Το νέο ενοχικό σύνδρομο

Μια καινούρια σαχλαμάρα που έρχεται να προστεθεί στις υπόλοιπες απλώνεται όλο και περισσότερο. Είναι αυτή που έχει σχέση με την κατηγορία εναντίον των Ελλήνων ότι είναι «αντι – Γερμανοί» και άρα… ολίγον ρατσιστές. Μια ακόμη βρώμικη εκδοχή του «Όλοι μαζί τα φάγαμε» ώστε να καθίσει στα μυαλά μας ένα φρέσκο συλλογικό ενοχικό σύνδρομο που θα μας ακινητοποιήσει ακόμη περισσότερο.

Άραγε, είμαστε πραγματικά τόσο ηλίθιοι ώστε να επιτρέπουμε σε τέτοιες γελοιότητες να βρίσκουν χώρο στις συνειδήσεις μας; Η κατηγορία του «αντι – γερμανισμού» εκτοξεύεται, όπως...

υποστηρίζουν οι μνημονιακοί φωστήρες, από «λαϊκιστές» που στο παρελθόν ήταν στείρα αντι – αμερικανοί, ενώ όπως επιμένουν οι ίδιοι φωστήρες, αυτή η πρακτική είναι η ίδια με τον αντι – σημιτισμό.

Δηλαδή στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ρατσιστές όσοι δήλωναν το μίσος τους για τη Γερμανία του Χίτλερ. Άρα, όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Προφανώς, σύμφωνα με τους αυνανιστές του πολιτικά ορθού, η κοινή γνώμη θα έπρεπε να είναι προσεκτική εκείνη την εποχή και να δηλώνει το μίσος της για τη Γερμανία τονίζοντας ότι εξαιρούνται ο Γιόχαν από το Μόναχο και η Μπέρθα από το Βερολίνο που δεν υποστήριζαν τους ναζί.

Ή τότε που όλος ο κόσμος εκδήλωνε τον αντι- αμερικανισμό του κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, θα έπρεπε να υπογράφει υπεύθυνη δήλωση ότι εξαιρεί τον Τζον από το Τέξας επειδή δεν πήγε να πολεμήσει και τη Τζούλια από το Μίσιγκαν επειδή συμμετείχε σε αντιπολεμικές πορείες.

Με την ίδια λογική επίσης, είμαστε ρατσιστές επειδή μισούμε τους χρυσαυγίτες και δεν καθόμαστε να συζητήσουμε μαζί τους, διότι αν δε συζητήσουμε δε μπορούμε να αντιληφθούμε τη λογική τους και έτσι τους καταδικάζουμε χωρίς να γνωρίζουμε τους εσώτερους λόγους που τους οδηγούν στο να μαχαιρώνουν μετανάστες.

Τέλος, όταν καταγγέλλουμε τις σφαγές στην Παλαιστίνη είμαστε αντι – σημίτες και το πρέπον θα ήταν να μιλάμε για πόλεμο και όχι για σφαγή, καθώς ναι μεν οι Ισραηλινοί σκοτώνουν άμαχους και μωρά, αλλά και οι Παλαιστίνιοι πέταξαν μια ολόκληρη φωτοβολίδα στο κέντρο της Ιερουσαλήμ τρομάζοντας έναν ραβίνο που κατουρήθηκε πάνω του.

Φτάνει πλέον, όχι άλλες παπαριές. Τόσο αυτομαστίγωμα δεν έχει υποστεί άλλος λαός. Ακόμη και οι Σιίτες μουσουλμάνοι που αυτομαστιγώνονται από έθιμο, το κάνουν για μια μέρα. Εμείς το κάνουμε τρία χρόνια. Αυτομαστιγωνόμαστε, αλληλοτρωγόμαστε, χωριζόμαστε και πάνω σε αυτό το χαμό έρχεται ο ένας να μας πει ότι «μαζί τα φάγαμε» κι ο άλλος ότι είμαστε αντι – γερμανοί.

Την ώρα που όλος ο ευρωπαϊκός Νότος καταριέται τη Γερμανία, την ώρα που φωνές εναντίον των Γερμανών έχουν αρχίσει να ακούγονται και στην υπόλοιπη Ευρώπη, την ώρα που ο Σόιμπλε ξυπνάει τους μύθους της Άριας Φυλής ταυτίζοντας τη χώρα του και τους Γερμανούς με «μια σχολική τάξη που έχει καλύτερες επιδόσεις και οι υπόλοιποι τη ζηλεύουν», κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι κατηγορίες εναντίον των Γερμανών έχουν ρατσιστικό χαρακτήρα.

Αυτοί οι κατασκευαστές συλλογικών ενοχικών συνδρόμων, είναι οι ίδιοι που βαφτίζουν «ανεύθυνους» και «επικίνδυνους» όσους εκφράζονται εναντίον των Μνημονίων. Όμως αυτοί δε θεωρούν τους εαυτούς τους ρατσιστές, αλλά…. «υπεύθυνους»! Είναι όπως όταν ρωτάνε τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης «αν οι νέες απαιτήσεις της τρόικας θα δημιουργήσουν πρόβλημα στη συνοχή της τρικομματικής κυβέρνησης» κι εκείνος απαντά «Όχι, διότι όλοι οι κυβερνητικοί εταίροι διακατέχονται από υπευθυνότητα» οπότε καταλαβαίνεις ότι ακολουθεί ένα νέο προσκυνημένο «ναι σε όλα».

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με αυτούς που θεωρούν εντελώς λογική την εκμετάλλευση λαού από λαό και άκρως θεμιτό τον διαχωρισμό της «σωτηρίας» της Ελλάδας από τη σωτηρία των Ελλήνων καθώς και την «ανάπτυξη» της οικονομίας μιας χώρας από την ανάπτυξη των πολιτών της. Από αυτούς που σήμερα δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους για τους «λαϊκιστές» που δε λατρεύουν και δε θαυμάζουν τους Γερμανούς, αύριο ένα μόνο περιμένω να ακούσω, ότι «Μας αγαπάνε οι Γερμανοί. Σα φίλοι ήρθανε».

Έγραψε ο ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ