ολλά «μνημονιακά» τηλεοπτικά φιντάνια θα ήθελαν να είναι Πρετεντέρηδες. Να «κάνουν παιχνίδι» αυτοτελώς, να χειρίζονται προσκεκλημένους, καταστάσεις. Δύσκολα πράγματα. Για κάποιους πρόωρα. Για τους περισσότερους, εσαεί ανέφικτα.
Για την ώρα, τέτοια φιντάνια αρκούνται στο ρόλο του ζωντανού «σι ντι πλέιερ». Κατά κανόνα ως «σχολιαστές» σε βραδινά δελτία, στα οποία διανέμονται με το δελτίο ψήγματα της πραγματικότητας και με τη σέσουλα οι ανοησίες...
διαφόρων εκδοχών του «σαξές στόρι», μαριναρισμένες και μαξιμαρισμένες (εκ του Μαξίμου) με νουθεσίες του τύπου «να φανούμε επιτέλους αξιόπιστοι» -κοινώς, να συνεχίσουμε στην ολέθρια ρότα των μνημονίων - και με μετρημένες σταγόνες «δυσφορίας» για την «ανελαστική» τρόικα και συμπόνιας για τους ανέργους και τους νεόπτωχους.
διαφόρων εκδοχών του «σαξές στόρι», μαριναρισμένες και μαξιμαρισμένες (εκ του Μαξίμου) με νουθεσίες του τύπου «να φανούμε επιτέλους αξιόπιστοι» -κοινώς, να συνεχίσουμε στην ολέθρια ρότα των μνημονίων - και με μετρημένες σταγόνες «δυσφορίας» για την «ανελαστική» τρόικα και συμπόνιας για τους ανέργους και τους νεόπτωχους.
Η χύτρα πρέπει να τα έχει όλα, μαριναρισμένα - μαξιμαρισμένα αλλά σε σωστές δόσεις. Να εθίζεται ο κόσμος στη θέα του ολόκληρου αγγουριού, που ξεπροβάλλει πάλι, αγέρωχο και απειλητικό, για να «φαγωθεί» με τον γνωστό τρόπο: ως υπόθετο.
Ας ακούει ο κόσμος και καμιά αρλούμπα, για τα κομματάκια του καρότου που προορίζονται να φαγωθούν -κανονικά, αυτά- και τα οποία τώρα δεν φαίνονται. Υπομονή, θα φανούν στον πάτο της χύτρας, παρέα με τα «πρωτογενή πλεονάσματα»-ακορντεόν, που πότε είναι 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ, πότε 300 εκατομμύρια και πότε αναγγέλλεται ότι θα διασταλούν σε μερικούς μήνες, χωρίς να εξηγείται πώς συμπτύχθηκαν επί του παρόντος. Κι αν δεν φανούν τα τρίμματα του καρότου, θα φταίμε πάλι εμείς. Δεν μπορεί, κάπως θα έχουμε αναστείλει -με την γκρίνια μας- την πορεία της χώρας προς την «αξιοπιστία».
Ορισμένα τηλεοπτικά κανάλια ρίχνουν στην καυτή χύτρα και το «κύρος» των φιντανιών τους - κάτι σαν θυσία στο βωμό της «σωτηρίας της χώρας». Τα διακωμωδούν. Ιδίως αυτός ο Αντένα δεν τα αφήνει καν να προσποιηθούν ότι αυτοσχεδιάζουν, ότι λένε κάτι δικό τους ή έστω, βρε αδελφέ, με δικά τους λόγια. Όταν κάποιο φιντάνι υποδύεται τον αυτόφωτο αναλυτή, εκεί που κάνει πως ετοιμάζεται να εκφράσει μια ιδέα την οποία μόλις συνέλαβε ο ελεύθερος νους του, να σου στο κάτω μέρος της οθόνης το «σουπεράκι», δηλαδή το γραπτό κειμενάκι: προλαβαίνει τον πεφωτισμένο αγορητή και αναγράφει απαύγασμα της πολιτικής του σοφίας, προτού εκείνος το εκστομίσει.
Κάπως έτσι προδίδονταν στα σχολικά μας χρόνια μαθητές που εξετάζονταν προφορικά στα λατινικά ή στα αρχαία ελληνικά, έχοντας τοποθετήσει μέσα στο βιβλίο την αντίστοιχη κομμένη σελίδα της μετάφρασης. Αγνοώντας σε ποιο σημείο τελείωνε το κείμενο που είχε διδαχθεί η τάξη μετέφραζαν «νεράκι» και το υπόλοιπο.
Σήμερα δεν είναι στο χέρι του μαθητευόμενου τηλεοπτικού φιντανιού να αποφύγει το ρεζίλεμα. Αυτό το καθορίζει «η έδρα».
Εάν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν έγινε γνωστή η «ενσωματωμένη δημοσιογραφία», στη σημερινή Ελλάδα ξεπροβάλλει μια οιονεί μνημονιακή «ασώματη δημοσιογραφία». Αυτή η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να «ασκείται» μέσω «σι ντι» ή υπότιτλων, χωρίς στόματα που ανοιγοκλείνουν και πρόσωπα που παριστάνουν ότι σκέφτονται προτού μιλήσουν. Θα μπορούσε να ονομαστεί και «δημοσιογραφία» της εγγαστρίμυθης καθεστωτικής ιεραρχίας: μιλούν ο Σαμαράς ή ο Σίμος, αλλά εσύ νομίζεις ότι τους ακούς από τη «δημοσιογραφική» κοιλιά του καθεστωτικού οργανισμού - αν όχι και λίγο κάτω από τη μέση του.
Το καλό για τα φιντανάκια με τα «σκονάκια» είναι ότι δεν κινδυνεύουν να «στριμωχτούν», όπως συχνά παθαίνουν αρκετοί «ανώτεροι» μαχητές της «δημοσιονομικής προσαρμογής», ακόμη κι όταν συμμετέχουν σε πάνελ με σύνθεση ευνοϊκή και ευνοϊκότερη -απέναντι τους- διάθεση των παρουσιαστών.
Πώς να «την πάθουν» τα φιντανάκια; «Σολάρουν» εκ του ασφαλούς. Τα ακούς και σου 'ρχεται να στοιχηματίσεις όσα λεφτά σου απέμειναν από το μηνιάτικο ότι αγνοούν βασικότατες πλευρές της πραγματικότητας, την οποία κατακρεουργούν.
Ορισμένα φιντάνια ζητούν «χαμηλότερο εργατικό κόστος» και (όλα) χαμηλότατους φορολογικούς συντελεστές για επιχειρήσεις, βάζοντας στο «σι ντι πλέιερ» το άσμα «να φτωχύνεις κι άλλο, να το αποφασίσεις - μόνο έτσι θα 'ρθουνε ξένες επενδύσεις».
Αναρωτιέσαι αν γνωρίζουν ότι στη Βουλγαρία, τη χώρα με την «παραδεισένια» φορολογία 10% και τον κατώτατο μηνιαίο μισθό των 158,5 ευρώ, στην τετραετία 2007-2011, οι ξένες επενδύσεις μειώθηκαν κατά 82%.
Τους ακούς να «βγάζουν τρελούς» όσους καταστηματάρχες εκφράζουν απόγνωση για το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές και σκέφτεσαι αν οι εν λόγω τηλεοπτικοί «ξερόλες» διάβασαν ποτέ διεθνείς έρευνες για τα αποτελέσματα της εφαρμογής τέτοιων μέτρων, στο εξωτερικό.
Κατά καιρούς αντιλαμβάνεσαι ότι τα φιντάνια δεν ξέρουν πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα, σε ποιες τιμές αγοράζουν οι δανειστές ελληνικά ομόλογα και σε ποιες εισπράττουν, κ.λπ.
Κάποτε ο 'Ελιοτ αναρωτιόταν πώς χάθηκε η σοφία μέσα στη γνώση και η γνώση μέσα στις πληροφορίες. «Πολυτελέστατες» ανησυχίες! Αν ζούσε σήμερα, αν μάθαινε τι συμβαίνει στην Ελλάδα και το αντιδιέστειλε προς ένα συνηθισμένο βραδινό τηλεοπτικό δελτίο, μάλλον θα αναρωτιόταν πώς χάθηκε η αξιοπρέπεια μέσα στον «επαγγελματισμό» και ο «επαγγελματισμός» μέσα στην υποταγή και το ψέμα.
Πηγή: Διονύσης Ελευθεράτος - "Πριν"
Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου