Η νέα selfie: ο Καραγκιόζης ταξιδευτής, ο Παπανδρέου και η Λερναία Υδρα

Ενα διαλειμματάκι έκανε το παιδί να ξελαμπικάρει και
επανήλθε ως δούρειος ίππος στην ΠΑΣΟΚική πρωτεύουσα
των βενιζελικών | ΕUROKINISSI

Kαθώς απεχθάνομαι τους συμβολισμούς και τα μισόλογα (ένεκα που φάγαμε πολύ Γκοντάρ στη μάπα για να γίνουμε άνθρωποι και πολύ Μητσοτάκη για να πιστέψουμε στην αθανασία) ας εξηγηθώ: Ακούσατε, ακούσατε! Αχ πού ‘σαι Ανδρέα να τον δεις! Ηρθε καλέ. Καλέ να το. Να το το παιδί, με το μαντολάτο. Το παιδί της Αλλαγής που δεν ξέχασε κανείς. Ηρθε ο γοργοφτέρουγος (τόσο τζόκινγκ μην πάει χαράμι) Γιωργάκης ή, για να τα λέμε και σωστά, ξαναματάρθε.

Ενα διαλειμματάκι έκανε το παιδί να ξελαμπικάρει και επανήλθε ως δούρειος ίππος στην ΠΑΣΟΚική πρωτεύουσα των βενιζελικών. Ενα μπράβο γι’ αυτό θα του το πούμε. Μπορεί εξαιτίας του να μη μπει το βενιζελικό απόκομμα στη Βουλή και τότε...

θα του πούμε και δύο μπράβο.

Τι να το κάνεις όμως; Τι τα θες, τι τα γυρεύεις… Το ΚΙΔΗΣΟ (Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών) ήρθε για να είναι η νέα κεφαλή της Λερναίας Υδρας. Μπορεί να κόπηκε το ένα της κεφάλι, αλλά πάλι φιδίσιο κεφάλι ξεπετάχτηκε. Και μπορεί ο Γιώργος να την είδε νέος Ρουβάς, που την είδε νέος Ηρακλής, αλλά μας λείπει ο Ιόλαος. Και χωρίς αυτόν να καίει την πληγή, όλο και σου ξανασηκώνει κεφάλι η Υδρα (η Λερναία, μη μου μπερδεύεσαι).

Μπορεί βέβαια Ιόλαο να μην έχουμε, έχουμε όμως Καραγκιόζη και μάλιστα ταξιδευτή. Και με τι κορμοστασιά, με τι στιλ. «Να τα αλλάξουμε όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα», σου λέει. Αυτό είναι το κεντρικό του σύνθημα. Ξέρεις ποιος. Ο «κατέβηκα στον ποταμό και ρίχτηκα στο ρέμα, μα πιάστηκα απ’ την ΕΛΙΑ και σύρθηκα στο ψέμα». Τέτοια ταπεινοφροσύνη και τόση αφροσύνη όπως του Θεοδωράκη πουθενά μες στον ντουνιά! Χαλάλι τα τόσα κουβαλήματα που κάνει με τον σάκο. Χαλάλι τα πέρα δώθε με τον γυλιό. Τον ακούραστο έχει αυτό το παλικάρι. Και το ακαταλόγιστο επίσης.

Θα τα αλλάξουμε όλα, σου λέει, αλλά χωρίς να τα ισοπεδώσουμε και όλα. Γκρεμίσματα δεν θέλω και χαλάσματα. Οχι άλλα ruins. Αλλαγή ναι, αποκαθήλωση όχι. Να είμαστε και λογικοί, μην είμαστε και πλεονέκτες. Μα τι παιδί είναι αυτός ο Σταύρος. Ποταμίσιος τύπος. Καθαρός και γάργαρος. Ξέρει τι λέει. Γιατί, αν τα διαλύσουμε όλα, σε ποια σαθρά θεμέλια θα στεριώσει το κόμμα του και την εξουσία του; Αλλο να αλλάζεις, άλλο να ξεθεμελιώνεις. Αλλο η μαγκιά, άλλο η... (δεν μου επιτρέπεται κιόλας να ομιλώ έτσι, ούσα κυρία, αλλά ξέρεις εσύ). Τα ζύγισε ο Σταύρος, βρήκε τι του ταιριάζει, το έβαλε στο τσαντάκι του και άφησε τους άλλους να φωνάζουν: Ε ρε γλέντια!

Τι νόμισες, δηλαδή; Οτι θα γίνουν εκλογές και όλοι αυτοί θα εξαφανιστούν; Πως επειδή δηλώνεις αριστερός (με το που το ‘πα μια ψυχρανσία την ένιωσα) είσαι όξω απ’ τον ντορβά; Βρε δόλιε (και δό-λι-ε) ανθρωπάκο, που έχεις μπερδέψει τόνους και οξείες… Βρε συ, υπάρχουν. Κι όσο υπάρχεις θα υπάρχουν, σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χουν, κι ας βαδίζετε σε δρόμους χωριστούς.

Ετσι είναι, έτσι ήταν κι έτσι θα ‘ναι. Κάποτε η ζωή σου τράβαγε την ανηφόρα, τώρα τραβάει καμιά selfie, για να νιώσει ότι υπάρχει. Υπάρχει, δεν τη σβήνει κανένας, κι αν με άλλους μιλάς, κι ώρες ώρες γελάς και κάπως αριστεροκοιτάς, κατά βάθος πονάς, γιατί δεν σε σκέφτεται κανένας.

Νόρα Ράλλη από efsyn