Επιμένω πάρα πολύ με τα ΜΜΕ, το ξέρω. Πιστέψτε με, δεν έχω κανένα απωθημένο από τις σπουδές μου, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου «μαστερούχο» της Επικοινωνίας.
Άλλωστε, στη ζωή μου τελικά με άλλα ασχολήθηκα. Επιμένω με τα ΜΜΕ γιατί εδώ και μερικά χρόνια –από τον πιο σκοτεινό και διαπλεκόμενο πρωθυπουργό που πέρασε ποτέ από τη χώρα (το Σημίτη δηλαδή) και μετά- είναι...
αυτά που ορίζουν το πολιτικό παιχνίδι.
Θυμηθείτε: μόνο μία φορά εξελέγη πρωθυπουργός (ο Καραμανλής) που δεν είχε την υποστήριξη των ΜΜΕ και αυτός, προκειμένου να εκλεγεί, αναγκάστηκε να κάνει «δεξί χέρι» του έναν άνθρωπο των Media (το Ρουσόπουλο) και προκειμένου να κυβερνήσει αναγκάστηκε να συμμαχήσει με τα ΜΜΕ που ο ίδιος κατηγορούσε (δε θα τον ξεχάσω να παίρνει πίσω τη φράση «αρχιερέας της διαπλοκής» που είχε πει για το Σημίτη, σε συνέντευξή του στον κορυφαίο προπαγανδιστή της χώρας, το Γιάννη Πρετεντέρη).
Αυτή, λοιπόν, η σούπα που, μέσα στα χρόνια, από το πολύ ανακάτεμα κατέληξε βούρκος είναι που χειραγωγεί την ελληνική κοινωνία. Όσο μάλιστα τα γκάλοπ γίνονται πιο δυσάρεστα για την εκλεκτή των media κυβέρνηση, τόσο πιο απροκάλυπτη γίνεται η διαπλεκόμενη δημοσιογραφία. Τελευταίο κρούσμα, το πόθεν έσχες των βουλευτών. Τα ΜΜΕ προσπέρασαν δεκάδες ακίνητα και εκατομμύρια καταθέσεις καθενός από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να ασχοληθούν με το μηχανάκι του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και την ιδιωτική ασφάλιση ενός βουλευτή του. Δε θα με πείραζε η λύσσα τους (είναι άλλωστε ενδεικτική του φόβου τους). Αυτό που με πειράζει είναι η δύναμή τους, το ότι καταφέρνουν και έχουν ακόμη επιρροή σε μερίδα της κοινωνίας, που φτάνει να λέει «είδες; Μωρέ, όλοι τους ίδιοι είναι». Έτσι, στην κουτάλα της «ενημέρωσης», το χρήμα από ασφάλιση, το χρήμα από κληρονομιά, το χρήμα από μίζα και το χρήμα από διαφθορά γίνονται ένα. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Δεν πιστεύω σε πολιτικούς αγγέλους. Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι (και καλλιτέχνες ανάμεσά τους δυστυχώς, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα) που έχουν μυριστεί ότι η εξουσία πηγαίνει σιγά σιγά προς το ΣΥΡΙΖΑ και έχουν πλευρίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αγναντεύοντας μελλοντικούς θώκους. Άλλο όμως τα παράσιτα της κάθε επερχόμενης εξουσίας και άλλο ο πυρήνας ενός κόμματος της Αριστεράς.
Παίζοντας με τους καταλόγους του «πόθεν έσχες», τα κοράκια των κυβερνητικών ΜΜΕ επιχείρησαν να εξομοιώσουν το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα σαράντα χρόνων με τα στελέχη ενός κόμματος που δεν έχει κυβερνήσει. Και αυτό που είδαμε δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα έρθει. Η επόμενη εκλογική μάχη –όποτε κι αν αυτή διεξαχθεί- θα έχει ένα χρώμα: της λάσπης. Θα εκτοξεύεται από παντού: από τηλεσχολιαστές, έμμισθα παπαγαλάκια, εφημερίδες που ζέχνουν στα μανταλάκια τους, εργολάβους, κομιστές και δημοσιογραφικά σκιάχτρα που παριστάνουν την «ενημέρωση». Και η λάσπη θα έχει μόνο ένα στόχο: την Αριστερά. Γιατί αυτό φοβάται η λάσπη. Τον μόνο που, έστω ιδεατά, θα μπορούσε να πάρει ένα λάστιχο, να ρίξει νερό και να την καθαρίσει.
Του Νίκου Μωραϊτη από e-tetradio
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου