Φεύγω από το σπίτι μου μεσημεράκι – να προλάβω κάποιες υπηρεσίες ανοιχτές, λογαριασμοί βλέπετε... Πρώτος σταθμός η ΕΥΔΑΠ στην Ομόνοια. Μετά Πλατεία Θεάτρου-ΙΚΑ, ανηφορίζω την Ευριπίδου. Στην Αριστείδου έχει μία Wind. Περνάω απέναντι στους Αγίους Θεοδώρους και χώνομαι στα στενά για να βγω σιγά σιγά στην Ξενοφώντος, στα κεντρικά του Φυσικού Αερίου
– άλλος λογαριασμός εκεί – και μετά προορισμός το σωματείο Ηθοποιών να
ψηφίσω. Δεν έχω συγκεκριμένο δρομολόγιο. Κόβω από το στενό της
Αστυνομίας της Ακρόπολης, σεργιανάω στη Ρόμβης, βγαίνω στην Ερμού και προχωρώ προς Σύνταγμα,
όπου στρίβω δεξιά, στο τέλος της. Και εκεί που είμαι έτοιμη να περάσω
το φανάρι της Μητροπόλεως, ΔΥΟ ΑΓΝΩΣΤΟΙ μπαίνουν μπροστά μου, με
εμποδίζουν να προχωρήσω και χωρίς κάποιο διακριτικό επάνω τους, χωρίς καν να μου δείξουν ταυτότητα, ΖΗΤΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ!
Θέλουν τα στοιχεία μου, λένε, «γιατί μόλις πριν λίγο με έπιασαν χωρίς εισιτήριο σε μέσον μαζικής μεταφοράς»! Κάνω να φύγω, με κρατάνε, ενώ συγχρόνως φωνάζουν «όργανο της τάξεως». Έρχεται...
και του εξηγώ πως είμαι πεζή. Μου ζητά ταυτότητα και φυσικά του την δίνω. Με προτρέπει να συναινέσω και να δώσω τα στοιχεία μου στους «ελεγκτές», να μου κόψουν πρόστιμο: «Έτσι κι αλλιώς δεν το γλιτώνετε». Δεν με ακούει, δεν ακούει καν ότι δεν ήμουν σε κανένα μέσον μεταφοράς αλλά περπατούσα μέχρι εκεί.
Αρνούμαι στις προτροπές του και το «όργανο» καλεί περιπολικό. Κρατούμαι
(η ώρα 3 το μεσημέρι) γύρω στη μία ώρα εκεί, στην Πλατεία Συντάγματος,
περιμένοντας το αυτοκίνητο της αστυνομίας. Στο τηλέφωνο η δικηγόρος και
φίλη μου – που στο μεταξύ της έχω εξηγήσει το γεγονός – με ρωτάει σε ποιο λεωφορείο
λένε πως ήμουν. Τους ρωτάω με τη σειρά μου και απαντούν ότι ήταν το
«15» λεωφορείο. (Συνεχίζουν αργότερα μέχρι και στο αστυνομικό τμήμα να
αναφέρονται σε λεωφορείο, αλλά το «15» είναι τρόλεϊ'!!!!)
Ζητάει η δικηγόρος μου να μάθει τον προορισμό του λεωφορείου κι εγώ τους ρωτάω. Μου λένε και το μεταφέρω. Συνεχίζω να διαμαρτύρομαι. Μαζεύεται κόσμος. Τους ρωτάω αν έχουν μάρτυρες για την κατηγορία και μου λένε πως έχουν τους εαυτούς τους. Τους αμφισβητώ και βρίσκουν ένα άλλο «όργανο» που του φωνάζουν:
- Δεν την είδες;
- Ναι, ναι σε είδα, λέει και εξαφανίζεται.
Δεν έχω παράπονο, γιατί όταν ο αστυνομικός με τους δύο «ελεγκτές» ψιθύριζαν και χασκογέλαγαν κοιτάζοντάς με, δέχτηκε φραστική επίθεση από πολίτη που του φώναξε ότι η δουλειά του είναι να μας προστατεύει και όχι να ειρωνεύεται. Ενας άλλος φώναξε ότι τώρα πιάνουν κόσμο και στο δρόμο γιατί βγάζουν χρήμα με τα πρόστιμα και μια κυρία, τείνοντας το χέρι απειλητικά, ωρυόταν και με έδειχνε λέγοντας πως «από κάτι σαν κι εμένα έφτασε η Ελλάδα ώς εδώ».
Με έβαλαν στο περιπολικό και με πήγαν στο τμήμα απ’ όπου είχα περάσει πριν με τα πόδια. Αλλά εμένα δεν με άκουγε κανείς και όλοι με ένα στόμα μια φωνή μου έλεγαν πως δεν τη γλιτώνω! Μου πήραν τα στοιχεία μου και ζήτησα κι εγώ των «ελεγκτών». Δε μου τα έδιναν, μου είπαν πως διαμαρτύρομαι και φωνάζω σε αστυνομικό τμήμα, μου έδωσαν την ταυτότητά μου και μου είπαν να φύγω. Οι «ελεγκτές» διαμαρτυρήθηκαν πως δεν έχω υπογράψει την κλήση και μου ζητήθηκε από την ένστολο πάλι η ταυτότητα. Αρνήθηκα -αφού είχαν ήδη τα στοιχεία μου-να δώσω την ταυτότητά μου στους ελεγκτές. Τότε η ένστολη με απείλησε πως θα με πάει αυτόφωρο γιατί κάνω αντίσταση κατά της αρχής. Αναγκαστικά την έδωσα, μου ζήτησαν να υπογράψω την κλήση, αρνήθηκα και ζήτησα πάλι τα στοιχεία των δύο. «Αύριο μετά από αίτηση», λένε. «Αυτοί οι δύο πως έχουν τα δικά μου;», ρωτάω.
Φεύγω. Η ώρα έχει πάει 5 και νιώθω σαν να πέρασαν αιώνες από πάνω μου. Οι πρώτοι που ακούν το τι με βρήκε είναι οι δύο σκοποί στην είσοδο του τμήματος – νέα παιδιά – τους εύχομαι να μη συμβεί ποτέ στη μαμά τους (μου δίνουν δίκιο τα παιδιά). Ήθελα να βάλω τα κλάματα αλλά σκεφτόμουν το επόμενο ρεζιλίκι. Μέχρι να φτάσω στο σωματείο, ούτε που ξέρω σε πόσους είπα τον πόνο μου.
ΕΥΧΟΜΑΙ- ειλικρινά-ΝΑ ΜΗ ΣΑΣ ΤΥΧΕΙ!
(Ξέχασα να αναφέρω ότι στη φάση στην Πλατεία Συντάγματος και εν αναμονή του περιπολικού, έσμιξαν με άλλους συναδέλφους τους, ελεγκτές προφανώς, οι δύο «δικοί» μου. Ο ένας τους χτυπώντας στην πλάτη ένα ψηλέα φώναζε: «Χα-χα, αυτός είναι ο δάσκαλός μου, αυτός μου έχει μάθει όλα τα κόλπα Χα-χα».
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ F.B, ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ (ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΟΥ) ΛΕΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΜΗΠΩΣ ΜΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΥΠΝΟΣ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Καίτη Μανωλιδάκη
(Το κείμενο γράφτηκε υπό τη φόρτιση της περιπέτειας, προφανώς το βράδυ μετά την προχθεσινή ταλαιπωρία. Αναρτήθηκε στο facebook και δημοσιεύεται στο μπλογκ με την άδεια της συντάκτριας του κειμένου).
Από HardDog
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου