προθάλαμο της εξουσίας, σηκώνοντας ψηλά τα προβλήματα που απασχολούν την ευρεία πλειοψηφία της κοινωνίας. Η αμφισβήτηση στην οποία υπόκειται, και είναι υγιές να υπόκειται συνεχώς, έγκειται στο γεγονός πως πρόκειται να παραλάβει την εξουσία από ένα ξοφλημένο καθεστώς που ξεχειλίζει από διαφθορά και του περισσεύουν τα σκάνδαλα και οι ραδιουργίες.

Είναι λογικό και υγιές, μετά τη συνειδητοποίηση της κατάστασης, να αναρωτιέται κανείς και να φυλάει τα ρούχα του για να μην την ξαναπατήσει με μεθόδους του παρελθόντος. Όμως σήμερα, που η πολιτική πρέπει να ξαναγίνει (και γίνεται) πολιτική, ο κάθε πολίτης πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Και με τη σειρά του να δώσει τη δύναμη στις νέες δυνάμεις του τόπου να αλλάξουν την κατάσταση, ξεχνώντας μια για πάντα την λογική της ανάθεσης. Ο πολίτης έχει χρέος πλέον να βρίσκεται κοντά στα κέντρα αποφάσεων ή ακόμα και μέσα σε αυτά σε πολλές περιπτώσεις.

Ο Αντώνης Σαμαράς κατηγορεί τον Τσίπρα πως καλεί τους πολίτες να συμπράξουν μαζί του σε μια πολιτική ανωμαλία.

Πολιτική ανωμαλία δεν είναι η ανάγκη ανατροπής μιας γενοκτόνας κατάστασης που πλουτίζει τους συνήθης υπόπτους με τις συνήθεις υποσχέσεις για μερικά ψίχουλα σε όλους τους υπόλοιπους.

Πολιτική ανωμαλία είναι αυτό που έχει επέλθει στη χώρα από κυβερνήσεις που βασίζονταν στον σκοταδισμό, την παραπληροφόρηση και τον έλεγχο της πληροφορίας, την εκμετάλλευση καταστάσεων και την εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Η συζήτηση που διεξάγεται ανοικτά πλέον στην κοινωνία για την περίπτωση διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τους κινδύνους που διατρέχει αυτή από τα γνωστά παράσιτα της Μεταπολίτευσης είναι μια υγιής συζήτηση, που αλίμονο μας αν ακόμα και σήμερα δεν την κάναμε. Το γεγονός όμως πως αυτή η συζήτηση διεξάγεται δημόσια, δίνει στα απολειφάδια του χτες την ψευδαίσθηση πως έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν και οι ίδιοι. Και στους πολίτες την ψευδαίσθηση πως οι προσθέσεις τους είναι αγαστές.

Γι’ αυτό και κάθε τρεις και λίγο οι ξοφλημένοι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και των ουρών που έχουν κατασκευάσει για να επιβιώσουν επιτίθενται στον ΣΥΡΙΖΑ με τα επιχειρήματα που και οι απλοί πολίτες χρησιμοποιούν για να τον δοκιμάσουν.

Μόνο που η αμφισβήτηση αυτή πρέπει να πάψει να βρίσκεται στο επίπεδο της απλής κριτικής και της σύγκρισης με το σάπιο παρελθόν που βρωμάει Βενιζέλο και Σαμαρά.

Η αμφισβήτηση πρέπει, αφού περάσει από γενεές δεκατέσσερις την αυριανή κυβέρνηση της χώρας, να περάσει με μιας στους αυριανούς πολίτες της χώρας.

Οι πολίτες της χώρας ζούσαν για δεκαετίες αγαπόντας τον βιαστή τους, λατρεύοντας τον βασανιστή τους και υπηρετώντας τυφλά τον δυνάστη τους, θεωρώντας πως κάτι τέτοιο είναι κανονικό.

Αν λοιπόν η κατάσταση στην οποία ζούσαμε μέχρι σήμερα χαρακτηρίζεται ομαλή, η μόνη ελπίδα είναι η ανωμαλία.

Από Ρεμπελίσκος