Τσεκουρώνουν και Τσεπώνουν

Για τους συντηρητικούς πολίτες, για τους δεξιούς, για τους ανθρώπους του λαού που ψηφίζουν αστικά κόμματα, ο σοσιαλισμός είναι μια υπόθεση κυρίως ηθικής.

Για τους περισσότερους αριστερούς, μάλιστα του καιρού μας, ο σοσιαλισμός είναι μια υπόθεση κυρίως οικονομίας, ή για να είμαι πιο σαφής : πολιτικής οικονομίας.

Από επιστημονική και πολιτική άποψη δίκιο έχουν οι αριστεροί. Αλλά το χάνουν. Διότι αν αποχυμώσεις την οικονομία από την ηθική, ο σοσιαλισμός εκπίπτει σε τυραννίδα. Σε βαρβαρότητα. Συχνά εφάμιλλη της καπιταλιστικής. Όπως άλλωστε, στην ιστορία, απεδείχθη .

Από την άλλη οι συντηρητικοί βλέποντας τον σοσιαλισμό κυρίως ή μόνον σαν υπόθεση ηθικής, κάτι σαν έναν πρωτόγονο χριστιανικό κομμουνισμό δηλαδή, εύκολα απογοητεύονται από

... τις πρακτικές του ως να επρόκειτο για πρακτικές εκπιπτόντων αγγέλων. Κι έτσι χάνουν το ενδιαφέρον τους μέσα στη βολική γενίκευση του : « όλοι ίδιοι είναι».

Ξεχνάμε, δεξιοί κι αριστεροί, ότι η ηθική από μόνη της δεν μπορεί να οδηγήσει στην ισονομία, την ισηγορία και τη δίκαιη κατανομή του πλούτου, δηλαδή σε μια προχωρημένη αστική δημοκρατία κατ’ αρχήν, σε ένα κοινωνικό κράτος δικαίου στη συνέχεια, ακόμα και στον σοσιαλισμό εν τέλει.

 

Γιατί όμως η ηθική αποτυγχάνει να θέσει τον άνθρωπο στο κέντρο της οικονομίας κι ούτω πως αναλόγως να συμμορφώσει την εξουσία;

Διότι η ηθική επικεντρώνει στην κατά το δυνατόν δίκαιη κατανομή του πλούτου κι όχι στην αιτία του κακού, στο ζήτημα δηλαδή κατοχής των μέσων παραγωγής.

 Η προσέγγιση αυτή, για την ηθικότερη κατανομή των αγαθών, που υποστηρίχθηκε και υποστηρίζεται από πολλούς τίμιους πολίτες, δεξιούς, κεντρώους, σοσιαλιστές, ουδέποτε ευδοκίμησε, διότι την κατανομή του πλούτου δεν την ελέγχουν αυτοί που τον παράγουν, αλλά εκείνοι που τους κατέχουν, κατέχοντας τα μέσα παραγωγής.

Με έναν λόγο οι Αστοί.

Ταυτοχρόνως, αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής κατέχουν και το κράτος. Ως εκ τούτου ούτε η εξουσία μπορεί να είναι μια βολική γενίκευση, έχει κι αυτή πρόσημο, μπορεί να είναι ή αστική ή λαϊκή και τίποτε άλλο.

Υπ’ αυτήν την έννοια και ο αντιεξουσιασμός είναι μια α- νόητη γενίκευση, διότι δεν προσδιορίζει το αντί της. Εναντίον των αστών, ή των εργατών, δεν είναι το ίδιο πράγμα.

 

Γιατί όμως τα λέμε αυτά;

Διότι τώρα που η προπαγάνδα και τα στερεότυπα τριάντα ετών καταρρέουν, ανοίγεται ζωτικός χώρος για τη σκέψη. Κι ως εκ τούτου για τον διάλογο. Συνεπώς για την πολιτική δράση.

Σήμερα, δεξιοί κι αριστεροί πολίτες συναντιούνται στους δρόμους για να αντιμετωπίσουν από κοινού τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Η ιδεολογική πάλη είναι αναπόφευκτη, πολύ δε περισσότερο: απαραίτητη.

Εις ό,τι αφορά την Αριστερά, κατά τη γνώμη μου Αριστερά που ειρωνεύεται τους αλλόδοξους ή τους κουνά επιτιμικά το δάκτυλο, Αριστερά δεν είναι.

Αντιθέτως, πάντα κατά τη γνώμη μου, Αριστερά που διαλέγεται για τις ιδέες της και μάχεται για αυτές,  Αριστερά είναι.

Επί παραδείγματι έχουν δίκιο οι κομμουνιστές όταν λένε ότι το Μνημόνιο είναι ο καπιταλισμός ή όταν λένε ότι ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Όμως αυτό το δίκιο μπορεί να γίνει χρήσιμο στον λαό μόνο αν παράξει πολιτικό αποτέλεσμα.

Όπως δίκιο έχουν και οι δεξιοί όταν ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους, ή όταν διαπιστώνουν ότι υπήρξαν και οι ίδιοι θύματα του πελατειακού κράτους.

Ώρα λοιπόν για συζήτηση! κι επ’ αυτών και περί άλλων. Όπως και ώρα για δράση.

Πέρα από φανατισμούς (άλλο η αγωνιστικότητα άλλο η ευήθεια) και μισαλλοδοξίες, θα ήθελα τη γνώμη σας. Εκ προϊμίου, σας ευχαριστώ...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. από enikos