Άνθρωποι του πεπρωμένου

Απ’ όλα-όλα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με τους λόγους που οδήγησαν στο κλείσιμο της ΕΡΤ, πάντα θα εξέχει ανάμεσα τους η εμπάθεια του Μαξίμου τουλάχιστον κατά ένα κεφάλι… Όποιος διαβάσει το σχετικό άρθρο της Βασιλικής Σιούτη θα λάβει μια καλή ιδέα του πράγματος, ενώ η πιστοποίηση του ρεπορτάζ δια της προσωπικής μου μαρτυρίας προς το παρόν περισσεύει –θα έλθει η ώρα της.

Την εμπάθεια συνοδεύουν, ως φυσικό επόμενο, η τεκμηριωμένη πλέον ανικανότητα, ο ακραίος καιροσκοπικός πολιτικαντισμός, και βέβαια μια...

πλημμυρίδα ολοκληρωτισμού. Όλα τους αυτά πάνε από τη φύση τους πακέτο και, δυστυχώς, επιδεινώνονται με την ανάρρηση στην εξουσία, κατά το πολύ εύγλωττο λαϊκό γνωμικό ότι «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο φαίνεται ο πισινός της». Η δραματική διάσταση του έργου είναι ότι το όργιο συντελείται πάνω στο κουρέλι της Δημοκρατίας, στα ερείπια μιας χώρας και στις σωρούς του πληθυσμού της, πλην όμως εν ονόματί τους!

Τώρα βρισκόμαστε ενώπιον μιας δικαστικής απόφασης, και παρακολουθούμε με πικρή μελαγχολία την τελευταία πράξη από το γνωστό γαϊτανάκι με τις ερμηνείες που αυτή επιδέχεται –ένα γαϊτανάκι το οποίο πάντως δεν μου φαίνεται να χωράει και πολύ κατά το σκέλος όπου το δικαστήριο διατάσσει ρητά και ανεπιφύλακτα «1. Την αναστολή της εκτέλεσης της προσβαλλόµενης υπ’αριθ.ΟΙΚ.02/11.6.2013 Κοινής Υπουργικής Απόφασης αποκλειστικά ως προς το µέρος της, µε το οποίο προβλέπεται α) ότι διακόπτεται η µετάδοση ραδιοτηλεοπτικών εκποµπών και η λειτουργία διαδικτυακών ιστοτόπων της ΕΡΤ Α.Ε., και β) ότι οι συχνότητες της ΕΡΤ Α.Ε. παραµένουν ανενεργές».

Προσβάλλει, εδώ που τα λέμε, την συναίσθηση της πραγματικότητας που ζούμε το να αξιώνει κανείς ηχηρότερο κόλαφο από μια Δικαιοσύνη κλινήρη που από καιρό αιμορραγεί ακατάσχετα πάνω στην ξηρά ακμή της αναντιστοιχίας προς το λαϊκό αίσθημα, καθώς ελέγχεται αυτή και ως προς το καθήκον της αυτοπροστασίας της απέναντι στον αιμοσταγή ληστή Σίνη τον Πιτυοκάμπτη, που ασκεί την Εκτελεστική Εξουσία.

Μήπως δεν ήταν η ίδια Δικαιοσύνη που περιφρονήθηκε εξευτελιστικά από τον Γιάννη Στουρνάρα, όταν αυτή απέρριψε το χαράτσι;

Μήπως δεν ήταν η ίδια που λίγο πριν διατάξει την επαναλειτουργία της ΕΡΤ είχε κηρύξει παράνομη την απεργία της Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών κατά του «μαύρου»;

Αλλά ας μην πάμε μακρυά… Σήμερα, είναι μήπως κάποιο δείγμα στοιχειώδους υγείας των θεσμών το να χρειάζεται να κληθεί η κυβέρνηση, ώστε να συμμορφωθεί με απόφαση Ανωτάτου Δικαστηρίου;

Όμως όχι· το Μαξίμου θα… μελετήσει πρώτα· και θα υιοθετήσει στη συνέχεια τη δική του ερμηνεία. Η πολιτική παράδοση, ακόμα και όπως αυτή έχει συνυφανθεί με τις φαυλότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής Ιστορίας, θα συμβουλεύε μια άμβλυνση της κρίσης με μια-δυό καρατομήσεις –ακούστηκε μια τέτοια παρότρυνση για το ένα κεφάλι που εξέχει από το άλλο. Όμως όχι· διότι το Μαξίμου, ακόμη και αν ήθελε, ακόμη και αν υποχρεωνόταν να το πράξει, δεν έχει περιθώρια να αντλήσει αντικαταστάτες από κάπου· αντικαταστάτες-συνεργάτες απόλυτα έμπιστους, ορκισμένους, μουτζαχεντίν, διότι μόνο με τέτοιους έχει μάθει και αντέχει να συνεργάζεται. Στο Μαξίμου, λοιπόν, θα διαβουλευθούν μεταξύ τους οι ίδιοι που το διέσυραν –αυτό, τη Δημοκρατία, την αίσθηση του μέτρου και την ίδια τη χώρα στα πέρατα της οικουμένης.

Μέσα στους τέσσερις τοίχους του νεοκλασσικού της Ηρώδου του Αττικού, αναλλοίωτα θα ορίζουν το διαβούλιο τα ίδια αρχικά σκοπούμενα. Ομοίως αναλλοίωτες θα παραμένουν οι ίδιες αρχικές εκτιμήσεις για τους κινδύνους που σοβούν, πάντα μόνο σε ό,τι αφορά τους ίδιους ως προς την παραμονή τους στην εξουσία· καθόλου για όλα όσα πραγματικά διακυβεύονται: μια Δημοκρατία που ψυχορραγεί, το κράτος Δικαίου, και άλλα πολύ ενοχλητικά για καθ’ υποτροπήν ασελγούς –αστείο πράγμα να κάνουμε λόγο για «μεταρρυθμίσεις»… Η δε εμπάθεια θα εξέχει σταθερά κατά τουλάχιστον ένα κεφάλι, και θα συνοδεύεται αυτή, ως φυσικό επόμενο, από την τεκμηριωμένη πλέον ανικανότητα, τον ακραίο καιροσκοπικό πολιτικαντισμό και μια πλημμυρίδα ολοκληρωτισμού –ένας ανεπαίσθητος φυσιολογικός φόβος και κάποιο αναμενόμενο άγχος του πρωτάρη σε τέτοια θέση θα διασκεδαστεί μέσα στην αλληλεγγύη των συνωμοτικών κανόνων.

Εν ολίγοις, θα αποκαλυφθούν εντέλει όλα τούτα τα αισχρά ως οι αυθεντικές κινητήριες δυνάμεις πίσω από τα γεγονότα –κινητήριες δυνάμεις σε δράση εξ απαλών ονύχων, κινητήριες δυνάμεις που ήρθαν απλώς να επιδεινωθούν στη χειρότερη εκδοχή τους με την ανάρρηση στην εξουσία, δικαιώνοντας, όπως είπαμε, το λαϊκό γνωμικό για τη μαϊμού και τα οπίσθιά της, αλλά και προσδίδοντας ένα πολύ επικίνδυνο, πλην όμως απτό πλέον περιεχόμενο στο αλάθητο αρχαίο ρητό ότι «αρχή άνδρα δείκνυσι».

Στο σύνολό τους, δεν είναι οι λεγάμενοι παρά άνθρωποι του πεπρωμένου· και θα έχουν την τύχη που απαρέγκλιτα επιφυλάσσει η Ιστορία για το είδος τους. Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον.

Από sotosblog