Την ώρα που τα ΜΑΤ πλάκωναν στα δακρυγόνα τους συμβασιούχους κάτω απ' τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, γύρισε η Λήδα και μου είπε: «Μιλάμε, τώρα, καλύτερο υλικό δεν θα μπορούσε να βρεθεί για το «Αλ Τσαντίρι».
Πάρτι θα κάνει ο Λαζόπουλος». Εκείνη την ώρα λοιπόν αναρωτήθηκα κι εγώ αν το συγκεκριμένο βίντεο και τα συνακόλουθα σχόλια...
του Λαζόπουλου θα τα ενέκριναν οι ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητας ή αν θα τα έριχναν κι αυτά στον Καιάδα, στο πυρ το εξώτερον, στην κόλαση τη μαύρη του λαϊκισμού.
Βροχή φιλιππικών
Γιατί άλλη δουλειά δεν έχουμε να κάνουμε τελευταία από το να διαβάζουμε φιλιππικούς εναντίον του Λάκη, του αντιευρωπαϊσμού του, του συντηρητισμού του, της μονολιθικότητάς του, του επαρχιωτισμού του. Ακόμη και φόβο ενάντια στη νεωτερικότητα επικαλέστηκαν κάποιοι εκ των σχολιαστών, για να κινητοποιήσουν τα αντανακλαστικά όσων πέρασαν κάποτε από τα έδρανα της Παντείου.
Αποτέλεσμα; Κινητοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά τα δικά μου! Και, ενώ το «Αλ Τσαντίρι» δεν μου προκαλεί πια και τον πλέον ξεκαρδιστικό γέλωτα, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω δυο-τρία πράγματα τόσο για την εκπομπή όσο και για τον πρωταγωνιστή της.
Παρατήρηση πρώτη: Στην τηλεόραση εμφανίζεται ο Λαζόπουλος, άρα εξ ορισμού απευθύνεται σε αυτό το πράγμα που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποκαλέσει «χοντρό λαό». Η μαζική του άλλωστε απήχηση είναι που τον έχει κάνει στόχο τόσων και τόσων επιθέσεων από σοφολογιότατους που δεν λένε κουβέντα για το άγριο τηγάνισμα του Γιώργου Παπανδρέου από την «Ελληνοφρένεια». Γιατί; Διότι η «Ελληνοφρένεια» μπορεί να είναι η δημοφιλέστερη εκπομπή του Σκάι TV και πάλι όμως διατηρεί θεαματικότητα έξι με εφτά φορές μικρότερη του Λάκη. Οπότε δεν μας πειράζει, ακόμη κι αν κατακρεουργεί τον πρωθυπουργό με τρόπους που ο Λαζόπουλος ούτε στα πιο τολμηρά του όνειρα θα μπορούσε να φανταστεί.
Παρατήρηση δεύτερη: Σάτιρα αναίμακτη δεν υπάρχει. Από τη χύμα πλάκα «τούρτα στη μούρη» ως το πιο λεπτό και υποδόριο χιούμορ των βρετανικών νήσων, απαιτείται θύμα (ή θύματα) για να λειτουργήσει το αστείο. Αναγκαστικά κάποιος θα το πληρώσει το punchline, θέλει δεν θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει. Και, αν είναι πολιτικός ανήρ και την κάνει χρόνια τη δουλειά, έπρεπε μάλλον να γνωρίζει ότι κάποια στιγμή τα βέλη της σάτιρας θα τον πετύχουν. Βλέπε και τη γνωστή παροιμία «άμα δεν αντέχεις τη ζέστη, βγες απ' την κουζίνα».
Παρατήρηση τρίτη: Από τη στιγμή που τα δελτία ειδήσεων κάνουν μόκο (αναλογιζόμενα ίσως και τη δαμόκλειο σπάθη του ειδικού φόρου 20%, που όλο εφαρμόζεται και όλο παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες), αναγκαστικά κάποιος άλλος πρέπει να βγει και να γκαρίξει. Να τα πει, να τα χώσει, να εκφράσει τη λαϊκή αγανάκτηση, που είναι τόσο φανερή στους δρόμους και στις πλατείες και τόσο άφαντη στην τηλεοπτική ενημέρωση. Προφανώς και δεν συμβάλλει σε έναν εποικοδομητικό διάλογο για το έλλειμμα, το χρέος και το μνημόνιο μια εκπομπή σαν το «Αλ Τσαντίρι». Ανακουφίζει ωστόσο, έστω και στιγμιαία, όσους και όσες τραβάνε ζόρι και αντικρίζουν μόνο ζόφο, σκότος και έρεβος στο βάθος του ορίζοντα. Κι επειδή ο Θόδωρος Πάγκαλος τελεί εν αμηχανία εδώ και αρκετόν καιρό, κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουν οι πληβείοι μια καλή πηγή δηλητηριωδών σχολίων.
Εύκολο τσιγάρισμα
Αλλά κάτι λέγαμε για τον λαϊκισμό. Εντάξει, συμφωνώ, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο Λαζόπουλος κολακεύει υπερβολικά τους τηλεθεατές του και επιλέγει εύκολους στόχους για τσιγάρισμα.
Για να μην ασχοληθώ με την κακόγουστη μανία του να κοροϊδεύει τη Μιμή Ντενίση σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Κοιτάζω όμως τις υπόλοιπες εκπομπές της μικρής οθόνης, ρίχνω μια ματιά στα προγράμματα των καναλιών και σκέφτομαι ότι, σε αυτό ακριβώς το τοπίο της ατελείωτης ξηρασίας, το «Αλ Τσαντίρι» λειτουργεί ως απολύτως απαραίτητη εναλλακτική πρόταση.
Προτιμώ λοιπόν να μου σπάει τα νεύρα (και όχι μόνο...) μερικές φορές, παρά να τραβολογιέμαι υποχρεωτικά ανάμεσα σε φτηνιάρικα ριάλιτι, τριτοκλασάτα σίριαλ, υπνοφόρα ντοκιμαντέρ, ενημέρωση τύπου «Yes, Minister» -και «Yes, Prime Minister», βεβαίως, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Βροχή φιλιππικών
Γιατί άλλη δουλειά δεν έχουμε να κάνουμε τελευταία από το να διαβάζουμε φιλιππικούς εναντίον του Λάκη, του αντιευρωπαϊσμού του, του συντηρητισμού του, της μονολιθικότητάς του, του επαρχιωτισμού του. Ακόμη και φόβο ενάντια στη νεωτερικότητα επικαλέστηκαν κάποιοι εκ των σχολιαστών, για να κινητοποιήσουν τα αντανακλαστικά όσων πέρασαν κάποτε από τα έδρανα της Παντείου.
Αποτέλεσμα; Κινητοποιήθηκαν τα αντανακλαστικά τα δικά μου! Και, ενώ το «Αλ Τσαντίρι» δεν μου προκαλεί πια και τον πλέον ξεκαρδιστικό γέλωτα, αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω δυο-τρία πράγματα τόσο για την εκπομπή όσο και για τον πρωταγωνιστή της.
Παρατήρηση πρώτη: Στην τηλεόραση εμφανίζεται ο Λαζόπουλος, άρα εξ ορισμού απευθύνεται σε αυτό το πράγμα που ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποκαλέσει «χοντρό λαό». Η μαζική του άλλωστε απήχηση είναι που τον έχει κάνει στόχο τόσων και τόσων επιθέσεων από σοφολογιότατους που δεν λένε κουβέντα για το άγριο τηγάνισμα του Γιώργου Παπανδρέου από την «Ελληνοφρένεια». Γιατί; Διότι η «Ελληνοφρένεια» μπορεί να είναι η δημοφιλέστερη εκπομπή του Σκάι TV και πάλι όμως διατηρεί θεαματικότητα έξι με εφτά φορές μικρότερη του Λάκη. Οπότε δεν μας πειράζει, ακόμη κι αν κατακρεουργεί τον πρωθυπουργό με τρόπους που ο Λαζόπουλος ούτε στα πιο τολμηρά του όνειρα θα μπορούσε να φανταστεί.
Παρατήρηση δεύτερη: Σάτιρα αναίμακτη δεν υπάρχει. Από τη χύμα πλάκα «τούρτα στη μούρη» ως το πιο λεπτό και υποδόριο χιούμορ των βρετανικών νήσων, απαιτείται θύμα (ή θύματα) για να λειτουργήσει το αστείο. Αναγκαστικά κάποιος θα το πληρώσει το punchline, θέλει δεν θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει. Και, αν είναι πολιτικός ανήρ και την κάνει χρόνια τη δουλειά, έπρεπε μάλλον να γνωρίζει ότι κάποια στιγμή τα βέλη της σάτιρας θα τον πετύχουν. Βλέπε και τη γνωστή παροιμία «άμα δεν αντέχεις τη ζέστη, βγες απ' την κουζίνα».
Παρατήρηση τρίτη: Από τη στιγμή που τα δελτία ειδήσεων κάνουν μόκο (αναλογιζόμενα ίσως και τη δαμόκλειο σπάθη του ειδικού φόρου 20%, που όλο εφαρμόζεται και όλο παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες), αναγκαστικά κάποιος άλλος πρέπει να βγει και να γκαρίξει. Να τα πει, να τα χώσει, να εκφράσει τη λαϊκή αγανάκτηση, που είναι τόσο φανερή στους δρόμους και στις πλατείες και τόσο άφαντη στην τηλεοπτική ενημέρωση. Προφανώς και δεν συμβάλλει σε έναν εποικοδομητικό διάλογο για το έλλειμμα, το χρέος και το μνημόνιο μια εκπομπή σαν το «Αλ Τσαντίρι». Ανακουφίζει ωστόσο, έστω και στιγμιαία, όσους και όσες τραβάνε ζόρι και αντικρίζουν μόνο ζόφο, σκότος και έρεβος στο βάθος του ορίζοντα. Κι επειδή ο Θόδωρος Πάγκαλος τελεί εν αμηχανία εδώ και αρκετόν καιρό, κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουν οι πληβείοι μια καλή πηγή δηλητηριωδών σχολίων.
Εύκολο τσιγάρισμα
Αλλά κάτι λέγαμε για τον λαϊκισμό. Εντάξει, συμφωνώ, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο Λαζόπουλος κολακεύει υπερβολικά τους τηλεθεατές του και επιλέγει εύκολους στόχους για τσιγάρισμα.
Για να μην ασχοληθώ με την κακόγουστη μανία του να κοροϊδεύει τη Μιμή Ντενίση σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Κοιτάζω όμως τις υπόλοιπες εκπομπές της μικρής οθόνης, ρίχνω μια ματιά στα προγράμματα των καναλιών και σκέφτομαι ότι, σε αυτό ακριβώς το τοπίο της ατελείωτης ξηρασίας, το «Αλ Τσαντίρι» λειτουργεί ως απολύτως απαραίτητη εναλλακτική πρόταση.
Προτιμώ λοιπόν να μου σπάει τα νεύρα (και όχι μόνο...) μερικές φορές, παρά να τραβολογιέμαι υποχρεωτικά ανάμεσα σε φτηνιάρικα ριάλιτι, τριτοκλασάτα σίριαλ, υπνοφόρα ντοκιμαντέρ, ενημέρωση τύπου «Yes, Minister» -και «Yes, Prime Minister», βεβαίως, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις
Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου