Μια ημέρα ένας ζητιάνος έφτασε στο παλάτι του πολυχρονεμένου και επέμενε να περάσει μέσα, καθώς ήταν, κατά πως έλεγε στην θύρα του Καραβάν Σαράι. Οι φωνές του ζητιάνου θύμωσαν την αυτού μεγαλειότητα, αλλά οι ισχυρισμοί του ήταν εκείνοι που τον έβγαλαν έξω από τα μεταξωτά του ρούχα. Ο ζητιάνος κινδύνευε να νιώσει τον πέλεκα στο λαιμό του. Απείχε τόσο δα να πάρει την απόφαση ο Μεγαλειότατος.
Η άτυχος ζητιάνος έπρεπε πλέον να υπερασπιστεί τις αιτιάσεις του, με κίνδυνο, σε περίπτωση...
αποτυχίας, να χάσει το κεφάλι του. «Δεν βλέπεις εδώ ότι βρίσκεσαι μπροστά στο παλάτι του πολυχρονεμένου μας; Πως τολμάς και αποκαλείς τον Οίκο του κυρίου μας Καραβάν Σαράι»; Τον ρώτησε κάποιος πρώην ζητιάνος που είχε κάνει μεταπτυχιακά σε μία μακρινή πολιτεία και επέστρεψε με απευθείας τοποθέτηση στην αυλή του Πολυχρονεμένου.
Ο ζητιάνος ρώτησε τον Μεγαλειότατο:
- Πριν από εσάς, κύριε, ποιος έμενε εδώ.
- Ο πατέρας μου.
- Και πριν τον πατέρα σας;
- Ο πατέρας του πατέρα μου.
- Και πριν από αυτόν;
- Πριν από αυτόν έμενε ο πατέρας του παππού μου.
- Βλέπετε, λοιπόν; Κόσμος πάει κι έρχεται. Δεν είναι αυτό Καραβάν Σαράι;
Κάπως έτσι συμβαίνει με την κυβέρνησή μας. Κόσμος πάει κι έρχεται. Αυτή δεν είναι κυβέρνηση, είναι κέντρο διερχομένων. Και δεν αναφερόμαστε τόσο στο θέμα του κ. Ράπανου (αν και ο ίδιος θα έπρεπε από την αρχή να μην αποδεχτεί την πρόταση), αλλά περισσότερο σε εκείνο του κ. Βερνίκου. Κι όσο επιμένουν οι κκ Κουβέλης και Βενιζέλος να προωθούν στην κυβέρνηση μη πολιτικά πρόσωπα, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να γίνονται αυτοί βορά στα άγρια θηρία.
Είναι σοβαρότατες οι ευθύνες που βαραίνουν όλους όσους επιδεικνύουν μία πρωτοφανή προχειρότητα στην διαχείριση των κοινών. Ο κ. Βερνίκος ήθελε να γίνει υπουργός, αλλά δεν ήξερε ότι νόμος του 2010 απαγορεύει σε υπουργούς να συμμετέχουν σε off shores εταιρείες. Κι ασχολείται με τα κοινά κι ήταν και στο Πολυτεχνείο και ήταν κι αριστερός δημοκράτης και δεν ξέρω και εγώ και τι άλλο! Μα, κύριε Βερνίκο, τα κοινά δεν είναι οι αναρτήσεις στο facebook. Προσωπικά δεν θα σας θυμάμαι για το Πολυτεχνείο, όπως ίσως θα θέλατε. Αλλά για την απίστευτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίσατε μία σοβαρή υπόθεση όπως είναι η διακυβέρνηση της χώρας σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για το Έθνος.
Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο σύμπτωμα προχειρότητας. Το κορυφαίο όλων ήταν το περιστατικό με τον κ. Αβραμόπουλο. Δεν βρέθηκε ένας από τους καλοπληρωμένους συμβούλους τους να τους πει ότι δεν μπορούσε ο κ. Αβραμόπουλος να εκπροσωπήσει στην σύνοδο κορυφής τον κ. Σαμαρά κι ας το ήθελαν σφόδρα και οι δύο! Υπάρχει πρωτόκολλο στην ΕΕ και δεν βρέθηκε ένας να το γνωρίζει! Ένας! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δημιούργησαν νωρίτερα την αίσθηση ότι θα πήγαιναν οι τρεις αρχηγοί στην σύνοδο να παίξουν τον ρόλο των υπερασπιστών δικαίων αιτημάτων του ελληνικού λαού. Γραφικότητες. Ως τι θα πήγαιναν; Ως οι τρεις σωματοφύλακες; Tragic...
Να πούμε ότι θα πρέπει να σοβαρευτούν το συντομότερο; Κι άντε εμείς το είπαμε. Και λοιπόν; Η ώρα που ο ζητιάνος θα τους περιπαίζει είναι κοντά. Οι ίδιοι έχουν δώσει δικαιώματα και συνεχίζουν να δίνουν. Ο ζητιάνος δεν θα κάνει κάτι περισσότερο από το να παραβιάσει ανοικτές θύρες. Κι έπειτα θα διαπιστώσουν έκπληκτοι ότι τα έχασαν όλα. Αυτό που δεν μας λέει η ιστορία της ανατολής που σας διηγηθήκαμε, είναι τι συνέβη στην συνέχεια, από την ώρα που ο ζητιάνος μπήκε στο παλάτι...
Στο σημείο αυτό αφήστε την φαντασία σας αχαλίνωτη.
Θανάσης Μαυρίδης από capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου