Ζούμε σε μια χώρα περίεργη, γεμάτη παράδοξα. Το πρώτο παράδοξο είναι πως το πολιτικό προσωπικό, το οποίο είναι συνυπεύθυνο για την κρίση, έχει αναλάβει να τη διαχειριστεί. Με τον τρόπο που όλοι βλέπουμε και βιώνουμε. Το δεύτερο παράδοξο, πως το έτερο συνυπεύθυνο για τη χρεοκοπία κόμμα εξουσίας υπόσχεται περίπου μαγικές λύσεις εξόδου από την κρίση, θεωρώντας προφανώς πως η κοινωνία έχει σχεδόν λησμονήσει την πενταετή διαχείριση της περιόδου 2004-2009, που συνέβαλε καθοριστικά στην επιδείνωση της κρίσης.
Το τρίτο παράδοξο είναι πως μεγάλο μέρος της κοινωνίας (στις δημοσκοπήσεις φτάνει περίπου το 50% και την ώρα της κάλπης συνήθως αυξάνεται σημαντικά) πιστεύει πως ένα από τα δύο αυτά κόμματα έχουν τις λύσεις για την κρίση. Το τέταρτο παράδοξο είναι η σχεδόν σταθερή έλλειψη εμπιστοσύνης από μεγάλο αριθμό πολιτών σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα ή πολιτική έκφραση.
Αν συνεχίσουμε την απαρίθμηση των παραδόξων, θα χρειαστούν προφανώς εκατοντάδες λέξεις.
Γιατί η παραδοξότητα δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτική ζωή, αλλά κινείται σε όλα τα επίπεδα. Από τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που απομύζησαν επί σειρά ετών δημόσιο χρήμα και...
τώρα εμφανίζονται πένητες απολύοντας τους υπαλλήλους τους. Από τους καλλιτέχνες που αποκαλύπτεται πως πίσω από κάθε δραστηριότητά τους υπήρχε δημόσιο χρήμα. Μέχρι τον Μάκη Ψωμιάδη με τα πούρα που δηλώνει πολιτικός κρατούμενος!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου