Η ψυχραιμία

Δεν ξέρω αν περισσότερο με οργίζουν οι υπερασπιστές αυτής της αρρώστιας που επικρατεί εκεί έξω, ή ακόμα χειρότερα εκείνοι που νομίζουν ότι μέσα στον χαμό, ακόμα κι αν πέφτουν βόμβες δίπλα τους, δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα αλλά θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στο Γκάζι, να μαζεύουν συλλεκτικά αντικείμενα ως νέου τύπου μικροαστοί και να είναι καλεσμένοι σε πάρτι.

Δεν υπάρχει πιο θλιβερή ύπαρξη από τον “αδιάφορο”. Οι αδιάφοροι δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Πιστεύουν πως τα τεκταινόμενα δεν τους αφορούν, μένουν κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, κι αν τα πράγματα ζορίσουν κλαψουρίζουν ή βρίζουν “αυτούς που μας έφεραν ως εδώ”. Βέβαια οι ίδιοι δεν επέλεξαν ποτέ πλευρά, “καταδικάζουν την βία απ’ όπου κι...

αν προέρχεται” (την βία του κράτους;) και ενίοτε ανάβουν κανένα ρεσώ για καμιά σπασμένη βιτρίνα στην Ερμού. Ωστόσο τους χαλάνε την αισθητική, τα συνθήματα στους τοίχους.

Οι αδιάφοροι δεν είναι αθώοι κι ας το παίζουν τέτοιοι. Πρέπει να λογοδοτήσουν κι αυτοί για το τι έκαναν. Τι έλεγαν όταν συμπολίτες τους έμεναν άνεργοι; Έπιναν το κοκτέιλ τους αμέριμνοι ενώ παραδίπλα μαχαιρώνονταν μετανάστες; Τι δεν έκαναν την στιγμή που έπρεπε; Ποια ήταν η αντίδρασή τους μπροστά στον εκφασισμό της κοινωνίας;

Αυτοί απλά σφύριζαν αδιάφορα, επιμένοντας να πιστεύουν σε μια εικονική πραγματικότητα που κινείται μεταξύ γκαλερί, προχωρημένου bar δήθεν παρακμιακού στην πλατεία Ειρήνης και κειμένων “θετικής ενέργειας” στην Lifo. Η απάθειά τους διαμορφώνει μια “νεκρή ζώνη” που συνήθως ευνοούνται συντηρητικά και αυταρχικά στοιχεία.

Οι “αδιάφοροι” θέλουν και καλά ψύχραιμες γνώμες και υπεύθυνες στάσεις, ακόμα κι αν τους απειλούν την ζωή. Προτιμούν τον ρόλο του θύματος ή του οσιομάρτυρα, παρά να κουράσουν το μυαλουδάκι τους ή να κουνήσουν τον κώλο τους.

Τους δήθεν ψύχραιμους, που αποτελούν τους σιωπηλούς φύλακες του καθεστώτος, πρέπει κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος ή να τους αναγκάσει να πάρουν θέση, ή να καταλάβουν πως όσο το χνώτο τους βρωμάει τυρίλα και το παίζουν Ευρωπαίοι πιστεύοντας εμμονικά πως τίποτα κακό δεν θα συμβεί στους ίδιους, ότι θα βρεθούν στην μέση και συνήθως το τέλος τους δεν είναι καλό.

Από strangejournal