Είναι συνένοχος για όσα συμβαίνουν γύρω μου;

Οι γιατροί έκθετοι ενώπιον του χάους 

…Γράψτε μου, σας παρακαλώ, εκείνη τη βεβαίωση! ...μου κόβουν το επίδομα! ...γράψτε μου τώρα τις εξετάσεις γιατί τον άλλο μήνα δεν θα έχω ασφάλεια, είμαι τρία χρόνια άνεργη! Τρεις φράσεις αμέτρητες φορές ειπωμένες τον τελευταίο καιρό· με τα ίδια λόγια με ελάχιστες παραλλαγές. Απαράλλαχτα παρακλητικός ο τόνος στην πρώτη, ταυτόσημη η αγωνία στη δεύτερη και την τρίτη

Ο γιατρός έκθετος στην απελπισμένη· πτοημένος ενώπιον του χάους. Χωρίς θώρακα προστασίας, γύρω του οι πολύμορφες τανάλιες της συστημικής αταξίας, μέσα του η ανταρσία που δεν θα φτάσει να εκραγεί σε δράση· τόσες γροθιές...

σε όρθια μαχαίρια, τα χέρια του απόμειναν ένας άτακτος συνωστισμός τραυμάτων και ουλών - ποια πυγμή, ποιος δραγμός, ποια κατάδειξη στόχων, ποια γραφή να εκφράσει τους διαλυμένους αρμούς των συλλογισμών του;

 

Ο γιατρός θέλει να ουρλιάξει μα μένει σιωπηλός.

Σκέφτεται: με πόσους τρόπους μπορείς να ποδοπατήσεις ένα άφρον πλήθος; Ακριβώς όπως παγιδεύεις τα μυρμήγκια που ακολουθούν υπνωτισμένα την επιτακτική γραμμή προς την όποια τροφή. Σκορπίζεις εκατοντάδες ψίχουλα στο πάτωμα και περιμένεις. Η σόλα του παπουτσιού σου θα τα λιώσει μεμιάς, καθώς σπεύδουν γελασμένα να αρπάξουν, να σηκώσουν από ένα ψίχουλο δέκα φορές μεγαλύτερο από το σώμα τους. Μετά το σήκωμα του παπουτσιού μένει απλωμένος στο πάτωμα ένας πολτός από ψωμί, κελύφη, μάτια, κεραίες που τάχα θα τα ειδοποιούσαν για την παγίδα.

Πάντα έτσι δεν γινόταν; Ποιος φταίει; Ο εκτελεστής ή οι απρονόητοι εκτελεσμένοι; Φταίει άραγε κανείς ή έτσι γίνεται και θα γίνεται πάντα;

Αντίστιξη φυσικής επιλογής: ποιος θα επιβιώσει μιας βιβλικής καταστροφής, ο «έμφρων» φονιάς ή τα «ανοήμονα» έντομα;

Ο γιατρός τώρα επανέρχεται από την παρανοϊκή ονειροπόληση... εντάξει, θα το φτιάξω μόλις μπορέσω... λέει παραιτημένος. Ξέρει βέβαια πως όσο τεκμηριωμένα πιστοποιητικά κι αν δώσει, όσους αδύναμους κι αν «σώσει» μέσα στην καταιγίδα, το σχέδιο για εκκαθάριση της κοινωνικοοικονομικής «φύρας» θα προχωρήσει αδίστακτο εμπρός. Νιώθει πως η αντίσταση θα είναι για την αντίσταση, όσο οργανωμένη, όσο μαζική κι αν γίνει. Ξέρει ο γιατρός πως το εκκρεμές της Ιστορίας θα διαγράψει αμείλικτο την ταλάντωσή του προς την ακραία θέση ισοπεδώνοντας τα χαμόσπιτα της κοινής ζωής και χτίζοντας ιδιόκτητα μέγαρα στα ερείπιά τους· είναι η Ισχύς που περνάει αλαζονική τον Κόσμο με το δίκαιο σκυφτό να προσκυνά περιμένοντας μάταια κάτι από κάπου ν' αστράψει, να φωτίσει το σκοτάδι. Αλλά ξέρει και πως όση απληστία έχει ο ισχυρός άλλη τόση ενόρμηση επιβίωσης έχει ο ταπεινωμένος και αυτή είναι που τον στρέφει καταπάνω στον διπλανό του - όπου φτάνει να δαγκώσει δηλαδή... Ετσι ζουν στα κλουβιά τους τα μέλη του πλήθους.

Η επόμενη γενιά ολιγομνημόνων θα μελετά υπεροπτικά την εποχή αυτή - όσο μελετούν οι άνθρωποι το παρελθόν για να αντλήσουν διδάγματα για το μέλλον... Πολλά χρόνια μετά, θα συζητούν ερμηνείες για τις πλάνες που παρέσυραν τους γονείς ή τους παππούδες τους στον αφανισμό και έδωσαν την ευκαιρία σε αυτούς να αναγεννηθούν από τις στάχτες για να πέσουν στον ίδιο λάκκο. Η ανταρσία μέσα μας γεννιέται, θεριεύει, ζαρώνει και πεθαίνει. Ιστορία: μια προορατική αφήγηση «όσων μέλλουν να συμβούν/το ερείπιο είναι το αρχέτυπο, οι μορφές επινοήσεις». Δεν σχεδιάζουμε το Μέλλον, αυτό μας σχεδιάζει. Ομως οι μάχες δεν έχουν άλλη οδό παρά να δοθούν.

Ξέρει πια αρκετά ο γιατρός, όμως τώρα αναρωτιέται: οι εκάστοτε «συνεργάτες» του Αυτοκράτορα στην εκτέλεση των περίτρομων υπηκόων έχουν ελαφρυντικά ή είναι χειρότεροι από αυτούς; Χτυπούσαν καρδιές, κυλούσε κρύος ιδρώτας κάτω από τις μάσκες στα μπλόκα της Καισαριανής, της Κοκκινιάς, σε κάθε μπλόκο; Αίμα κυλάει ή χολή στις αρτηρίες των ομιλουσών κεφαλών εκεί στα ψηλά του πραιτορίου; Είναι οι «συνεργάτες» μόνο εκεί ψηλά ή περιφέρονται και πιο κάτω, ανάμεσά μας, παραμονεύοντας την ευκαιρία ν' ανέβουν τα σκαλιά του Καπιτωλίου;

Ακούει ένα ψιτ! ...γυρίζει αριστερά και καθρεφτίζεται στο κρύσταλλο της βιβλιοθήκης με τους χοντρούς τόμους των παλιών βιβλίων του. Ιπποκράτης, Γαληνός, Βίρχωφ, Σαρκό, Παστέρ και άλλοι. Το βλέμμα του σταματάει στην προτομή του Κώου. Το κουρασμένο είδωλό του στιγμιαία αποσαθρώνεται και γίνεται αμέτρητα κελύφη, μάτια, κεραίες...

Ενας λεκές στο γυαλιστερό κρύσταλλο, μπροστά στα μάτια του πατέρα της Ιατρικής που κοιτάζει ίσια μπροστά· αδιόρατα βουρκωμένος.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ γιατρού - συγγραφέα

Από enet, μέσω farmakoglwssa-kirki