ΟΤΑΝ Ο «ΦΟΙΝΙΚΑΣ» ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΟ, ΟΛΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥΜε τη χαρά της γέννας μόνο μπόρεσαν να συγκρίνουν οι γυναίκες και οι αδελφές των μεταλλωρύχων το συναίσθημα που τις κατέλαβε όταν αντίκρισαν τους αναληφθέντες να αναδύονται από τα έγκατα της Γης ύστερα από 69 ημέρες, με τη βοήθεια ...
μιας κάψουλας που φέρει το μυθολογικό όνομα «Φοίνικας».
Στην παράκτια έρημο της Χιλής Ατακάμα τα μεσάνυχτα της Τρίτης έχουν μόλις περάσει. Ο κόσμος όλος γύρω από το φρέαρ της ζωής στο ορυχείο Σαν Χοσέ είναι στο πόδι. Εχει ήδη παρακολουθήσει, χωρίς να το περιμένει, εικόνες από τους εγκλωβισμένους στο καταφύγιο όπου είχε κατεβεί πριν από λίγα λεπτά ο διασώστης Μανουέλ Γκονζάλες. Ολοι περιμένουν.
Τέσσερα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης στη Χιλή η νύχτα είναι πιο φωτεινή από ποτέ. Ο πρώτος διασωθείς, ο 31 ετών Φλορένσιο Αβαλος, ο πιο ρωμαλέος των παγιδευμένων, αναδύεται. Τα μαύρα προστατευτικά γυαλιά δεν μπορούν να κρύψουν το χαμόγελο στα μάτια του. Νιώθει να ξαναπαίρνει πίσω τη ζωή του στην αγκαλιά του επτάχρονου γιου του.
Μία ώρα και έξι λεπτά αργότερα, είναι η σειρά της οικογένειας του 40χρονου Μάριο Σεπούλβεδα, που ακούγεται να πανηγυρίζει ζωηρά πριν ακόμα φτάσει στην επιφάνεια. Κι όταν φτάνει, αρχίζει να μοιράζει «αναμνηστικές» πέτρες στους παρευρισκόμενους σχεδόν χοροπηδώντας. Θέλει άραγε κανείς να θυμάται; «Ημουν με τον Θεό και τον Διάβολο. Και άπλωσα το χέρι μου στον Θεό», είπε πριν γυρίσει να ρωτήσει τη γυναίκα του: «Πώς είναι το σκυλί;».
Αγκαλιές και προσευχές
Σιγά σιγά βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι διασωθέντες μεταλλωρύχοι. Γελούν, αγκαλιάζουν, γονατίζουν, ευχαριστούν τον Θεό. Το ταξίδι του καθενός προς τη σωτηρία διαρκεί περίπου 16 λεπτά. Συγκίνηση έντονη από τη διάσωση του γηραιότερου, 63χρονου Μάριο Γκόμες, που πάσχει από πνευμονοκονίαση.
Καλοφροντισμένοι φάνηκαν οι περισσότεροι από τους αναληφθέντες εις τους ουρανούς της ζωής. Είχαν πλυθεί, ξυριστεί και χτενιστεί για να πέσουν στην αγκαλιά των δικών τους. Ανάλογη προετοιμασία όμως είχαν κάνει και οι συγγενείς τους. Παρά την αγωνία τους, οι γυναίκες είχαν από νωρίς φτιάξει μαλλιά και νύχια. Ετοιμες για το μεγάλο καλωσόρισμα. Στο κέντρο αυτοί, οι πρωταγωνιστές, που σήκωσαν ανάστημα στις πιθανότητες και γύρω οι δικοί τους, εκείνοι που με την πίστη και την αγάπη τούς κράτησαν ζωντανούς. Διασώστες, ειδικοί και πολιτικοί αλλά και ΜΜΕ.
Χίλιοι πεντακόσιοι δημοσιογράφοι και τεχνικοί συνέρρευσαν για την «πρώτη είδηση» παγκοσμίως, αλλά περιορίστηκαν σε απόσταση 100 μέτρων από το σημείο της εξόδου των μεταλλωρύχων. Παρακολουθούσαν κι εκείνοι από μεγάλες οθόνες. Τη -σχεδόν απευθείας- μετάδοση ανέλαβε η χιλιανή τηλεόραση με την ασφάλεια των 30 δευτερολέπτων καθυστέρησης. Μήπως κάτι δεν πάει καλά...
Ολοι οι μεταλλωρύχοι μεταφέρθηκαν αρχικά σε ειδικά διαμορφωμένο κέντρο υγείας για τον πρώτο έλεγχο και στη συνέχεια με ελικόπτερο σε νοσοκομείο της γειτονικής πόλης Κοπιακό. Χωρίς ιστορικό προηγούμενο, η επιχείρηση αυτή -η διάσωση τόσων ανθρώπων από τα έγκατα της Γης- έδωσε νόημα και περιεχόμενο στον «Καταυλισμό της Ελπίδας».
Της ΕΡΣΗΣ ΒΑΤΟΥ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Στην παράκτια έρημο της Χιλής Ατακάμα τα μεσάνυχτα της Τρίτης έχουν μόλις περάσει. Ο κόσμος όλος γύρω από το φρέαρ της ζωής στο ορυχείο Σαν Χοσέ είναι στο πόδι. Εχει ήδη παρακολουθήσει, χωρίς να το περιμένει, εικόνες από τους εγκλωβισμένους στο καταφύγιο όπου είχε κατεβεί πριν από λίγα λεπτά ο διασώστης Μανουέλ Γκονζάλες. Ολοι περιμένουν.
Τέσσερα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης στη Χιλή η νύχτα είναι πιο φωτεινή από ποτέ. Ο πρώτος διασωθείς, ο 31 ετών Φλορένσιο Αβαλος, ο πιο ρωμαλέος των παγιδευμένων, αναδύεται. Τα μαύρα προστατευτικά γυαλιά δεν μπορούν να κρύψουν το χαμόγελο στα μάτια του. Νιώθει να ξαναπαίρνει πίσω τη ζωή του στην αγκαλιά του επτάχρονου γιου του.
Μία ώρα και έξι λεπτά αργότερα, είναι η σειρά της οικογένειας του 40χρονου Μάριο Σεπούλβεδα, που ακούγεται να πανηγυρίζει ζωηρά πριν ακόμα φτάσει στην επιφάνεια. Κι όταν φτάνει, αρχίζει να μοιράζει «αναμνηστικές» πέτρες στους παρευρισκόμενους σχεδόν χοροπηδώντας. Θέλει άραγε κανείς να θυμάται; «Ημουν με τον Θεό και τον Διάβολο. Και άπλωσα το χέρι μου στον Θεό», είπε πριν γυρίσει να ρωτήσει τη γυναίκα του: «Πώς είναι το σκυλί;».
Αγκαλιές και προσευχές
Σιγά σιγά βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλον οι διασωθέντες μεταλλωρύχοι. Γελούν, αγκαλιάζουν, γονατίζουν, ευχαριστούν τον Θεό. Το ταξίδι του καθενός προς τη σωτηρία διαρκεί περίπου 16 λεπτά. Συγκίνηση έντονη από τη διάσωση του γηραιότερου, 63χρονου Μάριο Γκόμες, που πάσχει από πνευμονοκονίαση.
Καλοφροντισμένοι φάνηκαν οι περισσότεροι από τους αναληφθέντες εις τους ουρανούς της ζωής. Είχαν πλυθεί, ξυριστεί και χτενιστεί για να πέσουν στην αγκαλιά των δικών τους. Ανάλογη προετοιμασία όμως είχαν κάνει και οι συγγενείς τους. Παρά την αγωνία τους, οι γυναίκες είχαν από νωρίς φτιάξει μαλλιά και νύχια. Ετοιμες για το μεγάλο καλωσόρισμα. Στο κέντρο αυτοί, οι πρωταγωνιστές, που σήκωσαν ανάστημα στις πιθανότητες και γύρω οι δικοί τους, εκείνοι που με την πίστη και την αγάπη τούς κράτησαν ζωντανούς. Διασώστες, ειδικοί και πολιτικοί αλλά και ΜΜΕ.
Χίλιοι πεντακόσιοι δημοσιογράφοι και τεχνικοί συνέρρευσαν για την «πρώτη είδηση» παγκοσμίως, αλλά περιορίστηκαν σε απόσταση 100 μέτρων από το σημείο της εξόδου των μεταλλωρύχων. Παρακολουθούσαν κι εκείνοι από μεγάλες οθόνες. Τη -σχεδόν απευθείας- μετάδοση ανέλαβε η χιλιανή τηλεόραση με την ασφάλεια των 30 δευτερολέπτων καθυστέρησης. Μήπως κάτι δεν πάει καλά...
Ολοι οι μεταλλωρύχοι μεταφέρθηκαν αρχικά σε ειδικά διαμορφωμένο κέντρο υγείας για τον πρώτο έλεγχο και στη συνέχεια με ελικόπτερο σε νοσοκομείο της γειτονικής πόλης Κοπιακό. Χωρίς ιστορικό προηγούμενο, η επιχείρηση αυτή -η διάσωση τόσων ανθρώπων από τα έγκατα της Γης- έδωσε νόημα και περιεχόμενο στον «Καταυλισμό της Ελπίδας».
Της ΕΡΣΗΣ ΒΑΤΟΥ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου