Ο κ. Αλέξης Παπαχελάς -από την τηλεοπτική του εκπομπή και αναφερόμενος στο Antinews- είπε ότι δέχεται επιθέσεις από τους κουκουλοφόρους του μπλογκ. Το τελευταίο διάστημα είναι διάχυτη η νευρικότητα σε καθεστωτικούς μεγαλοδημοσιογράφους και λοιπούς παρατρεχάμενους εφοπλιστών, τραπεζιτών και άλλων ζάπλουτων «αυτοδημιούργητων».
Νομίζω πως δεν θα αργήσει η μέρα που ο κ. Παπαχελάς θα παρακαλάει για μια κουκούλα. Για να την φορέσει.
Εγώ βρήκα ένα σχέδιο που μπορεί να του αρέσει. Το βλέπετε στη φωτογραφία.
Καταρρέουν και τα έχουν κάνει πάνω τους. Πίστευαν πως πάντα θα είναι στο απυρόβλητο. Θα νέμονται δωρεάν τις δημόσιες συχνότητες -σε κανάλια χωρίς άδεια-, θα ζουν με κρατική διαφήμιση και τα κορόιδα θα τους εκφράζουν αιώνια τον θαυμασμό τους. Έκαναν...
λάθος υπολογισμό.
Διαλύστε τα κανάλια και τις εφημερίδες τους. Στείλτε τις «Καθημερινές» στα σκουπίδια. Εκεί που είναι η θέση τους.
(Δυο κείμενα σχετικά με το θέμα: «Η φάτσα σου θα σ’ ακολουθεί» και «Τι έχει πάθει ο τάδε;».)
Η φάτσα σου θα σ’ ακολουθεί
Μια από τις κυρίαρχες τάσεις στην Ελλάδα τις δυο τελευταίες δεκαετίες ήταν η επιθυμία των ανθρώπων να γίνουν γνωστοί. Όλοι ήθελαν να γίνουν διάσημοι και δακτυλοδεικτούμενοι. Ξαφνικά, τα πράγματα άλλαξαν – τώρα οι περισσότεροι θα ήθελαν να είναι αόρατοι.
Στα χρόνια της ψευδοευμάρειας, η φήμη και η αναγνωρισιμότητα έμοιαζαν να μπορούν να σου εξασφαλίσουν τα πάντα, ενώ υποδήλωναν κοινωνική καταξίωση και επαγγελματική επιτυχία.
Τώρα που η οργή αρχίζει να ξεσπάει επί δικαίων και αδίκων, το να είσαι γνωστός αποτελεί μεγάλο μειονέκτημα.
Κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα και συνεχίζουν να ποζάρουν ανέμελα. Οι πιο υποψιασμένοι προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις. Πώς; Καταδικάζοντας τη βία.
Έχετε προσέξει πως όλοι οι άνθρωποι της τηλεόρασης καταδικάζουν τη βία; Την καταδικάζουν διαρκώς. Την καταδικάζουν, γιατί νιώθουν πως σύντομα θα την συναντήσουν.
Δεν έχω ακούσει ποτέ τον μπακάλη, τον μανάβη, τον περιπτερά ή την ψιλικατζού να καταδικάζουν τη βία. Έχετε ακούσει εσείς ποτέ κανένα χασάπη να καταδικάζει τη βία;
Πολιτικοί, τηλεδημοσιογράφοι και λοιποί άχρηστοι διάσημοι καταδικάζουν τη βία, γιατί βλέπουν τον κόσμο να έρχεται καταπάνω τους – καταδικάζουν τη βία που έχει ως στόχο τους ίδιους. Τους διαφεύγει πως η βία έχει αίτια – και για πολλά απ’ αυτά τα αίτια είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι.
Αν γίνει μια διαδήλωση κατά της βίας, κάποιοι απ΄ αυτούς τους διάσημους θα αναγκαστούν να δώσουν το παρών. Το αστείο είναι πως θα διαδηλώσουν κατά της βίας, έχοντας δίπλα τους τους σωματοφύλακές τους.
Τι έχει πάθει ο τάδε;
Την Παρασκευή το απόγευμα, έπινα καφέ με μια φίλη μου στο Ψυχικό – επί τη ευκαιρία, στα βόρεια προάστια δεν υπάρχει οικονομική κρίση. Εκεί που συζητούσαμε, μου λέει «Τι έχει πάθει ο τάδε; Τι είναι αυτά που γράφει;». Αναφερόταν σε δημόσιο πρόσωπο που εκτιμούσαμε και εσχάτως διακατέχεται από νευρικότητα.
Κατανόησα την απορία της φίλης μου και πρόσθεσα και άλλα ονόματα σε αυτό που ανέφερε. Ονόματα γνωστών ανθρώπων που –τώρα τελευταία- μοιάζουν να έχουν χάσει την μπάλα. Δεν ξέρουν τι λένε και τι γράφουν.
Συμφωνήσαμε πως η χρεοκοπία της χώρας έχει δημιουργήσει ανασφάλεια και στα δημόσια πρόσωπα – κάποιοι απ’ αυτούς θα φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ή κάποια από τα προνόμιά τους. Οπότε, κάποιοι παρεκτρέπονται, σε μια προσπάθεια να μη χάσουν τα «κεκτημένα».
Οπωσδήποτε, σήμερα στην Ελλάδα συγκρούονται πολλοί διαφορετικοί κόσμοι και –κυρίως- πολλά διαφορετικά συμφέροντα. Είναι λογικό κάποιοι να οδηγούνται στα άκρα. Πρώτοι και καλύτεροι, αυτοί που δουλεύουν για συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η συζήτησή μας για το θέμα θα μπορούσε να είχε τελειώσει σε αυτή τη διαπίστωση, αλλά –προσωπικά- θεωρώ πως κάποια δημόσια πρόσωπα έχουν ξεσαλώσει εντελώς -και είναι εξαιρετικά επιθετικά-, και αυτό δεν δικαιολογείται μόνο από την ανασφάλεια για τη δουλειά τους, αφού έχουν χρήματα για να περάσουν δέκα ζωές. Οπότε, είπα στη φίλη μου πως βλέπω σε αυτούς τους ανθρώπους«φόβο και ενοχή».
«Φόβο και ενοχή, γιατί;» με ρώτησε. Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά ζω με τους ανθρώπους, μιλάω με όλους, μπαίνω στον κόπο τους και μπορώ να μπω λίγο στο πετσί τους.
Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν λίστες με ονόματα πολιτικών και δημοσιογράφων –αλλά και άλλων- που χρηματίζονταν και χρηματίζονται. Μεταξύ μας, όλοι μας είμαστε σίγουροι.
Είναι πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα αυτά τα ονόματα να έρθουν στην επιφάνεια. Ίσως, κάποιοι από αυτούς να εκβιάζονται ήδη – ίσως, η νευρικότητα και η επιθετικότητα που τους διακατέχουν να είναι αποτέλεσμα της δύσκολης θέσης στην οποία ήδη βρίσκονται.
Όταν ξέρεις πως μπορεί να σε κρεμάσουν στα μανταλάκια –για κάτι που είσαι ένοχος και παραμένει ακόμα μυστικό-, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές για το πώς θα δράσεις.
Μια λύση είναι να βγεις δημόσια και να παραδεχτείς την ενοχή σου – να προλάβεις αυτό που φοβάσαι ότι θα σου συμβεί. Δύσκολο, γιατί πιθανότατα δεν ήσουν μόνος σου στο «κόλπο» και η Μαφία δεν συγχωρεί τέτοιες «γενναίες» πρωτοβουλίες – άσε που έχεις γίνει ήδη εντελώς κάθαρμα και τέτοιες τίμιες συμπεριφορές ούτε που περνάνε από το μυαλό σου. Από την άλλη, ελπίζεις πως το «μυστικό» σου δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ.
Άλλη λύση είναι να τα παρατήσεις και να αποσυρθείς από το προσκήνιο όσο πιο διακριτικά γίνεται – μπορείς να φύγεις και στο εξωτερικό. Κάποιοι λίγοι το έχουν ήδη κάνει – δεν ξέρω αν τελικά θα τους φανεί χρήσιμο αλλά, οπωσδήποτε, μοιάζει προτιμότερο να αποκαλυφτεί μια παλιά σου «αμαρτία», παρά να σε τσακώσουν ενώ είσαι ακόμα δίπλα στο βάζο με το μέλι. Βέβαια, θα πρέπει να στο επιτρέψει και η Μαφία.
Η τρίτη λύση είναι να συνεχίσεις σαν να μην τρέχει τίποτα. Είναι δύσκολο, βέβαια, αφού ξέρεις πως ο βρόμικος ρόλος σου μπορεί να αποκαλυφτεί ανά πάσα στιγμή.
Και τότε, δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: το ένα είναι να «παγώσεις» και να περιμένεις το μοιραίο. Το άλλο είναι να κυριαρχήσει η νευρικότητα, να αποθρασυνθείς εντελώς, να χάσεις τον έλεγχο και να αρχίσεις να συμπεριφέρεσαι σαν το «μυστικό» σου να είναι ήδη γνωστό σε όλους.
Φωνάζεις χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν βάζεις γλώσσα μέσα. Γίνεσαι βασιλικότερος του βασιλέως. Επιτίθεσαι για να προλάβεις την επίθεση που θα σου γίνει. Και καρφώνεσαι μόνος σου – φωνάζεις «είμαι ένοχος».
Αυτό συμβαίνει σε πολλά δημόσια πρόσωπα στην Ελλάδα σήμερα. Το σύστημα θα «κάψει» μερικά παιδιά του, για να πείσει πως τώρα αποδίδεται δικαιοσύνη. Ας πρόσεχαν.
(Στη Μ. που ρώτησε «Τι έχει πάθει ο τάδε;»)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου