Αυτό που συμβαίνει στο ελληνικό Δημόσιο είναι πράγματι καινοφανές. Με επίσημα στοιχεία των υπουργείων, το περίφημο ενιαίο μισθολόγιο δεν είναι τελικά καθόλου ενιαίο. Είναι μερικό και άδικο. Μερικό, γιατί δεν εφαρμόζεται επί του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων και άδικο, γιατί επιτείνει την ανισότητα των αμοιβών, με κριτήρια αδιαφανή, αλλά πολύ γνωστά από το πρόσφατο παρελθόν.
Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έστειλαν τα περισσότερα υπουργεία (πλην των υπουργείων Οικονομικών, Υγείας και Πολιτισμού, τα οποία...
Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έστειλαν τα περισσότερα υπουργεία (πλην των υπουργείων Οικονομικών, Υγείας και Πολιτισμού, τα οποία...
αγνόησαν επιδεικτικά το έγγραφο που ζητούσε πληροφορίες για το μέσο μισθό των υπαλλήλων και δεν έστειλαν κανένα στοιχείο), οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ και των Οργανισμών έχουν υψηλότερες απολαβές από τους συναδέλφους τους με τα ίδια ακριβώς προσόντα στις κεντρικές υπηρεσίες των ίδιων υπουργείων.
Ακόμα και σήμερα, δηλαδή, υπάρχουν προνομιούχοι υπάλληλοι, με μέσο μισθό άνω των 3.000 ευρώ (ΔΕΠΑΝΟΜ), όταν οι υπόλοιποι, της ίδιας κατηγορίας και μόρφωσης, μετά βίας ξεπερνούν τα 2.000 ευρώ.
Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν, κατ' αρχάς, ότι στην πράξη δεν λειτουργεί η ενιαία αρχή πληρωμών στο Δημόσιο, την οποία είχε εξαγγείλει με τυμπανοκρουσίες η κυβέρνηση ως μέσο για τον έλεγχο της νομιμότητας και της διαφάνειας στις απολαβές του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων.
Αποδεικνύεται, επίσης, ότι τα λεγόμενα ειδικά μισθολόγια δεν είναι απλώς μία εξαίρεση, αλλά πολλές μικρές, διάσπαρτες εξαιρέσεις στον κορμό της πολύπαθης δημόσιας διοίκησης. Δεν πρόκειται για γενικευμένο κανόνα, αλλά για ακόμη μία παθογένεια του παρελθόντος, καθώς αντανακλά στη βάση της τη λογική των «εξυπηρετήσεων» και των «ημετέρων».
Δεν πρέπει να μας ξεφεύγει, ωστόσο, ότι η προνομιακή αυτή μισθολογική αντιμετώπιση μιας μερίδας δημοσίων υπαλλήλων δρα ταυτοχρόνως με δύο τρόπους. Πρώτον, ενισχύει τα αντανακλαστικά του λαϊκιστικού αυτοματισμού, που υπάρχουν στην κοινωνία, στρέφοντας τη μία κατηγορία εναντίον της άλλης. Και δεύτερον, δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος ώστε να δικαιολογήσει η κυβέρνηση ένα νέο γύρο επιθέσεων και περικοπών αυτών των καλύτερα αμειβομένων, με αφορμή τα «ρετιρέ» στη δημόσια διοίκηση.
Αυτή η ισοπεδωτική προς τα κάτω συμπίεση των μισθών χρειάζεται πάντα ένα ισχυρό άλλοθι. Ενα σημείο αποπροσανατολισμού. Η πίεση της τρόικας δεν είναι πάντα αποδοτική. Χρειάζεται και η βρόμικη διαρροή...
Στη δίκαιη απαίτηση των πολιτών για αντιστροφή πορείας και άνοδο των μισθών, γιατί δεν πάει άλλο, κυβέρνηση και τρόικα απαντούν με συνεχείς, νέες καθολικές μειώσεις αποδοχών. Για να τις δικαιολογήσουν δείχνουν προκλητικά προς τις προνομιακές μισθολογικές εξαιρέσεις που οι ίδιοι ανέχθηκαν. Το διαίρει και βασίλευε ήταν πάντα το παιχνίδι των ισχυρών. Βρόμικο, όπως και οι ίδιοι.
Από enet
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου