Success story και στην παιδεία

Μ

ετά από το κλείσιμο νοσοκομείων και την γενικευμένη κατάρρευση της παιδείας, ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο αυτής της χώρας μπαίνει μετά την απόφαση της 23ης Σεπτεμβρίου, όπου οι Σύγκλητοι του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μετσόβειου Πολυτεχνείου αποφάσισαν να αναστείλουν επ’ αόριστον την λειτουργία τους.

Οι λόγοι είναι η έλλειψη επαρκών υπαλλήλων που διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία τους, αλλά και η υποχρηματοδότηση από τον κρατικό προυπολογισμό. Δύο λοιπόν από τα μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας, με ιστορία, αδυνατούν να εγγράψουν νεοεισαχθέντες...

φοιτητές, να διεξάγουν τις ορκωμοσίες και γενικότερα να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

Το κοινωνικό έργο των πανεπιστημίων είναι αδιαμφισβήτητο και θυσιάζεται κι αυτό στον βωμό της πολιτικής λιτότητας και της αδιαπραγμάτευτης εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου ευαγγελίου. Χωρίς κανένα σχέδιο, απλά “για να βγουν τα νούμερα” προς τέρψιν των δανειστών, οδηγηθήκαμε στο μέτρο της διαθεσιμότητας, μην υπολογίζοντας το κόστος στην κοινωνία.

Η αρχή της διάλυσης της δημόσιας παιδείας βέβαια βρίσκεται σε εξέλιξη με το κλείσιμο σχολείων, το λουκέτο σε σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, τα συγγράμματα-φωτοτυπίες, τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό, τις παρατημένες υποδομές. Τώρα, έρχεται μεγαλύτερο σοκ με το κλείσιμο πανεπιστημίων (το Μετσόβειο υποτίθεται ότι δεν λειτουργεί προσωρινά) και το ταυτόχρονο κλείσιμο του ματιού στους ιδιώτες.

Μετά το “κόψιμο” ειδικοτήτων από την τεχνική εκπαίδευση (που τις αναλαμβάνουν εξολοκλήρου τα ΙΕΚ), η κυβέρνηση αποφάσισε το άνοιγμα ολοήμερων ιδιωτικών σχολείων. Χωρίς μάλιστα να υπόκεινται σε κρατικό έλεγχο! Αντιλαμβάνεται και ο πλέον αφελής, ότι μόνος στόχος είναι η σταδιακά μηδενική χρηματοδότηση της παιδείας και η ιδιωτικοποίηση των πάντων, με τους γονείς των μαθητών να βάζουν το χέρι στην τσέπη. Επίσης δεν γνωρίζουμε το επίπεδο του εκπαιδευτικού προσωπικού των ιδιωτικών και τι τίτλους σπουδών φέρει.

Ταυτόχρονα οι κολεγιάρχες τρίβουν τα χέρια τους με αυτή την εξέλιξη στα δημόσια πανεπιστήμια, αφού ανοίγει ο δρόμος για την εμπορική εκμετάλλευση της ανώτατης παιδείας. Η επιλογή της κυβέρνησης μετατρέπει την πρόσβαση στα πανεπιστήμια σε ταξικό προνόμιο των ανώτερων κι εύρωστων οικονομικά στρωμάτων. Υποβαθμίζει την ίδια την παιδεία σε προϊόν, σε κομμάτι προς “αξιοποίηση” από την ελεύθερη αγορά (sic).

Ο δημόσιος χαρακτήρας της υγείας και της παιδείας θα έπρεπε να είναι αυτονόητος και να προστατεύεται. Στην εποχή μας, κλείνουν βιβλιοπωλεία, θέατρα και χώροι τέχνης για να ταΐσουν ακόμα πιο λαίμαργα το τέρας του οικονομικού -και όχι μόνο- φασισμού. Κι αν ειδικά χτυπηθεί η παιδεία, τότε χρειάζονται πολλά “κρυφά σχολειά” για να διασώσουν οτιδήποτε πνευματικό μπορεί να αποτελέσει φως ελπίδας.

Από strangejournal