Είναι σίγουρο πως πρέπει να αναθεωρήσουμε την έννοια της τρομοκρατίας. Αυτό που ζει η ελληνική κοινωνία τους τελευταίους μήνες, και ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, αποτελεί τον πιο χαρακτηριστικό ορισμό της απόλυτης τρομοκρατίας.
Μια τρομοκρατία όπου τη θέση των όπλων έχουν πάρει οι λέξεις. Λέξεις απειλητικές για οποιαδήποτε σταθερά υπήρχε μέχρι τώρα στη ζωή μας. Διαβάζουμε και ακούμε τα σενάρια που έχουν μπει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μεταξύ της τρόικας και του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών και διαπιστώνουμε πως όλα είναι ανοιχτά. Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα που να νιώθει την ελάχιστη ασφάλεια για τα ελάχιστα πράγματα.
Μας αφορά όλους ή σχεδόν όλους. Εξαιρούνται εκείνοι που θησαύρισαν και θησαυρίζουν σε βάρος του ελληνικού λαού και, αφού έστειλαν μερικά εκατομμύρια στις τράπεζες της Ελβετίας, τώρα...
απλά απολαμβάνουν.
Τρομοκρατείται ο άνεργος που βλέπει πως οι ελπίδες για μελλοντική έστω εύρεση μιας θέσης εξανεμίζονται, αφού θα προστεθούν μερικές ακόμα χιλιάδες απολυμένοι από το Δημόσιο.
Τρομοκρατούνται όσοι είχαν την τύχη έως τώρα ν' απασχολούνται στο Δημόσιο, ζουν με το φόβο της απόλυσης μέσω εργασιακής εφεδρείας. Τρομοκρατούνται οι συνταξιούχοι, βλέπουν ορατό το ενδεχόμενο μιας νέας δραματικής περικοπής των αποδοχών για τις οποίες κατέβαλαν τους κόπους μιας ζωής. Ή ακόμα οριστικής περικοπής της σύνταξης, αν είναι κάτω των 55 ετών.
Για τη διαμόρφωση του κλίματος τρομοκρατίας η κυβέρνηση δεν είναι αμέτοχη. Το αντίθετο.
Εχει συμβάλει καθοριστικά με τις αστοχίες, την ανικανότητα, τη σκοπιμότητα των επιλογών της...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου