Μεταξύ δημοσκοπικής έκρηξης και κατακερματισμού, η Αριστερά εμφανίζεται ανέτοιμη ή απρόθυμη να αναλάβει ιστορικές ευθύνες και κάθε πόλος της επανακαθορίζει τα διακυβεύματά του.
Γράφει ο Γρηγόρης Ρουμπάνης (@RoubanisGr).Ώρα Ελλάδας, ή ώρα Ράιχενμπαχ;
Το ερώτημα αυτό προβάλλει ενώπιον της κάλπης ο Αλέξης Τσίπρας, στον οποίο ωστόσο η Ιστορία προβάλλει ένα άλλο ερώτημα, εξίσου κρίσιμο: είναι έτοιμη η Αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όμοιο μ’ εκείνο στο οποίο βρέθηκε πριν από εξήντα οκτώ χρόνια, με την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς κατακτητές;
Προφανώς η πρόκληση θα ήταν ισχυρότερη, αν...
η Αριστερά βρισκόταν ενωμένη ενώπιον της, και συγκροτημένη διεκδικούσε την ευθύνη για την αλλαγή πορείας από την εξαθλίωση στην ανάπτυξη και την προκοπή. Όμως δεν είναι. Μπορεί στο σύνολό της να διεκδικεί ποσοστά που φλερτάρουν με το 40%, αλλά ο κατακερματισμός της θολώνει το όνειρο να πάρει τα ηνία της χώρας στα χέρια της. Και οι εκκλήσεις του προέδρου του ΣΥΝ για ενότητα, ακόμα και στο παρά πέντε, παραμένουν χωρίς αποδέκτη.
Ρωγμές στα τείχη
Πρώτα-πρώτα την πρόταση για κοινή πλεύση την αποκρούει η ηγεσία του ΚΚΕ, της ισχυρότερης μέχρι τώρα πτέρυγας στο στρατόπεδο της Αριστεράς. Η Αλέκα Παπαρήγα σταθερά και με επιμονή ξεπερνάει τα διλήμματα που της θέτουν «οι σύντροφοι της άλλης όχθης», χαρακτηρίζοντας αναξιόπιστη την προσέγγιση με «τα κόμματα του ευρωμονόδρομου», τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θεωρεί συνυπεύθυνα για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ως μόνη αξιόπιστη βάση κάθε συζήτησης προβάλλει το πρόγραμμα για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία.
Ωστόσο, τα πράγματα γι’ αυτήν δεν είναι όπως πριν από τρεισήμισι χρόνια. Τα τείχη του Περισσού έχουν παρουσιάσει σοβαρές ρωγμές, και μάλιστα όχι από βολές του εχθρού, αλλά από επινοήσεις ή επιλογές της ίδιας της ηγεσίας του. Ήδη, καταγράφονται ισχυρές φωνές αμφισβήτησης της εγκυρότητας της μοναχικής «γραμμής», κυρίως μεταξύ των νεότερων ηλικιακά μελών του κόμματος. Ο Αλέκος Χαλβατζής, γιος του ιστορικού στελέχους Σπύρου Χαλβατζή, έσπασε το γυαλί πάνω στο τραπέζι και αποχώρησε καταλογίζοντας στην ηγεσία φραξιονιστική αντίληψη και ανικανότητα αντίληψης των μηνυμάτων των καιρών.
Περίπου στον ίδιο χρόνο, κατά τον οποίο γινόταν γνωστή στον έξω κόσμο η διαφωνία αυτή, δυο ακόμα περιστατικά ήρθαν να αμφισβητήσουν το αλάθητο του Πολιτικού Γραφείου:
- Οι απολύσεις προσωπικού στον «902» μαζί με την παράλληλη προσφυγή της ηγεσίας στο Πρωτοδικείο για ένταξη της «Τυποεκδοτικής» στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα.
- Η εναντίωσή του στο λεγόμενο κίνημα της πατάτας, το οποίο και τον φτωχό κόσμο έχει θρέψει και τους παραγωγούς έχει απαλλάξει από τη μέγγενη των μεσαζόντων.
Το αμήχανο σήκωμα των ώμων δεν έχει βοηθήσει την Αλέκα Παπαρήγα να ξεπεράσει το δύσκολο αυτό πρόβλημα. Αντιθέτως, προκαλεί σημεία υποχώρησης της εκλογικής επιρροής του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, κάτι που φανερώνει δυσπιστία των πολιτών για την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται τις απαιτήσεις των καιρών. Και, όπως όλα δείχνουν, η επομένη της εκλογικής α
ναμέτρησης θα φέρει την ηγεσία του στην πρώτη μεγάλη εσωκομματική αμφισβήτηση μετά το 1991, χρονιά κατά την οποία εκδίωξε τους τότε ανανεωτικούς εκτός Περισσού.
Δημοσκοπικό φρένο
 |
"Είναι έτοιμη η Αριστερά να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όμοιο μ’ εκείνο στο οποίο βρέθηκε πριν από εξήντα οκτώ χρόνια, με την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς κατακτητές;" |
Απρόθυμη να ανταποκριθεί στην πρόσκληση ενότητας δηλώνει και η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, η οποία προσανατολίζεται σε επιλογές που δεν μπορούν να θεωρηθούν αντιμνημονιακές και ήδη πλήττεται από αυτές. Η διατύπωση του Φώτη Κουβέλη ότι το μνημόνιο είναι δεσμευτικό για την μετεκλογική πορεία της χώρας και η καταδίκη από συνεργάτη του, του γερμανικού αριστερού κόμματος Die Linke επειδή καταψήφισε στο κοινοβούλιο τη νέα δανειακή σύμβαση, καταγράφει σημάδια ανακοπής της θεαματικής δημοσκοπικής άνθησης, που γνώριζε μέχρι πριν λίγες εβδομάδες. Αν και όλοι γνώριζαν ότι μια δημοσκόπηση δεν αποτελεί προσομοιωτή εκλογικής αναμέτρησης, ανησυχούν μήπως τη θεαματική εκείνη άνοδο ακολουθήσει θεαματική επίσης κάθοδος εξαιτίας και της εμφάνισης του κόμματος των Κατσέλη-Καστανίδη, που απειλεί να συγκρατήσει το ρεύμα προσέλευσης δυσαρεστημένων στελεχών, φίλων και συνακόλουθα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ.
Σε κάθε περίπτωση πάντως έχει εκπεφρασμένη τη συμπάθεια του Ε. Βενιζέλου και την έκδηλη επιθυμία του να συμπεριλάβει την «Αριστερά της ευθύνης», όπως αποκαλείται, σε ένα νέο συνασπισμό μνημονιακής (και μνημειώδους, αν τελικά συγκροτηθεί) εξουσίας μετά τις εκλογές.
Το στοίχημα του Κέντρου
Σ’ αυτό το σκηνικό, ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ καλούνται από φίλους και αντιπάλους να απαντήσουν:
- αν θα αφήσουν κατά μέρος την κουραστική πια έκκληση για την χωρίς αποδέκτες συνεργασία με τους άλλους δυο.
- αν είναι σε θέση να σηκώσουν στις πλάτες τους το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για τη διακυβέρνηση, στην περίπτωση που η κάλπη τηρήσει την υπόσχεσή της και τους χαμογελάσει για τα καλά.
Στις απαντήσεις που δίνουν, τουλάχιστον δεν δείχνουν αλαζόνες. Ακούνε γνώμες και προτάσεις από ανθρώπους με γνώση στην οικονομία και επιμένουν στην κατεύθυνση ευρύτερων και γερών συμμαχιών. Ήδη, λένε, η βάση έχει τεθεί με τη σύμπραξη των προερχόμενων εξ αριστερών του ΠΑΣΟΚ, όπως η Σοφία Σακοράφα και ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ή ο Νίκος Κοτζιάς ο οποίος ξαναβρίσκεται με συντρόφους του από τα παλιά και ο Αλέξης Μητρόπουλος που κρατάει σταθερό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή τα τελευταία χρόνια.
Στοίχημα επίσης για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να προσελκύσει και ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων του λεγόμενου Κέντρου, χώρο τον οποίο κατά κύριο μέρος συνθέτει η μεσαία τάξη, που έχει πληγεί τόσο βάναυσα από τις δέσμες μέτρων εφαρμογής των δυο μνημονίων. Είναι ο χώρος ο οποίος αισθάνεται ίσως ο πιο προδομένος τόσο από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ όσο και από τον αναπροσανατολισμό του Αντώνη Σαμαρά στην κατεύθυνση που εκβιαστικά δείχνει η προκλητική τρόικα.
Είναι ο χώρος που απειλείται με εξαφάνιση, στον οποίο όλο και πιο συχνά αναφέρεται ο Αλέξης Τσίπρας.
Το άρθρο του Γρηγόρη Ρουμπάνη αποτελεί μέρος του κεντρικού θέματος του 5ου τεύχους του περιοδικού “Οι Μνηστήρες Της Εκλογικής Οργής”.
Από monopressgr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου